by ko 2000 pee

บทที่ ๓๔ ทำความเข้าใจในนิพพาน

สภาพที่มีอยู่เป็นอยู่ในปัจจุบัน ทั้งที่เป็นไปโดยธรรมชาติ
และเป็นสิ่งที่ถูกประดิษฐ์นั้น ทั้งหมดย่อมมีเหตุปัจจัยให้เกิดทั้งนั้น
สิ่งใดที่เกิดมีขึ้นแล้ว มีผลเบื้องปลายเป็นส่วนดีแต่อย่างเดียว
ย่อมเป็นที่น่าพอใจ สิ่งใดเกิดมีขึ้นแล้ว
มีผลเป็นทุกข์เดือดร้อนอยู่เสมอ
ย่อมไม่เป็นที่น่าพอใจ ในสิ่งต่าง ๆ นั้นย่อมมีแก้กัน
เมื่อมีร้อน ก็มีเย็นแก้ มีมืดก็มีสว่างแก้
มีเกิดก็มีดับแก้ แต่สิ่งที่เกิดมาแล้วจะให้ดับไปโดยไม่เหลือ
โดยไม่ให้เกิดอีกนั้นต้องตัดต้องทำลายมูลเหตุให้ขาดสูญไป
เช่นพันธุ์พืชที่เจริญงอกงามได้ด้วยเมล็ด
หากทำลายเมล็ดเสียแล้ว
พันธุ์พืชนั้นก็ไม่อาจเจริญงอกงามต่อไปได้

คำว่านิพพานที่ใช้เรียกกันในพุทธศาสนาก็เช่นเดียวกัน
หมายถึงสภาพที่ออกไป สิ้นสูญไปของความทะยานอยาก
ความทะยานอยากนี้ เป็นเหตุเป็นปัจจัยก่อให้เกิดความทุกข์
ความเดือดร้อนทั้งหลาย ทั้งเล็กทั้งใหญ่ หาที่สิ้นสุดไม่ได้
ดังนั้นคนเราจึงต้องทำความเข้าใจ
มีความวางเฉยและดับเชื้อคือความทะยานอยากนี้ให้ได้
ก็จะไม่มีการเกิดให้ต้องเป็นทุกข์อีกต่อไป
เหมือนไฟที่ลุกไหม้เชื้อ เมื่อมอดไหม้หมดแล้ว
ไม่มีเชื้อเหลืออยู่ ก็ไม่อาจลุกไหม้อะไรต่อไปได้