|
"คิดเห็นเช่นไรพะยะค่ะ ราชินี"โควตะถาม
"หากเราไม่ไปก็คงไม่ได้สิน่ะ" ราชินีแสยะยิ้มอย่างรู้ทัน
"ประมาณนั้นแหละ พะยะค่ะ รา-ชิ-นี" โควตะกล่าวอย่างกวนๆ
"เราจะไปแน่" ราชินีมิโดริตรัสอย่างงามสง่า
"แล้วกระหม่อมจะคอยพะยะค่ะ" โควตะถวายคำนับแล้วหันหลังให้กับราชินี
"เป็นไงบ้าง โควตะ" ซาไอถามขณะที่โควตะเดินออกมาจากที่ประทับ
"พระนางตกลงว่า จะ-มา" โควตะฉีกยิ้ม
"ถ้าข้าพนันว่าพระนางไม่คิดหนีล่ะก็
.ข้าเสียเยอะแน่ๆเลย" ทั้งคู่กลั้วหัวเราะออกมา
. . . . .
เมื่อถึงเวลาค่ำวันนั้นเหล่าทหารร่วมเสพย์สุราเคล้านารีกันถ้วนหน้า โควตะที่นั่งอยู่บนแท่นสูงสุดมองอย่างลุลี้ลุกลน ว่าเมื่อไร่ราชินีจะมาเสียที แต่ก็อย่างว่าแหละยังไงก็ต้องมาอยู่แล้ว
"อา
" "ว้าว" "อู้ฮู้" เสียงทหารทั้งกองทัพร้องขึ้น พร้อมกับร่างของหญิงสาวที่เดินออกมา เกศาสีทองของพระนางเข้ากับชุดสีน้ำเงินเข้มน้ำทะเลได้เป็นอย่างดี ตอนนี้โควตะไม่สงสัยเลยว่าหญิงที่สยบชายเพียงชายตาสามารถล้มเมืองได้นั้นมีจริง
.ทั้งที่เมื่อก่อนเขาไม่เคยเชื่อเลยว่าความงามของดอกไม้แรกแย้มจะล่อเหล่าภมรมาติดกับดักอันเป็นบ่อเกิดของความวินาศได้ ตอนนี้เขาไม่แม้จะคิดว่า"เจ้าผึ้งโง่เอ๋ย!!! ไยคิดว่ามาลีงามคือสิ่งที่นำมาซึ่งความวินาศ" นั้นเป็นเพราะว่าเขาเข้าใจความรู้สึกนั้นเป็นอย่างดี ถึงตายก็ยอมหากจะได้ลิ้มรสหวานหอมนั้นสักครั้ง เมื่อโควตะได้สติเขาแทบกระโดดลงมาเพื่อรับเสด็จ
"ถวายบังคม ราชินีมิโดริ พะยะค่ะ" โควตะเอ่ยอย่างประหม่า แต่พระราชินีก็ไม่ได้วิตก ยังแสดงท่าทีสง่างามได้อย่างไม่แปรเปลี่ยน
"สวัสดี แม่ทัพ
" พระนางชายตาแล เพียงเท่านั้นก็แทบทำให้ใจทุกดวงของทหารในกองทัพหยุดเต้น เมื่อพระนางประทับ ณ พระที่นั่ง งานเลี้ยงก็เริ่มขึ้น ขณะที่ทุกคนขวักไขว่ราชินีมองหาเส้นทางหนี จนกระทั่ง
"เออ
.คือพระนางพะยะค่ะ" นายทหารกองพันธนูคนหนึ่งเดินเข้ามาหา
"
.." โควตะหันมาแล้วมอง
"ให้เกียรติ ต
เต้นรำ กะ..กับ กระ
.หม่อมหน่อย ได้ไหมพะยะค่ะ" นายทหารผู้นั้นกล่าวขึ้น
ราชินีเลิกคิ้วแล้วหันไปโควตะ
"ตามสะดวกเถิดพะยะค่ะ" โควตะบอก พลางแสยะยิ้ม
พระราชินีลุกขึ้น เยื้องย่างอย่างสง่างาม เพิ่มประหม่าให้กับนายทหารผู้นั้นอีก เขาสะดุดเสื้อตัวเอง 2 หน ก่อนจะเต้นรำ และระหว่างนั้น 3 รอบ
"เจ้าเป็นคนมีเสน่ห์ มากรู้ไหม" พระนางกระซิบข้างหูเขาขณะเต้นรำ ทำให้เขาหน้าแดงยิ่งขึ้น
"เอ้
อ"
"น่าเสียดายที่ข้าไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดเจ้ามากกว่านี่" พระนางกล่าว แนบหน้าเข้าไปใกล้ยิ่งขึ้น
"ถ้าเรามีอิสระ ถ้าแม่ทัพของเจ้าไม่กักกันข้า" พระนางแสร้งตีหน้าเศร้า
"กระหม่อม
ช่วยพระ
.นางได้" นายทหารกองพันธนูเสนอตัว บัดนี้เขาตาบอดเสียแล้ว ความงามของราชินีบดบังเสียหมด
"ไม่ได้หรอก ไม่มี
"
"มีพะยะค่ะ" นายทหารนั้นบอก พระนางรีบดึงเขาออกจากงานเลี้ยง ฝูงชนเหล่านั้นมิได้สนใจแต่อย่างใด
"เมื่อไร่" พระนางถามอย่างเร้าร้อน พลางโอบรอบคอของชายหนุ่ม
"เที่ยง
คืน พะยะค่ะ ทหารจะว่างมากตอนนั้น และกระหม่อมก็รู้ทางที่อับมาก ไม่มีทหารผ่าน..กระหม่อมจะพาพระนางหนีไป
."เขายื่นหน้าจะจูบราชินี แต่พระนางขืนตัว
"และลูกของเรา เจ้าจะได้จุมพิตจากเรา" พระนางจุมพิตลงบนนิ้วชี้และแตะที่ใบหน้าของชายหนุ่ม
"เราต้องไปแล้วเดี๋ยวผู้คนจะสงสัย อย่าลืมสัญญาน่ะ" "พ่อหนุ่ม" แล้วราชินีก็เข้าสู่ท้องพระโรง
. . . . . .
เวลาเที่ยงคืน ทหารทุกคนที่เมามาย หลับไปตามๆกัน ทหารยามก็ง่วงจากสงครามเมื่อตอนกลางวันเต็มที ทหารธนูผู้นั้นเดินจากทางหอธนูมายังที่ราชินีประทับ
"ในที่สุดเจ้าก็มา" ราชินีกล่าว หลังจากพบร่างเลือนลาง และนัยตาที่หลงเสน่ห์ของพระนาง
"เร็วพะยะค่ะ เราต้องช่วยไทจือเซอิจิอีก" นาบทหารกองธนูทุกคนชำนาญการใช้พืชสมุนไพร นายธนูผู้นี่ใช้พืชยาสมุนไพร ทำเป็นยานอนหลับ ทหารยามในค่ายพักของราชินีจึงหลับหมด ทั้งสองลอบหนีออกมา
"ทางนี้พะยะค่ะ"ทหารผู้นั้นกระซิบ ก่อนที่จะเลี้ยวไปด้านซ้าย ตรงไปยังที่เจ้าชายเซอิจิประทับอยู่
"ท่านแม่!!!" เจ้าชายร้อง
"เซอิจิ" พระราชินีเข้าสวมกอดลูก
"ไปเร็ว แม่มารับเจ้าไปด้วยกัน"
"ไม่ได้พะยะค่ะ หากหนีก็เท่ากับว่าเรายอมรับว่าเราเป็นคนเลวสิ พะยะค่ะ" เจ้าชายเถียง
"เร็วพะยะค่ะ ทหารมาแล้ว"
"เด็กโง่ เร็วไม่มีเวลาแล้ว"
"ไม่พะยะค่ะ หม่อมฉันจะ
." เพี๊ยะ!!!เสียงพระนางตบเจ้าชาย
"เจ้าลูกไม่รักดี!!!"
"ม
มาแล้ว ไปเร็วพะยะค่ะ" นายธนูว่า
"แล้วลูกเรา!!!"
"เดี๋ยว!!!จะมาช่วย แต่ตอนนี้ไปก่อน ไม่งั้นอย่าว่าแต่พระนางเลย กระหม่อมก็จะตายด้วย" แล้วทั้งสองก็ออกวิ่งไป
"ใครน่ะ!!!"นารายะเข้ามาพอดี "ฮึ่ม ไปแล้วรึ" นารายะกัดฟัน
"รู้ใช่ไหมต้องทำอย่างไร นารายะ" แสงเงามืดโผล่ออกมาริมประตู
"ขอรับ ท่านซาไอ" นารายะกล่าวแล้วตามไป
"ผิดแผนนิดหน่อยแต่ก็พอทำเนา" ซาไอกล่าว
"เจ้า!!! ใช้เราเป็นเหยื่อล่อท่านแม่รึ!!!" เจ้าชายขบฟัน
"มิได้ หากพระนางหนีไปได้ กระหม่อมก็ต้องถูกท่านอิเอยาสึถลกหนังเอาแน่!!!"ซาไอกล่าว
"เจ้ามัน
"เจ้าชายร้องไห้ ซาไอสงสารจับใจ เข้าใจถึงความรู้สึกที่เสียสิ่งที่รัก
"ไม่ต้องห่วงหรอกเพค่ะ" ซาไอสวมกอดเซอิจิ
"เสด็จแม่พระองค์ ไม่เป็นอะไรหรอกเพค่ะ"ซาไอปลอบ ส่วนเจ้าชายก็ร้องไห้ต่อไป
.
. . . . . .
ราชินีและนายธนูหนีเข้าไปในป่า
"เราพักก่อนได้ไหม" ราชินีหอบ
"อย่าเลยพะยะค่ะเปลี่ยนเป็นเดินจะดีกว่า อย่าหยุดเลย" แล้วทั้งสองก็เปลี่ยนเป็นเดินแทนการวิ่ง นายธนูผู้นั้นระมัดระวังตลอดเวลา แล้วเขาก็พบสิ่งผิดปกติ
"ใคร!!!" นายธนูร้อง
"ออกมาเสียดีๆ" นายธนูคว้างมือสั้นในกระเป๋าออกมา นารายะเดินออกมา
"นารายะ"นายธนูพูดเบาๆ
และฉับพลันนารายะก็ยิงธนูพลุขึ้นฟ้า แตกกระจายเป็นสีแดงเป็นสัญญาณให้กับโควตะ
"ฮึ่ม เจ้า" นายธนูกระโดดใส่นารายะ เงื้อมมีดจะแทง นารายะรับด้วยมีดสั้นของนายธนูด้วยมีดสั้นของเขา
"เจ้าคนทรยศ" นารายะว่าแล้วทั้งสองก็ต่อสู้กันอย่างดุเดือด ส่วนราชินีเห็นว่านายธนูไม่จำเป็นอีกจึงออกวิ่งไป
"อ๊ะ จะไปไหนพะยะค่ะราชินี" โควตะกล่าว กองทัพของเขามาถึง
"ข้า
."ราชินีแก้ตัว
"อ้อ
..ออกมาเดินเล่นซะไกลเชียวน่ะพะยะค่ะ" โควตะกล่าวอย่างรู้ทัน
"โดยมีเจ้าหมอนี่เป็นผู้นำทาง"นารายะกล่าวต่อ หลังจากรวบแขนนายกองธนู
"แต่เพื่อความปลอดภัยของพระนาง ป่านี่มีสัตว์ป่ามากมาย ถึงท่านจะมีผู้นำทางที่ชำนาญก็ไม่แน่ว่าจะปลอดภัยได้" โควตะพูด "อัญเชิญพระนางกลับพะยะค่ะ" เขาบอก ขณะสั่งทหารคุมตัวของนายธนู
หลังจากนั้นก็ไม่ต้องเดาหรอกว่าเกิดอะไรขึ้น นายทหารผู้ได้รับโทษอย่างสาสมที่ทรยศกองทัพช่วยเหลือศัตรู ส่วนราชินีถูกย้ายตัวไปในที่ใหม่และถูกกักกันไร้อิสระมากกว่าเดิม ส่วนเจ้าชายเซอิจิทรงถูกพระมารดากริ้วเอาอย่างมากที่ขัดคำสั่ง เกือบทุกวันที่เจ้าชายเซอิจิมาหาพระมารดา ที่แทบไม่มองหน้าเขาเลย เขาทำได้เพียงถามทุกข์สุข ร้องไห้ และจับมือซาไอแน่นๆ เท่านั้น
"รู้สึกว่าช่วงนี้เจ้าสนิทกับไทจือดีน่ะ"โควตะทักซาไอขณะที่เช็ดดาบ และซาไอกำลังบันทึกเสบียง
"อือ
"
"สอนอะไรไปบ้างล่ะ"
"การปกครอง"
"โอ
ระวังนะ ยื่นเขี้ยวให้เสือน่ะ"
"ช่างเถอะ ถ้าข้าได้จัดการมิโดริเมื่อไร ข้าไม่สนใจว่าใครจะมาตามล่าข้าบ้าง"
"ใช่!!! แต่มีเรื่องนึงที่เจ้าควรจำไว้บ้างน่ะ"
"เอ๋
.." ซาไอละจากบันทึกเสบียง
"ถึงไทจือจะเป็นคนอ่อนแอไม่ประสีประสา และเป็นเด็ก" โควตะเสียบดาบลงฝัก
"แต่เขาก็ผู้ชายน่ะ รู้ใช่ไหมว่าผู้ชายน่ากลัวยังไง?"
"แต่
.."
"ตอนนี้อาจไม่เป็นไร แต่จำไว้น่ะ เสือน่ะเวลามันหิว กินได้แม้แต่ลูกตัวเอง" โควตะพูดเพียงเท่านั้นก็เดินออกไป
"ขอให้เป็นแค่คำขู่" ซาไอพูด
|