|
โควตะเริ่มทำงานในนามของ "ทามะ" กับนายหญิงของเขาที่ชื่อนัตสึกิ ในวันนี้เขาได้รับการมอบหมายหน้าที่ให้ขนสัมภาระ เพราะเด็กๆและนัตสึกิจะปีนเขา การแบกของแค่นี้สบายมากสำหรับผู้ชายที่มีการเตรียมพร้อมทางร่างกายอย่างโควตะ แต่เขาก็อดทำสำออยไม่ได้เมื่อนัตสึกิเอาแต่เดินเล่นคุยกับเด็กๆ นั้นได้ผลดีทีเดียว
"ข้าใช้เจ้าหนักไปหรือเปล่า? ทามะ" นัตสึกิถามอย่างเป็นห่วง ไม่อยากใช้คนสนิทให้หนักเกินไป
"ไม่หรอกขอรับ!! ข้า-ไหว" โควตะทำท่าสำออย นัตสึกิยิ้มขำๆ
"เจ้านี้สำออยได้น่าเอ็นดูจริงๆ" เธอกัดริมฝีปากตัวเองอย่างหมั่นไส้
"ถ้าเจ้าเป็นเด็กสิบขวบ ข้าต้องอุ้มเจ้ามากอดแน่ๆ" นัตสึกิหัวเราะ
"แต่เจ้าแกล้งสำออยได้แย่มากน่ะ แค่นี้ไม่เท่าไรสำหรับเจ้าหรอก ข้าเชื่ออย่างนั้น" นัตสึกิหันไปมองเด็กๆที่วิ่งหัวเราะกันอยู่ข้างหน้า
"อะไรทำให้ท่านเชื่ออย่างนั้น?" โควตะถาม พลางเปลี่ยนมือหามคาน นัตสึกิกลอกตาไปมาก่อนที่จะตอบ
"กล้ามเนื้อไงเล่า!! ดูจากแขนของเจ้าก็น่าจะรู้" นัตสึกิยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เป็นภาพที่น่ารักมากในสายตาโควตะ ดวงตาสีดำหรี่ลง
"แล้วท่านอยากสัมผัสมันบ้างไหมล่ะ?" โควตะอดถามแบบเจ้าชู้กับหญิงสาวไม่ได้ แทนที่นัตสึกิจะเขินอาย เธอกลับปรายตาอย่างรังเกียจ รอยยิ้มเมื่อสักครู่หายไปชั่วพริบตา
"คำหวานเทะโลมแบบนี้ข้าเจอมามากแล้ว!!! ทามะ และขอบอกว่าถ้าเจ้ายังอยากอยู่ที่นี่อีก
อย่าพูดจาอย่างนี้ให้ข้าได้ยินอีก" นัตสึกิกล่าวด้วยเสียงกังวานปนทุกข์ มันทำให้ผู้ฟังหวาดกลัวได้อย่างดี เธอสะบัดหน้าออกไป โควตะรีบหามคานตามไป
"ข
ขอโทษขอรับ ท่านนัตสึกิ ข้าน้อยไม่ได้ตั้งใจ" โควตะวิ่งตาม นัตสึกิไม่ได้มองหน้า เธอสะบัดหน้าเศร้าไปไว้อีกทาง
"ท่านนัตสึกิ"
"
."
"ท่านนัตสึกิขอรับ" โควตะเข้าไปขวางหน้าแล้วถือคานด้วยมือเดียว นัตสึกิตกใจ เธอถอยหลังไปสองก้าวก่อนที่จะพูดอะไร
"ทำอะไร?" เธอร้องเมื่อชายหนุ่มกระชากแขนเธอเข้าหาตัว แล้วตีรัวที่หน้าอกตัวเอง
"นี่เน่ะๆ ต้องให้ตายเลย ข้ามันเลว ทำให้ท่านนัตสึกิเป็นทุกข์ ข้ามัน
.."
"พอแล้วๆ" นัตสึกิรีบชักมือกลับแต่ไม่ได้ผล เธอจึงใช้อีกมือหยุดไว้แทน โควตะแกล้งล้มนั่งกับพื้น และยังกำมือหญิงสาวไว้
"ยกโทษให้ข้าน่ะ
.ท่านนัตสึกิ" โควตะจ้องตานัตสึกิ เธอเป็นคนลดสายตาไปก่อน พลางดึงมือตัวเองออก
"ปล่อยสิ!!!" นัตสึกิตวาดอย่างโมโห สิ่งที่เธอเกลียดรองจากคำหวานคือพวกใช้กำลัง มือที่วางควักมีดสั้นออกมาทันทีแล้วชี้ขู่
"ปล่อยมือข้าทามะ ไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าเจ้า" เธอใช้มีดสั้นจ่อคอชายหนุ่ม เขาหยุดแต่ยังกำมือหญิงสาวไว้แน่น การขู่ฆ่าใช้ไม่ได้กับแม่ทัพที่กร่ำศึกมานาน
"ฆ่าข้าเลย นายท่าน หากท่านไม่สามารถอภัยให้ข้าได้" แล้วโควตะก็เปลี่ยนมือมาจับข้างที่หญิงสาวกำมือสั้นอย่างรวดเร็วเกินกว่าหญิงสาวจะเก็บมีดทันแล้วเค้นให้มันเข้าปาดคอตน แต่นัตสึกิออกแรงห้ามมือไว้เต็มที่
"ได้ๆ ข้าให้อภัย" นัตสึกิออกปากในที่สุด เพราะไม่สามารถห้ามมือตัวเองได้อีก โควตะปล่อยมือหญิงสาว เธอเก็บมีดสั้นและออกเดินต่อไป แต่..โควตะไม่ยอมลุกตามมา
"ทำอะไร ทามะ ตามมาสิ?" เธอเอ่ย
"นายท่าน" โควตะทำหน้าเศร้า เพราะรู้ว่านัตสึกิไม่ได้ยกโทษให้เขาจริงๆ นัตสึกิถอนใจอย่างใจอ่อน เธอเดินเข้ามาลูบต้นคอของโควตะอย่างเอ็นดู
"ข้าไม่ว่าเจ้าแล้ว ไปเถอะไปกันได้แล้ว" เธอกอดศรีษะของโควตะเหมือนเป็นเด็กคนหนึ่ง ใช้คางเกยแล้วลูบไล้ผมอย่างลืมตัว เธอผละออกมาเมื่อสำนึกตัวได้
"ไปกันได้แล้ว เด็กๆรออยู่" เธอพูดอย่างเขินอายในสิ่งที่ตัวเองทำไป โควตะมองตามก่อนที่แบกคานตามไป
เดินมาเกือบครึ่งวันก็มาถึงยอดเขา ทั้งหมดพักทานอาหารกันที่นั้น เด็กๆ วิ่งไปล้างมือที่ลำธาร โควตะผลักคานออกแล้วนวดหัวไหล่ นัตสึกิส่งผ้าให้ โควตะรับไปซับเหงื่อ
"ท่านซันจิ โชนิ ไอซาโน่ ร่าเริงดีน่ะขอรับ" โควตะชวนคุย นัตสึกิที่ยกอาหารออกจากตระกร้าเงยหน้าขึ้นดู
"ไม่ต้องเรียกท่านก็ได้กระมั้ง พวกเขาก็เป็นเด็กธรรมดานี่แหละ" นัตสึกิตอบเรียบๆ โควตะแอบปรายตามอง
"ทำไมล่ะ? ขอรับ" โควตะทำหน้าสงสัย เขาเก่งมากเรื่องหลอกถาม คงได้มาจากซาไอ
"พวกเขาเป็นเด็กกำพร้า ข้าก็รับมาเลี้ยงก็เท่านั้นล่ะ"
"คงเป็นเหมือนแม่พวกเขาเลยน่ะขอรับ" โควตะเค้นหัวเราะ นัตสึกิยิ้มเศร้าๆ
"เพราะสงครามนั้นแหละ ทำให้คนเป็นกำพร้ากันทั่วบ้านทั่วเมืองอย่างนี้ ข้าเกลียดสงคราม!!!"
"แต่
"
"ใช่!! บางครั้งข้าก็ทำศึกเอง แต่ข้าไม่ทำหากหลบได้ แต่ครั้งนี้ทัพกบฎนำโดยแม่ทัพโควตะยกมา ทำให้บ้านเมืองเราตึงเครียด ข้าเกลียดที่สุด!!! อย่าให้ข้าเจอน่ะจะเจี๋ยนทิ้ง" โควตะสะดุ้งโหย๋ง โอ๊ยตาย!! อย่าให้นางรู้ว่าเขาคือโควตะเชียวน่ะ
"แล้วเจ้าล่ะ ทามะ!!! มาจากไหน?" เธอถามภูมิหลังแม่ทัพในคราบคนรับใช้ โควตะเบิกตา ตั้งแต่เขาจำความได้ก็มาอยู่กับท่านฮิโตมิแล้ว โควตะงุดหน้าพยายามคิด สิ่งที่เขาจำได้สิ่งเดียวก็คือ เขาโตมาในราชวังในฐานะบ่าวน้อยๆของราชินีฮิโตมิ และพระนางก็รักเขาเหมือนลูกแท้ๆ เขารู้อยู่แก่ใจว่าเป็นเด็กกำพร้าคนหนึ่ง แล้วก็ไม่เคยถามประวัติของตัวเองเลย พอเขาอายุได้ 10 กว่าขวบก็รับราชการเป็นมหาดเล็กฝึกหัดฝึกอาวุธทุกวันจนพบซาไอ แล้วเธอก็เข้ามาอยู่ด้วย ร่างเล็กๆที่แอบหลังต้นไม้เขายังจำได้ดี โควตะหัวเราะหึๆจนนัตสึกิขมวดคิ้ว
"หัวเราะอะไร?" เธอตั้งคำถาม โควตะตื่นจากภวังค์หันมามองหญิงสาว
"ข้าก็เป็นกำพร้าเหมือนกันครับ" โควตะยอมรับ
"แต่ท่าทางภูมิหลังเจ้ามีความสุข ยิ้มหร่าเชียว"นัตสึกิยิ้มแล้วหุบยิ้มลง "แต่คนอื่นไม่เหมือนกัน พวกเขาข้นแค้น และข้ามีหน้าที่ปกป้องรอยยิ้มที่ยังเหลือนั้นไว้ ให้ตายก็ไม่ยอมเปิดให้เข้ามาทำร้ายใคร" เธอพูดอย่างมุ่งมั่น โควตะลอบถอนหายใจ เขาต้องสู้กับหญิงสาวผู้นี้จริงๆหรือนี่
"อาจารย์ๆ!!! พวกเราเจอตัวอะไรไม่รู้อยู่ตรงนี่ มาดูสิครับ" เสียงเด็กๆร้อง นัตสึกิลุกออกไป โควตะไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ลุกตามไปด้วย แม่ทัพระดับหัวหอกของนากิ บัดนี้ต้องคุมความรู้ของตัวเองไว้ ไม่ให้ทำตัวส่อพิรุธ
"นั้นสิน่ะ? ตัวอะไรล่ะเนี่ย" นัตสึกิมองสัตว์ที่แหวกว่ายไปตามสายน้ำไม่ไกลนัก โควตะมอง
ตุ่นปากเป็ด มาอยู่แทบนี้ได้แปลกน่าดู การตะลุยศึกครึ่งทวีปก็ดีอย่างนี้แหละ ทำให้รู้มาก
"เจ้ารู้บ้างไหม? ทามะ" นัตสึกิหันมาถาม น้ำเสียงบอกว่า ถามไปงั้นแหละ!!
"ตุ่นปากเป็ดขอรับ
" โควตะบอก เด็กๆตื่นเต้นมาก ขอร้องให้โควตะช่วยจับให้ เขาเดินลงไปในน้ำแล้วอ้อมจับอย่างรวดเร็ว ความไวระดับแม่ทัพนั้นมีหรือสัตว์อย่างนี้จะหลบทัน เขายกมันเหนือน้ำ พังพืดที่นิ้วมันตีเสียเขาเจ็บไปหมด
"มันกินอะไรทามะ?" เด็กรุมลูบเจ้าสัตว์โชคร้าย โควตะจับมันจนมั่นเสียแล้ว เลือดไหลออกจากแผลที่ถูกข่วนหยดลงสู่พื้น
"ปล่อยมันไปเถอะ!!" นัตสึกิพูดอย่างกรุณา
"แต่
อาจารย์" เด็กๆร้องขึ้น
"ถ้ามันมีลูก ลูกๆมันจะทำอย่างไง ฮึ?" นัตสึกิดุ เด็กทำหน้าเศร้า โควตะยิ้มแล้วปล่อยมันกลับสู่ธารน้ำ นัตสึกิทรุดตัวหน้าเด็กๆ พลางจับมือทุกคนไว้
"พวกมันมีพ่อมีแม่ หรือพวกเจ้าอยากให้เป็นกำพร้า อย่าให้ใครมาทุกข์กับเราเลยนะ อาจารย์เคยสอนใช่ไหม?" นัตสึกิทวงถาม เด็กพยักหน้า คำตอบรับและเสียงหัวเราะกลับมาอีกครั้ง ก่อนที่ลูกศิษย์น้อยจะแข่งกันวิ่งออกไป นัตสึกิก็หันมาให้ความสนใจทามะ
"ดูสิเลือดไหลเลย" เธอลูบแขนข้างที่โควตะถูกข่วน
"ไม่เท่าไรหรอกขอรับ" โควตะพูด แค่แผลถลอก 2-3 วันก็หาย แต่จิตสำนึกของเขาบอกว่า สำออยเข้า โควตะเอ๋ย
"อือ
" เธอรับคำ แต่ก็แก้ผ้าผูกเอวออก ดึงแขนของโควตะไปล้างในธารน้ำอย่างอ่อนโยน แล้วพันแผลให้ ก่อนที่จะจูงมือชายหนุ่มไป โควตะเกร็งแขนตัวเองให้รู้สึกเจ็บบริเวณแผล เพื่อทดสอบประสิทธิภาพในการทำแผลและให้รู้ว่า คือเรื่องจริง
. . . . . . .
"ตาทามะเป็น!!!" เสียงไอซาโน่วิ่งมาแปะชายหนุ่ม แล้ววิ่งหนีออกไปพลางหัวเราะร่า ซันจิและโชนิก็แอบมองมาแล้วรีบวิ่งไปแอบทันที นัตสึกินั่งมองโควตะผู้โชคร้ายที่เป็นผู้หา 17 รอบติดต่อกันแล้ว โควตะยิ้ม เขาไม่ได้เล่นแบบนี้มานานตั้งแต่ซาไอเริ่มโตเป็นสาว นานๆจะแอบหันไปมองนายสาวที่นั่งดูอยู่สักที แล้วก็วิ่งไล่หาเด็กต่อไป เวลาผ่านไปโควตะวิ่งตามหาเด็ก แต่ก็เจอแค่ซันจิแค่คนเดียว
"หายไปไหนหมดเนี่ย?" เขาเกาหัว ซันจิวิ่งไปหานัตสึกิที่นั่งอยู่
"เจ้าหาไม่เก่งเลยน่ะ ทามะ!!!" นัตสึกิหัวเราะ โควตะยิ้มเห่ยๆ ก่อนที่จะมองตามเสียงแหวกหญ้าเข้ามาอย่างรวดเร็ว โชนินั้นเอง เขาหอบแฮกแล้วก็ร้องไห้ด้วย
"ช่วยด้วยครับ!!! อาจารย์!!!" เขาร้องโฮ
"อะไรรึ? โชนิ แล้วไอซาโน่ล่ะ" นัตสึกิถาม
"ไอซาโน่ ไอซาโน่ตกหน้าผาครับ" โชนิสะอื้น
"ที่ไหน!!!" นัตสึกิถามแล้วรีบวิ่งตามเด็กชาย ซันจิและโควตะก็ตามไปด้วยเช่นกัน เมื่อมาถึงภาพที่เห็นคือเด็กชายที่โหนหินที่จะหลุดไม่หลุดแหล่อยู่ แล้วร้องไห้ขอให้คนช่วย
"รอเดี๋ยวน่ะไอซาโน่ อาจารย์มาแล้ว!!!" นัตสึกิร้อง แล้วสั่งให้โควตะไปเอาเชือกมา เธอผูกมันกับต้นไม้แล้วโหนตัวลงไปช่วย สองมือนั้นโอบอุ้มร่างเด็กน้อยที่สั่นระริกไว ปากก็พูดปลอบแล้วดึงตัวเองกลับคืนสู่พวกพ้อง โควตะช่วยดึงเชือกแล้วจับตัวเด็กให้มั่นด้วย เขาดึงตัวเด็กชายขึ้นมา นัตสึกิยิ้มแล้วพยุงตัวเองขึ้นจากหน้าผา มือของเธอถลอกปอกเปิกด้วยเลือดเพราะเชือกบาด ก็ออกแรงดึงตัวนั้นต้องอาศัยแรงมาก แต่เท้าของนัตสึกิก้าวผิด พลาดไปเหยียบก้อนดินที่อ่อนนิ่ม ตัวนัตสึกิร่วงลงไปทันที ด้วยแรงกระตุกทำให้เชือกขาดทำให้ร่างของนัตสึกิร่วงลงสู่หน้าผา สิ่งที่โควตะเห็นเป็นครั้งสุดท้ายคือใบหน้าที่ร้องเรียก "ทามะ"
"นัตสึกิ!!!" เสียงโควตะยื่นมือคว้า แต่ร่างของเธอหายไป เด็กๆร้องโวยวาย โควตะปลอบเด็กๆ
"ไม่ต้องห่วงครับ ข้าจะช่วยท่านนัตสึกิเอง ถ้าไปนาน พวกนายน้อยกลับไปที่จวนเจ้าเมือง แจ้งข่าวได้เลยนะขอรับ" เขาตบไหล่เด็กๆแล้ว ปีนลงหน้าผาด้วยมือเปล่า ทั้งสองเท้านั้นระมัดระวัง การปีนหน้าผานั้นคือการเสี่ยงชีวิต แต่ก็คุ้มที่จะเสี่ยง เหงื่อที่เกิดขึ้นไหลหยดมิดตาขณะที่เขาปีนลงมาจากหน้าผา ใช้เวลาไม่นานนักสำหรับนายทัพอย่างเขา ก็ลงมาถึงก้นเหว จะเรียกอย่างนั้นก็ไม่ถูกนัก เพราะมันเต็มไปด้วยต้นไม้และดินนุ่มนิ่ม โควตะถอนเท้าออกจากดินนั้นแล้วเดินออกตามหานัตสึกิ เขาแหวกแมกไม้บริเวณนั้น แล้วก็เห็นร่างของหญิงสาวนอนเปื้อนดินอยู่
"นัตสึกิ!!!" โควตะวิ่งเข้าไปหา แล้วดึงร่างหญิงสาวมาไว้บนตัก
"เป็นอะไรไหมขอรับ?" เขาถาม นัตสึกิส่ายหน้าเล็กน้อย แล้วมองลงไปที่แผลที่ถูกกิ่งไม้ระหว่างตกลงมาปาดเข้าให้
"โดนต้นไม้เสียเยอะนะ" เธอพูดเสียอ่อยๆ
"ยกเว้นแผลนี่!!" เธอกุมท้องน้อย
"ไม่ต้องห่วงครับ แผลไม่ลึก" โควตะว่า แล้วดึงมือหญิงสาวออกเพื่อดูแผล ศรีษะของหญิงสาววางบนตักเขาเงยหน้ามอง
"รู้ไหมว่าเจ้าจะฉลาดมาก!!! ทามะ" เธอพูด โควตะไม่ตอบ เขาฉีกเสื้อนอกบางส่วนของตัวเองออก แล้วลงมือพันแผลให้ หญิงสาวกัดฟัน โควตะใช้อีกมือลูบใบหน้าของเธออย่างสงสาร
"เอามือเจ้าออกไป!!!" เธอเอ็ดด้วยใบหน้าแดง แล้วจับมือโควตะออก แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงนั้นได้ โควตะก้มริมฝีปากลงใกล้หน้าผากที่เปื้อนดิน เขาชิงห้ามใจก่อนที่มันจะต้องตัวหญิงสาว
"ไม่เป็นไร นายท่าน" เขาพูดกับหญิงสาวที่หลบตาด้วยความเขินอาย "ข้าจะพาท่านกลับเอง ได้โปรดเชื่อใจข้า" เขาพูด นัตสึกิมองโควตะด้วยความงงงวย เธอขมวดคิ้ว
"ข้าไม่แน่ใจแล้วว่าเจ้าเป็นแค่คนพเนจร ทามะ!!!" เธอเม้มปากที่แห้งผาด
"ข้าท่องโลกมาเยอะขอรับ แต่ไม่ว่ายังไงเชื่อใจข้า ข้าไม่กล้าล่วงเกินท่านมากกว่านี้แน่" เขาดึงแขนข้าหนึ่งขึ้นพาดบนบ่าตน ใช้อีกมือโอบเอวบางที่ยังพยุงตัวเองไม่ได้
"เจ้าจะมาไม้ไหนทามะ?" หญิงสาวจ้องชายหนุ่ม
"เจ้าเป็นชายคนแรกที่มาทำอย่างนี้กับข้า!!!" เธอถามอย่างรู้ทัน ทามะคนนี้ไม่ใช่คนพเนจรที่มากอดขาเธอในวันนั้นอีกแล้ว
"ไม้ไหนก็ได้ที่จะทำให้ท่านรอดกลับไปอย่างปลอดภัย" เขาไม่มองหน้า เพียงแต่ออกแรงอุ้มหญิงสาวเท่านั้น โควตะทบทวน ถ้าจำไม่ผิดที่นี้มีทางขึ้นเขาด้วย เขามองหน้านัตสึกิเป็นเชิงถาม เธอกระชับบ่าเขาให้แน่นขึ้นแล้วตอบ
"มีทางขึ้นที่นี้ แต่
ใช้เวลานานมากน่ะ กว่าจะถึง" เธอลูบสีข้างตัวเอง อากาศที่นี่เย็นลงเรื่อยๆ
"ไปเรื่อยๆเถอะครับ" โควตะบอก ศรีษะหญิงสาวอยู่ใต้คางเขาพอดี ทั้งสองเดินไปเรื่อยๆ จนถึงทางขึ้นเขา และพลบค่ำเมื่อตอนกลางทางพอดี
"คงต้องพักที่นี่ก่อน" โควตะว่า แล้ววางร่างบางไว้บนหินใหญ่
"แต่
."
"ไม่ต้องแต่หรอกขอรับ เดี๋ยวข้าน้อยจะไปหาฟืนกับอาหาร นายท่านรออยู่ที่นี่น่ะครับ" เขามองหน้าหญิงสาวเป็นเชิงย่ำแล้วเดินจากไปเมื่อเธอพยักหน้า โควตะหายไปไม่นาน ก็กลับมาพร้อมกับฟืนและสัตว์ป่าตัวเล็กๆที่ล่าได้ โควตะจัดแจงก่อไฟ แล้วใช้ไม้เสียบไก่ป่าที่ล่าได้อย่างรวดเร็ว
"ไม่ถอนขนแล้วจะกินได้หรือ?" นัตสึกิถาม
"แค่พออยู่น่ะขอรับ" โควตะบอก
"เดี๋ยวให้ข้าทำให้ดีกว่า" นัตสึกิดึงไก่ป่าออกจากมือโควตะ แล้วลงมือถอนขนอย่างรวดเร็วด้วยความชำนาญ โควตะมองอย่างอึ้งๆ ยัยซาไอมาเห็นยังต้องยอมแพ้แน่!!! เขาคิด เธอชี้ให้เขาไปเก็บรวงผึ้งและเครื่องป่า 2-3 อย่าง แล้วเริ่มทำอาหาร กลิ่นนั้นโชยมายังจมูกโควตะ หอมมาก!!! มากกว่าอาหารในค่ายทหารหลายเท่า
"เอ้านี่!!!" นัตสึกิยื่นไม้ให้ โควตะรับมาทาน รสชาติยังจะอร่อยกว่ากลิ่นหลายเท่าตัว ผู้หญิงคนนี้เก่งจริงๆ เขาคิด พลางมองหญิงสาวกินอาหารไป ทำให้เขากัดพลาดไปที่ไม้ นัตสึกิหัวเราะเบาๆ แล้วทั้งคู่ก็ทานอาหารด้วยกันอย่างมีความสุข
จนเวลาค่ำ กองไฟถูกสุมให้แรงขึ้นอีก นัตสึกิกอดแขนตัวเองอย่างหนาวๆ โควตะมองแล้วจึงถอดเสื้อนอกของตนห่มทับหญิงสาวอีกที
"ขอบคุณ"
"มิได้ขอรับ" โควตะตอบรับ เขากลับไปนั่งที่ตัวเอง นัตสึกิทำตัวขยุกขยิก แล้วทำหน้าเป็นกังวล
"ทำไมหรือขอรับ?" โควตะถาม
"พวกเด็กๆน่ะสิ ปานนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ" นัตสึกิ ทำท่าเป็นห่วง
"ข้าน้อยให้กลับไปที่จวนเจ้าเมืองแล้วขอรับ ปานนี้คงถึงแล้ว" โควตะตอบ นัตสึกิรับคำในลำคอ แต่ก็ยังทำตัวขยุกขยิกอยู่
"เป็นอะไรหรือขอรับ?" โควตะถาม นัตสึกิส่ายหน้าก่อนจะตอบ
"เปล่า!!! แค่หนาวนะ" เธอบอก โควตะเลิกคิ้วก่อนที่จะลุกขึ้น เดินไปที่เจ้านายสาว
"ทะ..ทำอะไรน่ะ!!!" เธอร้องอย่างตกใจ เมื่อโควตะโอบกอดเธอจากข้างหลัง สองมือพยายามผลักร่างที่ใหญ่เกือบเป็นสองเท่าของตัวเองออกไป
"ทำให้หายหนาวไงขอรับ" โควตะพูดอย่างอารมณ์ดี
"อกข้าน้อยอุ่นไหมขอรับ? โอ๊ย
ขออภัย ข้าน้อยลืมไปว่าท่านไม่ชอบให้พูดแบบนี้"
"ออกไปนะ คนลามปาม" นัตสึกิทำท่าโมโห แต่โควตะรู้ว่าที่จริงเธอไม่ได้โกรธเขาแม้แต่นิดเดียว ใจของเธอเริ่มเอนเอียงมาทางเขาแล้ว
"จะยอมอยู่ใกล้คนลามปาม หรือจะหนาวตายล่ะขอรับ
..อ๊ะๆ ไม่มีประโยชน์หรอก ท่านสู้แรงข้าไม่ได้อยู่แล้วขอรับ" โควตะหัวเราะ เมื่อหญิงสาวพยายามแกะมือเขาที่เกาะกุมตัวเธอออกไป
"หึ
อย่าให้ข้ากลับบ้านเมื่อไรน่ะ ข้าจะไล่เจ้าออก" หญิงสาวขู่ ดวงตาของเธอหรี่ลง โควตะยิ้มก่อนที่จะต่อว่าต่อขานต่อไป
"โอ๊ย
กลัวจังขอรับ ท่านนัตสึกิที่ใจดีเมื่อเช้าหายไปไหนหมด?"
"ฮึ
.ข้าไม่กอดเจ้าอย่านั้นแน่ ถ้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนอย่างนี้ คนเจ้าชู้!!!" เธอตวาด โควตะหัวเราะร่า เขาได้เปรียบแน่ที่จะทำอย่างนี้ หรือมากกว่านี้ก็ทำได้สบาย แต่เขาไม่คิดหรอก ขอเล่นกับลูกไก่ในอ้อมอกเขาไปสักพักก่อน
"ข้าไม่หนาวแล้ว ออกไปซักที" เธอพูดทั้งที่ฟันยังกระทบกันกึกๆ
"แต่ข้าน้อยหนาวนี่ขอรับ" โควตะอ้อน
"ท่านนัตสึกิจะไม่กอดข้าบ้างหรือขอรับ?" เขาสวน หญิงสาวแสยะยิ้ม คำหวานอย่างนี้เธอฟังมาบ่อยจนชิน
"ถ้าหนาวก็เอาเสื้อเจ้าคืนไป ข้าไม่เอา" นัตสึกิสะบัดเสื้อใส่หน้าชายหนุ่ม เขาจับมันแล้วห่มอ้อมตัวเองและหญิงสาวไว้ด้วยกัน
"อย่างนี้ก็ยังหนาว สงสัยท่านนัตสึกิคงต้องกอดข้าแล้วล่ะขอรับ!!!" เขายิ้มอย่างเกเร นัตสึกิพยายามหลุดจากวงแขนนั้น
"หึ
วาจาการกล่อมหญิงของเจ้ายังอาภัพนัก ทามะ!!! เจ้าไม่แน่ใจในเสน่ห์ของเจ้า ถึงขนาดต้องใช้กำลังกับข้าเลยหรือ? หรือคิดว่าตัวเองไม่มีปัญญาทำให้หญิงใดหลงรักได้ ถึงได้จะมาจับข้า!!! แต่ขอบอกนะ ว่าข้าก็มีความหยิ่งพอตัวที่จะไม่หลงคารมชายง่ายๆ
.แม้ว่าข้าจะอัปลักษณ์ก็เถอะ" เธอเสริมด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ โควตะหัวเราะ หากซาไอโดนเข้าไปอย่างนี้ คงเอาดาบฟันคอไอ้คนดวงซวยที่มาพูดกับเธออย่างนี้เป็นแน่.. แต่ผู้หญิงคนนี้กลับใช้วาจาโต้ได้เฉียบ แต่เขาก็ไม่อับจนแค่นี้หรอก
"ไม่หรอกขอรับ ข้าเห็นว่าท่านนัตสึกิเป็นหญิงสาวที่น่ารักคนหนึ่งทีเดียว" โควตะว่า เขายอมรับว่าไม่เคยชมผู้หญิงคนไหนจริงใจแบบนี้มาก่อน นิ้วโควตะลอบลูบแก้มนัตสึกิก่อนที่จะถูกมือเจ้าของแก้มปัดตกไป
"ออกไปซะเจ้าคนกะล่อน!!! ก่อนที่ข้าจะลงมีดกับเจ้า" เธอชักมีดสั้นประจำตัวออกมาจ่อที่ใต้ลูกคอชายหนุ่ม
"เบาๆ นายท่าน"
"ข้าจะฆ่าเจ้า!!!"
"ข้ามีเหตุผลบางอย่าง ที่พอท่านรู้แล้วจะไม่คิดอยากฆ่าข้าเลยน่ะ"
"อะไร!!!"
"1
." โควตะโบกมือ
"ในป่ามีสัตว์ร้ายมากมาย ผู้หญิงคนเดียวอยู่ไม่ได้หรอก"
2. ถ้าท่านฆ่าข้า วิญญาณข้าจะตามหลอกหลอนท่านชั่วชีวิต" โควตะทำแลบลิ้นใส่หญิงสาว
" 3. จะเป็นยังไงถ้าชาวเมืองรู้ว่าคุณหนูใหญ่ผู้อ่อนโยน ฆ่าคนรับใช้ตัวเอง
4. ท่านจะหนาวตาย เพราะข้าไม่กอดท่านคืนนี้" เขาเสริมอย่างเจ้าชู้ นัตสึกิเลิกคิ้วแล้วโต้อย่างชำนาญขณะที่มีดยังจ่อที่คอบ่าวจอมกะล่อน
"1. ข้าก็จะปีนไปอยู่ที่สูง และให้สัตว์ป่ากินเจ้า!!!
2. ข้าจะให้หมอผีไล่วิญญาณเจ้า และจับลงยันต์ไม่ให้ไปเกิดซะเลย!!!
3. ข้าจะบอกว่า เจ้าลอบทำร้ายข้า แต่ตกเจ้าตกเขาตายเอง
พวกเขาคงเชื่อข้ามากกว่าเจ้า!!!
4. ข้าจะแล่เนื้อเจ้ามาทำผ้าห่ม และเอาที่เหลือมาทำอาหารตอนเช้า!!!" นัตสึกิยิ้ม
"เป็นไง? ข้าฆ่าเจ้ารึยังล่ะคราวนี้" เธอขู่
"คุณหนูใจร้าย" โควตะพูดหวาดๆ มือก็ยกออกจากหญิงสาว
"แต่ก่อนตายขออะไรอย่าง?" โควตะกลอกตาพูดอย่างหมดท่า
"อะไร?" นัตสึกิมองชายหนุ่ม โควตะยิ้มแยกเขี้ยว
"ข้าอยากให้คุณหนูนัตสึกิ
ให้เกียรตินอนหนุนตักข้าสักคืนก่อนตายจะได้ไหม? ดวงวิญญาณข้าจะได้สู่สุคติ ต่อให้ไม่ได้ไปเกิดก็ยอม" โควตะแหย่
"ตาบ้า!!!" "โอ๊ย!!" นัตสึกิหยิกต้นขาของชายหนุ่มเต็มแรง ตามด้วยเสียงร้องโอดครวญ
"ถ้าท่านนัตสึกิไม่ยอมหนุนตักข้านะ
ข้าไม่ยอมตายด้วย" โควตะตัดพ้อ
"ไม่!!! ข้าจะฆ่าเจ้า" นัตสึกิเถียง พยายามข่มใบหน้าแดงระเรื่อไว้
"อย่างนั้น ข้าก็ไม่ยอมถูกลงยันต์ ข้าจะตามท่านจนกว่าจะยอมหนุนตักข้า" โควตะเย้า เขาเลียริมฝีปากแล้วต่อปากต่อคำหญิงสาวต่ออยู่อีกนาน
"ข้าไม่เถียงกับเจ้าแล้ว
คนกะล่อน
" นัตสึกิแยกเขี้ยว
"ใช่!!! ดึกแล้ว ข้าว่านอนเถอะ" โควตะตัดบท แล้วลุกออกไปยังที่นั่งเดิมของตน
"ไม่คิดจะให้ข้ากอดแล้วหรือไง?" นัตสึกิถือโอกาสบ้าง โควตะก้มหน้าลงสุมไฟ
"ถ้านายท่านต้องการล่ะก็
ข้าก็ไม่ขัดหรอก" เขาพูดอย่างเกเร นัตสึกิยิ่งกระชับผ้าเข้าหาตัวอีก
"ราตรีสวัสดิ์
ทามะ" เธอหาว("น่ารักจ้างเลยยยยยย!!!" บรรยายโดย โควตะ)
"ขอรับ
นายท่าน" โควตะตอบรับแล้วเอนตัวลงนอน "หนาวฉิบเลยวุ้ย!!!" เขาบ่นก่อนที่จะลุกขึ้นนั่งเฝ้ายาม
. . . . . .
หลังจากผ่านไปครึ่งคืน(หรือมากกว่านั้น) โควตะกำลังเคลิ้มๆจะหลับอยู่แล้วเชียว พลันก็มีเสียงเดินลุกขึ้น เขาเงยหน้าตามเสียงอย่างรวดเร็วก็พลันปรากฎร่างของนัตสึกิที่เดินด้วยท่าทีประหม่าเข้ามา สองมือยังกระชับผ้าที่คลุมตัว โควตะเงยหน้ามองนัตสึกิอย่างสงสัย
"มีอะไรหรือขอรับ?" โควตะเอ่ยถาม แล้วมองตามนัตสึกิที่นั่งลงข้างตัวเขา
"ข้าฝันร้าย.." หญิงสาวพูดแล้วครวญคราญเจ็บแผล ขณะที่ช่วยโยนไม้เข้าไปในกองเพลิง เสียงไม้ประทุดังติดต่อกัน เป๊าะเป๊ะ!!! โควตะสงสัยว่าฝันร้ายนั้นมันเป็นยังไง
"น่ากลัวมากหรือขอรับ
" โควตะโอบแขนไปที่บ่าข้างที่ไกลกว่าของหญิงสาว เธอไม่มีทีท่าขัดขืนแต่อย่างใด ซ้ำยังซุกเข้าไปในอกกว้างของชายหนุ่ม
"รู้ไหม? ตั้งแต่แม่ข้าตาย
ไม่มีใครกอดข้าอีกเลย" นัตสึกิบอก
"ข้าก็กอดท่านอยู่นี่ไงขอรับ" โควตะเถียงนิ่มๆ
"เป็นไงบ้างขอรับ
ความฝันนะ?" โควตะวกกลับมาเรื่องเดิม นัตสึกิกัดริมฝีปากก่อนที่จะเล่า
"ข้าฝันว่าต้องสู้กับเจ้าในสนามรบ
แล้วเจ้าก็จำข้าไม่ได้ด้วย
มันไม่จริงใช่ไหม? ทามะ บอกข้าสิ" นัตสึกิถาม นัยน์ตาจ้องมองมาขอคำตอบที่บอกว่า ไม่!!!
"ไม่แน่นอนขอรับ" โควตะกัดปาก เขาอาจต้องสู้กับเธอในสนามรบ แต่เขาไม่ลืมเธอแน่นอน นัยน์ตานัตสึกิอ่อนลง เธอทรุดลงนอนบนตักเขา
"ดีจังนะ
ดีจังเลย
" เธอพึมพำอยู่อย่างสักครู่ แล้วก็หลับไป
..
. . . . . .
สรุปว่าโควตะนอนไม่หลับทั้งคืน เขาทั้งนั่งมองแล้วก็เขี่ยกองไฟไปด้วย จนแสงอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้า พอนัตสึกิตื่นขึ้นมาเขาก็ออกไปตักน้ำมาให้เสียแล้ว นัตสึกิออกจะโวยวายแกมอายนิดๆเมื่อพบว่าตัวเองนอนตักชายหนุ่มไปถึงครึ่งคืน
"ไม่ต้องห่วงขอรับ
ท่านนัตสึกิยังต้องหนุนตักข้าอีกครึ่งคืน ข้าถึงจะยอมไปเกิดใหม่" โควตะเย้าแหย่หญิงสาวที่ยังเขินอายอยู่
"ฉวยโอกาส!!" นัตสึกิเอ็ด โควตะเลิกคิ้ว
"ไม่หรอกขอรับ
ก็ท่านนัตสึกิเดินมาหาข้าน้อยเองนี่ขอรับ" โควตะแก้ แล้วมองใบหน้าแดงฉ่าของหญิงสาว แล้วก็ตัดบท
"กลับเถอะขอรับ
เดี๋ยวท่านเจ้าเมืองจะวุ่นใหญ่" โควตะก้มตัวลง ให้นัตสึกิขี่หลัง
"
" นัตสึกิมองงงๆ
"จะให้ข้าขี่หรือ?" นัตสึกิบอก แล้วชี้หน้าตัวเอง
"ขึ้นมาเถอะขอรับ" โควตะพูดแกมสั่ง นัตสึกิขึ้นขี่หลังโควตะ โควตะพาหญิงสาวเดินขึ้นเขาที่ขรุขระ ซึ่งไม่เหมาะเลยกับผู้หญิงที่บาดเจ็บอยู่ โควตะหยุดพักเหนื่อยบ้างเป็นบางช่วง
"ตัวข้าหนักไปไหม? ถ้าไม่ไหวล่ะก็วางลงเถอะ ข้าจะเดินเอง" นัตสึกิพูดอย่างเป็นห่วง
"ไม่ขอรับ ตัวท่านนัตสึกิเบามากเลยขอรับ" โควตะปฏิเสธ แล้วเดินขึ้นเขาต่อไป นัตสึกิซุกหน้าไว้กับแผ่นหลังกว้าง
ทั้งสองเดินมานานจนออกจากเขตป่าได้ เหล่าทหารของเจ้าเมืองออกตามหานัตสึกิกับวุ่นวาย เด็กๆนั้นเป็นผู้พามา พวกเขานั้นมั่นใจนักหนาว่าทามะจะช่วยอาจารย์ของพวกเขาได้ เพราะโควตะสัญญาไว้นั้นเอง
"อาจารย์มาแล้ว!!! ทามะด้วย อาจารย์ครับ ทามะ!!!" ซันจิร้อง เด็กวิ่งไปหาทั้งสอง พวกทหารก็ค่อยทยอยมาอีกที โควตะวางนัตสึกิลง
"คุณหนูใหญ่ขอรับ เชิญขึ้นม้า" นายทหารคนหนึ่งกล่าว นัตสึกิพยักหน้า เทมบุจูงม้าเข้ามา
"ดีใจจังที่คุณหนูใหญ่ปลอดภัย" เทมบุยิ้ม
"ข้าน้อยเป็นห่วงมากเลยขอรับ เลยขอพวกทหารตามมา" เขาพูด นัตสึกิยิ้มแล้วพยุงตัวขึ้นม้า
"โอ๊ย!!!" นัตสึกิผละออกจากม้าพลางกุมแผล โควตะคะเน ผู้หญิงที่เจ็บขนาดนี้ไม่มีทางขึ้นม้าได้ โควตะเลยออกแรงยกตัวหญิงสาวขึ้นบนม้า เป็นที่ตกใจของผู้พบเห็นมาก เพราะการยกคนขึ้นด้วยสองแขนนั้น ต้องอาศัยกำลังแขนมาก
"ไป!!" เขาตบก้นม้า ม้าวิ่งเยาะๆออกไป เด็กๆเข้ามากอดขากอดแขนของโควตะอย่างชื่นชม
"ทามะเก่งจัง ช่วยอาจารย์ขึ้นจากหน้าผาได้"
"ทำได้ไงครับ ยกอาจารย์ด้วยสองแขนเอง"
"ทามะเก่งที่สุดในโลกเลย"
เด็กๆร้อง ทหารก็ทยอยกันกลับไป ทุกคนชื่นชมทามะที่สามารถช่วยคุณหนูใหญ่อันเป็นที่รักของพวกเขาได้ โควตะยิ้มแล้วเดินตามม้าของนัตสึกิ กลับจวนเจ้าเมือง
"นัตสึกิ!!!" เจ้าเมืองที่เดินวนไปมาในจวนเข้าโอบกอดลูกสาวอย่างเป็นห่วงเป็นใย ซึ่งไม่เคยได้ทำมาก่อน
"เป็นอะไรไหม? บาดเจ็บด้วย เด็กๆ พาคุณหนูไปทำแผลเร็ว" เขาสั่ง หญิงรับใช้เข้าประคองนัตสึกิไปทำแผลข้างใน ท่านเจ้าเมืองเข้ามากุมมือของโควตะ
"ข
ขอบใจเจ้ามาก ช่วยนัตสึกิไว้ใช่ไหม? ข้าจะให้รางวัลเจ้า อยากได้เท่าไรบอกมาเลย" ท่านเจ้าเมืองเอ่ยอย่างยินดี พลางลูบมือหยาบกร้านของโควตะไปมา ปากก็พึมพำขอบคุณจนไม่ได้ศัพท์
"มิได้ขอรับ ท่านนัตสึกิปลอดภัยข้าก็ยินดีแล้วขอรับ ในฐานะข้ารับใช้ เป็นหน้าที่ขอรับ" โควตะพูดอย่างถ่อมตน แต่ท่านเจ้าเมืองก็ยังยืนยันจะมอบรางวัลให้เขา ภายในวันเดียวชื่อของโควตะก็ดังกระฉ่อนไปทั่ว ในฐานะคนที่ช่วยชีวิตคุณหนูนัตสึกิ โควตะใช้อยู่อย่างมีความสุขในจวนเจ้าเมืองได้ไปหลายวัน จนแผลของคุณหนูหายดี กลายเป็นข้าประจำตัวนัตสึกิไปโดยปริยาย หลังจากเหตุไม่ดีเกือบเดือน ทามะก็สนิทกับเด็กๆมากขึ้น และไม่รู้เลยว่าเหตุการณ์ไม่ดีกำลังจะเกิดขึ้นกับเขา ได้มีขุนนางลับมาจากเมืองหลวง เขาเข้าพบเจ้าเมืองเพื่อปรึกษาทางการตั้งแผนการรบ เจ้าเมืองให้ความสำคัญเหมือนอาคันตุกะคนหนึ่ง ระหว่างที่มาอยู่ได้ 2-3 วัน เขาได้มาเยี่ยมคารวะคุณหนูนัตสึกิ และพบเห็นโควตะที่กำลังผ่าฟืนหาบน้ำอยู่ เขาทำท่าสงสัยแล้วถามนัตสึกิว่าคนผู้นั้นคือใคร
"เขาชื่อทามะ เป็นคนพเนจรที่มาอยู่กับข้าเอง" นัตสึกิตอบ ขุนนางลับผู้นั้นไม่ได้ถามต่อแต่อย่างใดได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ แล้วในเย็นวันนั้นขณะที่โควตะกำลังกวาดใบไม้ จู่ก็มีดาบฟาดลงมาอย่างรวดเร็ว โควตะพลิกตัวกลับรับทันที ปัดดาบนั้นออกชั่วพริบตา
"ใคร?" เขากดเสียงให้ต่ำอย่างน่ากลัว พลันก็ให้ปรากฏร่างของขุนนางลับออกมาพร้อมเสียงปรบมือ
"เก่งจริงๆ แม่ทัพโควตะฝีมือไม่ตกเลย" เขาว่า
"ซามะ
" เขาเอ่ยชื่อคนผู้นั้น "ไม่ยักเห็นเจ้า ไม่อย่างนั้น
."
"ไม่อย่างนั้นจะทำไมหรือท่าน แม่ทัพโควตะ ลงทุนปลอมตัวเข้ามาขนาดนี้เชียวหรือ?" เขาเยาะเย้ย
"ต้องการอะไร?" โควตะพูด
"ถ้าเป็นไปได้ทำไมเจ้าไม่ไปบอกท่านเจ้าเมืองก่อน เจ้านี่มันยังโง่เหมือนเดิมเลยนะ
ซามะ" โควตะขู่ฟ่อ
"ใครว่าข้าไม่คิดท่านแม่ทัพโควตะ ตอนแรกข้าไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าท่านคือแม่ทัพโควตะ ใช่ไหมท่านเจ้าเมือง?" ซามะเปรย ร่างเจ้าเมืองก็ออกมาจากหลังกำแพง กับทหารที่อยู่ข้างหลังอีกหลายสิบนาย
"ข้าผิดหวังในตัวเจ้ามาก!!! ทามะ ไม่นึกเลยว่าที่จริงเจ้าคือแม่ทัพโควตะ" เจ้าเมืองตวาด โควตะยืนนิ่งไปชั่วขณะ
"จับมัน!!!" เจ้าเมืองออกคำสั่ง นายทหารกรูเข้ามาหาโควตะ เขาปัดป้องดาบด้วยไม้กวาดด้ามเดียว
"ท่านเจ้าเมืองฟังข้า
."
"ข้าไม่รู้หรอกเจ้ากบฏ ข้าน่าจะฆ่าเจ้าตั้งแต่แรก ไม่น่าไว้ใจเจ้าเลย" เจ้าเมืองตะโกนด่า
"ผมสีม่วง ร่างใหญ่ดุจชายชาตรี ทำไมข้าไม่เอะใจน่ะ? ไม่น่าให้นัตสึกิเอาเจ้ามาอยู่ในนี้เลย" เจ้าเมืองตวาด โควตะต่อสู้กับทหารเกือบร้อยนายจึงเสียเปรียบอย่างมาก และเขากำลังจะแพ้
.. ฉับพลันดาบก็สอดเข้าเฉียดสีข้าง โควตะรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นทันที อีกดาบมุ่งเข้าแทงเขาอีกแต่
เคร้ง!!! เสียงปัดดาบออกไป
"จีบสาวจนลืมการรบนี่มันผิดระเบียบทหารตรงไม่รับผิดชอบนะขอรับ ท่านโควตะ!!!"
"มาคุ!!!" โควตะตะโกน มาคุกับทหารราบอีก 100 นายบุกเข้ามาช่วยเหลือโควตะได้ทัน เสียงการต่อสู้ดังยิ่งขึ้น ดังจนไปถึงสวนท้อ
..
"เสียงอะไรครับอาจารย์!!!" ซันจิเงยหน้าจากกระดาษ แล้วถาม
"นั้นสิ!!!" อีกสองคนรับเป็นลูกคู่ นัตสึกิเงยหน้าจากหนังสือ พลางเอ่ย
"นั้นสิ!!! อาจารย์ไปดูหน่อยนะ พวกเจ้ารออยู่นี่แหละ" เธอสั่ง แล้วลุกเดินไปตามเสียง ฝึกทหารรึไง!! เธอคิด แล้วเดินจนมาถึงที่ทางที่เขาสู้กัน ร่างทหารคนหนึ่งหลุดลอยออกมา
"!!!!" นัตสึกิปิดปาก แล้วลงมองดูนายทหารผู้นั้น
"เกิดอะไรขึ้น?" เธอถาม
"ม
.แม่ทัพโควตะ" นายทหารผู้นั้นชี้ นัตสึกิเบิกตาอย่างตกใจแล้วเดินเข้าไปยังสังเวียนการต่อสู้ เธอพบนายทหารที่กำลังต่อสู้กัน และนั้น ทามะ
.ก็สู้กับเขาด้วย
"หยุดน่ะ!!!" เธอตะโกนด้วยเสียงมีอำนาจ นายทหารฝ่ายเจ้าเมืองหยุดโดยอัตโนมัติ
"หยุดๆ" โควตะสั่งทหารฝ่ายตน มาคุลังเลทั้งคู่ก่อนที่จะหยุด
"เกิดอะไรขึ้น? ท่านพ่อ" เธอถามบิดา แล้วมองไปที่ทามะ
"ฮึ
ท่านเล่าเถอะ ท่านซามะ" เจ้าเมืองเอ่ยกับซามะ ซามะขยับแขนเสื้อก่อนที่จะเอ่ยปาก
"เรียนคุณหนูใหญ่
.ทามะของท่านนะ จริงๆแล้วเขาคือแม่ทัพโควตะ!!!" เขาชี้ นัตสึกิทำท่าตกใจ เธอมองไปที่โควตะแล้วเดินไปที่เขา
"ไม่จริงใช่ไหม?" เธอถามอย่างอ่อนโยน โควตะไม่ได้ตอบ เธอกลืนน้ำลายลงคอ
"ไม่จริงสินะเจ้าเป็นคนพเนจรเฉยๆนี่นา" เธอยิ้มเศร้าๆ โควตะไม่ยอมมองหน้า แต่พยักหน้าช้าๆ
"ท่านนัตสึกิ
ข้าน้อยขอโทษ.." โควตะตอบ น้ำตาไหลรินจากดวงตาสีดำ
"ไม่จริง ไม่จริง!!! เจ้าคือทามะ ไม่ใช่โควตะ" เธอทุบอกเขาอย่างบ้าคลั่ง แล้วก็ร้องไห้ไปด้วย มาคุไม่ได้ทำอะไรได้แต่มองอย่างทึ่งๆ โควตะไม่เคยยอมให้ผู้หญิงคนไหนทำร้ายร่างกายเขามากขนาดนี้
"ท่านนัตสึกิ" เขาจับมือหญิงสาว แต่ว่า
.
"เพี๊ยะ!!!" เสียงตบหน้าเต็มแรงที่ใบหน้าของโควตะ เขากลืนน้ำลายก่อนที่จะหันมามองใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาที่เต็มใบหน้าที่อยู่ตรงหน้า มาคุอ้าปากค้าง
ใครก็ตามที่ทำอย่างนี้กับโควตะ เขาเคยเห็นแต่มันถูกหักแขนหักขาอยู่ตรงนั้น เป็นไปไม่ได้ที่
.. *กริ๊ก * เสียงหยิบมีดสั้นออกจากฝักจ่อที่ลูกคอของโควตะ
"ข้าจะฆ่าเจ้า!!" เธอพูดเรียบๆ โควตะพยักหน้ารับรู้ ในชีวิตเขามีผู้หญิงสองคนในชีวิต คนหนึ่งคือ พระนางฮิโตมิ อีกคนคือซาไอ เขาไม่คิดที่จะรับผู้หญิงคนไหนมาไว้ในชีวิตอีกเพราะใจเขาแน่นเอียดไปด้วยความคิดที่ต้องปกป้อง และดูแล มารดาบุญธรรมและน้องสาวมาตลอด เขาไม่คิดลำบากเอาใครที่ไหนมาอีก.. แต่นัตสึกิ เขาไม่รู้เลยว่าหัวใจเขามีห้องปิดตายที่ปิดรอเธอมานานแสนนานแล้ว แต่ตอนนี้เจ้าของกุญแจห้องนั้นกำลังร้องไห้คร่ำครวญและใช้มีดจ่อลูกคอเขาอยู่
"จ
จะ..ฆ่าเจ้า" เธอร้องไห้แล้วใช้มีดใกล้คอเขา โควตะไม่ได้หนี เธอยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปอีก
"ท่านนัตสึกิขอรับ"
"ไปให้พ้น!!!" เธอตวาด
"ข้าไม่รู้จักเจ้า ต่อจากนี้เจ้าจะถูกฆ่าไหม เราไม่รู้จักกัน!!!" นัตสึกิร้องไห้แล้ววิ่งออกไป โควตะมองตามเล็กน้อยก่อนที่จะถอนใจ พลางกวาดตาไปที่ทหารของเจ้าเมือง
"ท่านโควตะ!!!" มาคุเอ่ย แต่โควตะยกมือห้าม
"เห็นด้วย!! เผ่นเหอะ" เขาพูด "ลาก่อน เราได้สู้กันอีกแน่" โควตะตัดบทแล้วทหารฝ่ายโควตะก็กระโดดหนีไป มาคุเห็นได้ชัดว่าโควตะเจ็บปวดใจมาก ตั้งแต่มาคุรู้จักโควตะมา เขาไม่เคยเสียทีให้ผู้หญิงเลยแม้แต่คนเดียว คงเป็นเพราะเขาไม่เคยคิดจะหลงรักใครนั้นเอง
ส่วนฝ่ายนัตสึกินั้นไม่ต้องพูดถึง เธอปิดห้องร้องไห้ทั้งวัน ท่านเจ้าเมืองได้ทำการปกป้องเมืองอย่างแข็งขัน แม่ทัพทั้งสี่ของวารางิที่แพ้ไป 2 คนนั้น ที่เหลือคือยามาดะและจิโฮ เขาอาสาออกรบเต็มที่ การศึกที่ทำร้ายจิตใจของโควตะที่สุดตั้งแต่เขาจับดาบมากำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว
...
|