[HOME] [สารบัญ] l 1 l 2 l 3 l 4 l 5 l 6 l 7 l 8 l 9 l 10 l 11 l 12 l 13 l 14 l 15 l 16 l 17 l 18 l 19 l 20 l 21 l 22 l 23 l 24 l 25 l 26

     l 27 l 28 l 29 l 30 l 31 l 32 l 33 l 34 l 35 l 36 l 37 l 38 l 39 l 40/1 l 40/2 l 41 l 42 l 43/1 l 43/2 l 44 l 45

     l 46 l 47 l 48 l 49/1 l 49/2 l 49/3 - fin l

บทที่ 37 วิกฤตการณ์แสงสุรีผ่าแมกเมฆา

เมื่อท่านผู้อ่านได้อ่านตอนนี้ต้องขออภัยเสียหน่อยที่ว่า จะตึงเครียดเป็นพิเศษ ซึ่งไม่เป็นที่ปรารถนาเอาเสียเลย สำหรับกองทัพกู้ชาติ ซาไอนั่งเคาะโต๊ะอยู่ข้างๆโควตะ "มีอะไร?" ซาไอและโควตะเอ่ยขึ้นพร้อมกันเมื่อทหารผู้หนึ่งก้าวเข้ามา "พิราบสื่อสารขอรับ" ว่าจบทหารก็ส่งสารให้แก่โควตะ โควตะไม่รอช้ารีบกางสารออกอ่านทันที "ว่าไงบ้าง?" ซาไอถาม "เสบียงของเราถูกดักปล้นได้จริงๆ แต่เราจะเอามันคืน เพราะเสบียงจะถูกส่งกลับไปให้เมืองหลวง " "เมื่อไร?" "ถูกขนส่งอยู่ ตอนนี้" โควตะตอบ "เราจะไปไหนได้บ้าง ตอนนี้เราถูกโอบล้อมอยู่" "ใช่ การออกไปเรารั้งแต่จะถูกดักซุ่มโจมตี" " " ทั้งคู่เงียบ แม้กระทั้งซาไอ หมากตานี้จนจริงๆ เธอดันวางแผนพลาดไปตาเดียว "ข้าขอตัวน่ะ " ซาไอเอ่ยพลาดลุกออกไป ความรู้สึกกดดันแพร่ซ่านไปทั่วร่างกาย เธอก้าวเดินออกไป มุ่งหมายไปยังต้นพุทรา "จะไปจริงๆเรอะ! ที่ต้นพุทราน่ะ" เสียงหนึ่งถามขึ้น "อือ เอ๋ ว่าแต่เจ้ารู้ได้อย่างไร มาโซยะ!!" ซาไอหันกลับมา "อ้อ ข้าฉลาดเจ้าก็รู้นี่นา เอาล่ะหิวข้าวจัง ไปกินข้าวดีกว่า" มาโซยะเอ่ย แล้วหายตัวไป ก่อนที่ซาไอจะพูดอะไรอีก "เฮ้อ " เธอถอนใจแล้วก็เดินไปยังต้นพุทราที่มากับท่านเซอิจิวันก่อน เธอทรุดตัวลงนั่งคุกเขาแล้วไหว้ธูปที่ปักบนช่อดอกไม้ พลางนึกแผนที่จะใช้ฝ่าทัพออกไป สักครู่เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นอีก "ซ ซาไอ" ซาไอหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว "ท่านเซอิจิ!!!" เธอมองร่างกษัตริย์ที่โชกเต็มไปด้วยเหงื่อ "อ้าว!!! ไหนว่า " " " ซาไอเลิกคิ้ว "ม มาโซยะบอกว่า ." "เอ๋!" หญิงสาวเลิกคิ้วอีก ทั้งคู่จ้องหน้ากันสักพัก "โธ่เอ๊ย!!! ข้าถูกเจ้านั้นหลอกหรอกรึ!!! เอาเถอะๆ" เซอิจิหัวเราะ ซาไอยิ่งงง "อะไรหรือเพค่ะ?" ซาไอถาม เซอิจิได้แต่ยิ้มพลางโบกมือ "ไม่หรอก มาโซยะบอกข้าว่า " เซอิจิหยุดหอบ "เจ้าถูกเกวียนทับน่ะ ที่นี่ ข้าไปเชื่อได้ยังไงน่ะ?" แล้วเซอิจิก็หัวเราะกับตัวเองอีก ซาไอชักยิ้มออก "หรือเพค่ะ " เธอพยายามกลั้นยิ้ม แล้วเชิดหน้า "เออ ขอโทษข้าลืมไปว่าเจ้ามีปัญหาเกี่ยวกับเสบียงอยู่" เซอิจิกล่าว "ไม่เป็นไรเพค่ะ" "แล้วเป็นอย่างไรบ้างล่ะ?" เซอิจิชวนคุย ซาไอได้แต่ก้มหน้า "ไม่ได้เพค่ะ ." เธอบอก เป็นครั้งในรอบหลายปีที่เธอแก้ปัญหาไม่ได้ด้วยตัวเอง "งั้นหรือ?" เซอิจิก้มตัวลงมาหาซาไอ "ต้องหาทางฝ่าออกไปให้ได้ใช่ไหมล่ะ?" เซอิจิเอ่ยถามอย่างรู้ทัน "ทรง ." "แต่ยังหาวิธีไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?" เซอิจิใช้ปลายนิ้วนวดขมับอย่างครุ่นคิด พลางมองไปรอบๆ "เพค่ะ " "อืม. แต่ข้าพอจะมีวิธีล่ะ" "จริงหรือเพค่ะ?" ซาไอร้องขึ้นอย่างยินดี ไม่นึกว่าสิ่งที่เธอคิดไม่ออกเซอิจิจะคิดออก "พระองค์ทรง " เซอิจิยกมือห้ามไว้ "ข้ายังไม่แน่ใจว่าใช้ได้รึเปล่า " เขาว่า "ตามมาสิ" เซอิจิก้าวนำออกไป ซาไอรีบสาวเท้าตาม ทั้งสองเดินจากต้นพุทรามาไกลจนใกล้เขตป่า เซอิจิคว้าไม้ที่ตกอยู่ใกล้เขตป่าขึ้นมา ใช้มันปักลงบนพื้นดินที่ชื้นแฉะสักพัก ก่อนที่จะทรุดตัวลงหยิบเศษดินขึ้นมา ใช้ปลายนิ้วบดขยี้ แต่แล้วก็ทิ้งมันลงไป ใช้ไม้ในมือปักลงไปในดินอีก ซาไอเอียงคออย่างสงสัย "ทรง ?" ซาไออ้าปากจะถาม แต่เซอิจิก็เงยหน้าขึ้นคล้ายได้ยินอะไร เอามือจับซาไอไว้พลางใช้นิ้วจรดริมฝีปากเป็นเชิงห้าม "เสียง!!" "ได้ยินเพค่ะ เหมือนกับเสียงเสือ? " "ไม่ใช่" "งั้นอะไรล่ะเพค่ะ" "ไม่รู้!!! หนีไปก่อนเดี๋ยวข้าดูเอง" "แต่ พระองค์" "หนีไปเถอะ" เซอิจิออกแรงดันซาไอ เธอยังขัดขืนเล็กน้อย เสียงนั้นก็ดังขึ้นอีก เซอิจิกัดริมฝีปากตัวเอง แล้วจูงมือซาไอเดินออกไปอย่างแผ่วเบา การวางเท้าก็เงียบเชียบ หลบไปตามแมกไม้ "อีกแล้วหรือนี่?" เซอิจิพึมพำเบาๆ แล้วเสยผมตัวเอง "อะไรหรือเพค่ะ?" เซอิจิหันกลับมากอดซาไอ "ทำไมน่ะ!!! เวลาเจ้าอยู่กับข้าถึงได้มีเรื่องทุกทีเลย .นั่งนิ่งๆน่ะ คราวนี้ข้าไม่ให้เจ้าเป็นอะไรเหมือนคราวสึกุบะหรอก " ซาไอพยายามมองรอบๆ แต่เซอิจิก็เหมือนกับมองเห็นอะไร เขาล้มตัวลงนอน พรางหายไปในพุ่มไม้พร้อมกับตัวของซาไอด้วย "เกิด .?" "หยุดพูดก่อนพวกมันมาแล้ว " เซอิจิกระซิบ แล้วกอดเธอเอาไว้ในอ้อมอก ซาไอได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่คล้ายเสียงเสือ แต่พอฟังดูดีๆมันไม่ใช่ คล้ายกับเสียงเครื่องจักรกลไกอะไรสักอย่างมากกว่า เธอได้ยินเสียงล้อขับเคลื่อนไปพบพื้น ก่อนที่จะตามด้วยเสียงม้า แล้วก็เสียง ..คน ซาไอมองเห็นเท้าและล้อจากพื้น ทั้งสองนอนกอดกันอยู่บนพื้นดิน เสียงพูดคุยกันดังงึมงำเบาๆ ทั้งคู่นอนกอดกันอย่างเงียบเชียบ จนกระทั้งเสียงคาราวานนั้นผ่านพ้นไป เซอิจิเป็นคนที่ลุกขึ้นก่อน เขามองไปรอบๆแล้วก็พบว่าไม่มีใคร . "ลุกขึ้นเถอะ!" เขาดึงซาไอให้ลุกขึ้น หญิงสาวรีบสลัดมือของตัวเองออกทันทีเมื่อลุกขึ้นได้ เธอเสียท่าไปมาก เขาจะมองว่าเธออ่อนแอรึเปล่าน่ะ? "ขอบพระทัยเพค่ะ ท่านเซอิจิ!!!" ซาไอโค้งให้ทันทีที่สามารถยืนด้วยตนเองอย่างมั่นคง ก่อนที่เธอจะปัดเศษดินที่ติดชายเสื้อเสียอีก เซอิจิเบือนหน้าไปทางอื่น จ้องมองไปตามดิน แล้วทั้งสองก็ออกเดินมาจากป่าด้วยกันอย่างเลี่ยงไม่ได้ "ซาไอ ." "เพค่ะ.." "เจ้าคงรู้ทางหนีทีไล่ในป่าดีกว่าพวกอิจิวสิน่ะ!!! แม้พวกมันจะถนัดรบในป่ามากกว่าเจ้าก็ตาม" " " ซาไอหันมามองเซอิจิ "หมายความว่า ." "ดินที่นี้ไม่อ่อนไม่แข็ง เวลาเดินผ่านทำให้เกิดรอยได้เป็นอย่างดี ข้าลองสำรวจดูแล้ว รอยทางที่มันผ่านต่างซ้ำๆเดิมๆ แสดงว่าการลาดตระเวนของมันจัดตามที่กำหนดเอาไว้ ให้หาทางอื่นที การตีออกไปควรเป็นทางที่โล่งเพราะเจ้าได้เปรียบมากกว่า แล้วเจ้าต้องใช้แผนการ " "ส่งเสียงบูรพา ฝ่าตีประจิม!!!" "อืม ใช่แล้ว! เจ้าเป็นคนฉลาด ข้าบอกแค่นี้เจ้าคงเข้าใจ " "ขอบพระทัยเพค่ะ! ท่านเซอิจิ ทรงพระปรีชายิ่งแล้ว" "นั้นสิ!~ ทำไมเจ้าถึงนึกไม่ถึงล่ะ? แผนไม่ได้ซับซ้อนเลย" "หม่อมฉันนึกไม่ถึงน่ะสิเพค่ะ โธ่!~ นึกว่าเสียเปรียบด้านป่าจะตัดออกไป ไม่นึกว่าจะนำมาใช้ในแผนได้" ซาไอแก้ตัวเป็นพัลวันอย่างโล่งใจ แล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ "งั้นหรือ? ดีแล้วล่ะ" เซอิจิยิ้มอย่างอ่อนโยน พลางก้มลงปัดเศษดินที่แก้มหญิงสาว "ซาไอ " "เพค่ะ " "ข้าเป็นเด็กหรือผู้ชาย?" เซอิจิถามด้วยน้ำเสียงเว้าวอน ทำเอาหญิงสาวใบหน้าร้อนผ่าว "ทรงเป็น ." แล้วซาไอก็สะดุ้ง "ห หม่อมฉันคือ .หม่อมฉันทูลลาเพค่ะ!" ซาไอผละออกไปอย่างรวดเร็ว เธออับอายเหลือเกินที่เผลอคล้อยอารมณ์ตามจนได้ ทั้งที่เธอสาบานว่าจะไม่คิดเรื่องอะไรนอกจากเรื่องช่วยชาติแล้วเชียว! "เจ้าเป็นอะไรไปน่ะ?" โควตะถามเมื่อซาไอเดินกลับมา พร้อมกับใบหน้าแดงแจ๋ และเสื้อผ้าเปรอะดิน "หกล้ม" "ห๊า!!! ไปทำท่าไหนล่ะ? หน้าถึงได้แดงด้วย" "โควตะ!" "ได้ๆ ไม่ถามก็ได้" "โควตะ" "อะไรรึ?" "ข้ามีวิธีฝ่าออกไปแล้ว!" . . . . . . แสงแดดส่องเข้ามากลางสนามฝึกของทหารฝ่ายอิจิว เขายืนผงาดอยู่บนเพิงสูง นายทหารคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหา พลางคุกเข่าทำความเคารพ " .." อิจิวโบกมือเป็นเชิงให้พูด "การขนเสบียงส่งไปแล้วขอรับ แต่ไม่มีการเคลื่อนไหวของฝ่ายศัตรูเลย" ทหารผู้นั้นรายงาน อิจิวยิ้มอย่างเยือกเย็น แล้วโบกมือเป็นเชิงให้ไป ตรงตามแผน . เขาคิด พลางใช้มือที่เหลืออยู่ข้างเดียวเสยไรผม การส่งเสบียงออกไปครั้งแรกนั้น เป็นเพียงการส่งกองเสบียงปลอม แล้วปล่อยให้ข่าวรั่ว เพื่อหยั่งเชิงว่าฝ่ายซาไอมีปัญญาหาทางหนีออกมาปล้นเสบียงได้หรือไม่? นี่ก็คือตรงตามแผนอย่างที่เขาคิด พวกซาไอถูกโอบล้อมเอาไว้ทุกที่ทุกทาง ที่เหลือก็แค่บีบเข้าไป กองกำลังกู้ชาติก็เป็นลูกไก่ในกำมือ . ไรผมตกมาปรกที่ใบหน้า พร้อมๆกับนายทหารที่ก้าวขึ้นเพิงมารายงาน "ท่านแม่ทัพขอรับ " "หือ " "หน่วยลาดตระเวนไม่พบใครหลบหนีออกมาเลย คาดว่าคงขวัญหนีดีฝ่อกันพอสมควรแล้วล่ะขอรับ" "ดีมาก ถ้าอย่างนั้นเห็นทีเราจะบุกมันได้แน่ .สั่งการลงไป เตรียมกำลังบุกแบบโอบล้อมกองกำลังกู้ชาติ ." ยังไม่ทันขาดคำม้าเร็วอีกคนก็ก้าวขึ้นเพิงมาอย่างรีบร้อน "ท่านแม่ทัพๆแย่แล้วขอรับ" "อะไร!!!" "มีการลักลอบพ้นสายตาพลลาดตระเวนได้ขอรับ ตอนนี้มีกองทหารกู้ชาติราว 1000 นายสามารถลักลอบออกจากป่า พ้นการล้อมของเราได้ขอรับ!!!" "อะไรน่ะ? เป็นไปได้ยังไงกัน ทั้งๆที่ ." อิจิวขมวดคิ้วอย่างไม่เชื่อหูตนเอง แต่แล้วเสียงโห่ร้องของกองทหารนับพันของกองกำลังกู้ชาติที่หนีรอดอุ้งมือของกองทัพ 2 แสนไปได้ "เสียงนั้นมัน!!!" อิจิวรุดไปยังด้านต้นกำเนิดเสียง สิ่งที่เขาเห็นคือนายทหารอยู่ไกลเกินพลธนูยิงกำลังโบกธงรบที่เขียนลงธงว่า 'เอกราชนากิ' อันเป็นธงของกองกำลังนากิอยู่ "ฉิบ ." อิจิวสบถ "ใครเป็นคนนำทัพออกมา?" อิจิวหันไปถามพลทหารข้างหลัง "โนทามากิโอะขอรับ!!!" เสียงพลทหารตอบ "ถอนทหารจากส่วนอื่นออกไปเสริมที่เขตป่า นี้คือคำสั่งด่วน!!!" . . . . . "ตรงตามที่เจ้าคิด ตรงตามที่เจ้าพูด" โควตะที่เดิมควรจะตึงเครียดเริ่มมีสีหน้าที่มีสีเลือดมากขึ้น "ต่อไปเราควรจะทำอย่างไร?" เขาไต่ถามต่อ "อืม " ซาไอที่นั่งพิงผนักเก้าอี้ยังกายช้าๆขึ้นมานั่งตัวตรง "อิจิวใช้แผนตรงตามที่ข้าคิดจริงๆ การกระทำของเขาเข้าแผนของข้าแล้ว" ซาไอว่าอย่างเป็นต่อ "ต่อไปเราเตรียมจัดกระบวนทัพตีฝ่าออกไปในด่านที่มีทหารน้อยที่สุด ." "แล้วเราจะรู้ได้ยังไงล่ะ?" "ฮึๆ ก็ไม่ยากหรอก เราจะแบ่งออกเป็นสี่สายนั้นล่ะ ไปกันคนละสายก็แล้วกัน ในเมื่อเราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับศัตรูเลย ก็ต้องลองเสี่ยงด้วยสัญชาติญาณดู .สงครามครั้งนี้ข้าจะสู้กับอิจิวด้วยจิตวิทยาและความปั่นป่วน"