|
ในคืนวันก่อนออกศึกโควตะมานั่งเดียวดายที่หน้าค่าย มาคุเดินเข้ามาหา
"หนักใจมากหรือขอรับ?" เขายิงคำถามเป็นการทักทาย โควตะสะดุ้งแล้วหันมามอง
"เจ้าเคยรักใครบ้างไหม? มาคุ รักจริงใจแบบไม่มองหญิงอื่น แม้นางจะงามปานใดก็ตาม" โควตะเท้าคาง มาคุยิ้มหัว
"เคย
.มีขอรับ
" เขาลงนั่งข้างๆ โควตะหันมา
"ใคร?" โควตะถาม
"ง้า
ท่านฮิโตมิไงล่ะขอรับ" มาคุพูดเขินๆ
"เฮ้ย
เล่นของสูงนี่หว่า" โควตะหัวเราะมาคุ แต่ก็ใช่ ท่านฮิโตมิแม้ไม่ได้งามเลิศ แต่ก็มีราศี และเป็นคนอบอุ่นที่ใครก็อยากเข้าใกล้ สเป็กของโควตะส่วนหนึ่งก็มาจากท่านฮิโตมิ
"ทำไมล่ะ? ถึงเป็นเคย" เขาถาม มาคุถอนใจแต่ก็เล่า
"ตอนข้าอายุ 14 ท่านฮิโตมิอายุ 17 เพิ่งมานากิเป็นครั้งแรก ข้าเป็นมหาดเล็กเฝ้าประตูวังคนหนึ่ง
" เขาทำตาหวานซึ้ง
"แล้ววันหนึ่งข้าถูกลงอาญา ข้อหาเล็กๆน้อยๆ โดยท่านอิเอยาสึตามประสาคนหนุ่ม ท่านฮิโตมิก็เลยช่วยข้าไว้ ข้าก็เลยซึ้งใจมาก พูดขอบคุณใหญ่!!"
"ท่านฮิโตมิก็พูดว่า เจ้าเป็นคนดีนะ วันหลังมาหาข้าบ้างสิ มาเล่าเรื่องของนากิให้ข้าฟังหน่อย" มาคุก้มหน้า
"ข้าก็ไปหาไปเล่าเรื่องต่างๆให้ฟังไม่รู้เบื่อ ข้าเล่าอะไร ท่านฮิโตมิก็ฟังตลอดไม่รู้เบื่อ แม้เรื่องที่เล่าแล้วเล่าอีกพระนางก็ฟัง" มาคุพักเลียปาก
"ข้าหลงรักท่านฮิโตมิอยู่ 3 ปี แล้วข้าก็ถือโอกาสที่ท่านฮิโตมิไปเก็บดอกไม้สารภาพรักออกไป
"
"แล้วเป็นไง?" โควตะเบียดเข้ามา
"ถูกปฏิเสธน่ะสิขอรับ" มาคุหัวเราะเฮอะๆ
"
" โควตะทำหน้าเศร้าเมื่อนิยายน้ำเน่าไม่ถูกใจ
"ท่านฮิโตมิบอกว่า พระนางชอบท่านอิเอยาสึ พระนางจะรักและจงรักภักดีต่อพระองค์ แม้จะไม่สนใจพระนางก็ตาม" มาคุบอก
"วินาทีนั้นข้าก็เลยรู้ว่า
สิ่งที่ข้าเก็บไว้ในใจถึง 3 ปีนะ มันไม่ใช่ความรักของหนุ่มสาว
แต่มันลึกซึ้งมากกว่านั้น.."
"อะไรล่ะ?"
"ความรักของน้องชายไงล่ะขอรับ
ท่านฮิโตมิ..ทรงเหมือนพี่สาวของข้า
สรุปว่าความรู้สึกนั้นทำให้ข้าเก้อไปหลายอาทิตย์ อายจนไม่ไปเจอหน้าใครเลยล่ะขอรับ!!!" มาคุหัวเราะ โควตะก็หัวเราะแต่ก็ถอนใจ
"แล้วข้าล่ะ? เรื่องของข้ามันเหมือนกับของเจ้าหรือเปล่ามาคุ?" โควตะลังเล มาคุหันหน้ามาหาแล้วถาม
"ท่านคิดถึงนางตลอดเวลารึเปล่า?"
"ใช่!!!"
"เวลารบก็เอาแต่มองกำแพงเผื่อว่านางจะมาดู"
"ก็ใช่!!"
"เวลาเห็นนางเศร้า อยากจะตายใช่ไหม?"
"กึ่งๆ ประมาณว่าใช่นั้นแหละ"
"เวลานางเป็นห่วง ยิ่งสำออยใช่ไหมของรับ?"
"เหอะๆ ใช่!!"
"ได้ยั่ว ให้นางแกล้ง ยิ่งสนุก?"
"อืม
ใช่"
ส่วนมาคุหัวเราะเล็กน้อยก่อนที่จะเอนตัวลงนอน
"ข้ารอมาเกือบ 20 ขอรับ
.รอที่จะเป็นที่ปรึกษาหัวใจให้ท่าน
จริงๆ ก็ท่านซาไอด้วย
แต่ดันไม่มาปรึกษาเนี่ยซี!!! แย่!
" มาคุเฉไฉไปเรื่องอื่น จนโควตะต้องหันมา
"แล้วเรื่องข้าล่ะ!!!" เขาถาม มาคุหันมาแล้วยิ้มล้อเลียน
"ข้าแน่ใจขอรับ
.และท่านโควตะคงต้องส่งม้าเร็วไปถามเรื่องนี่จากท่านซาไอเสียแล้ว" มาคุว่า โควตะยิ้มเศร้าๆแล้วถอนใจ "ข้าต้องสู้กับนางจริงๆ แต่ข้าจะไม่มีวันลืมนาง"
. . . . . . .
ในคืนนี้นัตสึกิก็นอนไม่หลับเหมือนกัน ทำไมเธอถึงได้โหยหาคนหลอกลวงคนนั้นนักน่ะ เธอหยุดร้องได้แล้ว แต่เมื่อฟังคำสั่งที่ท่านพ่อของเธอสั่งมาแล้วเธออยากจะร้องไห้อีกสักสิบรอบ เธอต้องสู้กับเขา!!! เมื่อซามะคัดค้านการให้ฝ่ายโควตะเดินผ่านเมือง และบอกว่าทางเมืองหลวงยังสุขสงบดี และเขาบอกว่าจะทิ้งไพ่ใบสุดท้าย นั้นก็คือเธอนั้นเอง
.
"จะได้ผลหรือ? ท่านซามะ" เจ้าเมืองกล่าว เมื่อใจเริ่มเอียงไปตามที่จิโฮบอก แม่ทัพอีก 4 คนไม่มีใครคิดสู้อีกแล้ว จะเหลือก็แต่นัตสึกิคนเดียว
"เจ้าโควตะ
มันหลงรักลูกสาวท่าน ถ้าให้นางเป็นคนไปรบ มันไม่กล้าแน่!!!" เขาเสริมอย่างมั่นใจ ท่านเจ้าเมืองได้แต่หันหน้ามาถามความเห็น ซึ่งเธอก็ได้แต่รับคำ
.
"ค่ะ
ท่านพ่อ"
นัยน์ตาเริ่มปวดร้าว เขาจะจำเธอได้ไหม? มันจะเหมือนฝันหรือเปล่า? เธอคิด แล้วห่อตัวด้วยความหนาวของลมเย็ม แล้วนึกขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้ต้องออกรบ จึงย่างเดินไปในห้องตน
หน้าห้องนั้นเธอพบบางอย่างวางอยู่ สายตาจับไปที่วัตถุนั้น มันคือไม้กวาดที่ทามะ ไม่สิ!! ที่โควตะชอบใช้เสมอ ในเวลาที่อยู่ที่นี่ เธอเดินเข้าไปในห้องอย่างเศร้าสร้อยแล้วหยิบเสื้อนอกที่เขาห่มให้เธอออกมา เธอไม่ให้ใครซัก แม้มันจะเหม็นกลิ่นโคลนดินทราย แต่มันก็มีกลิ่นของโควตะติดอยู่ เธอกอดมันไว้แนบอก นึกถึงตอนที่เขาคลุมมันไว้กับเธอ ช่างเป็นความทรงจำที่ดีในช่วงเวลาที่เลวร้ายอย่างนี้จริงๆ
"ถ้าท่านนัตสึกิไม่ยอมหนุนตักข้านะ
ข้าไม่ยอมตายด้วย"
"ไม่ต้องห่วงขอรับ
ท่านนัตสึกิยังต้องหนุนตักข้าอีกครึ่งคืน ข้าถึงจะยอมไปเกิดใหม่"
บ้าจริง!!~ นัตสึกิสบถ ทำไมต้องนึกถึงคนแบบนั้นด้วยนะ เธอยิ้มพลางซุกหน้าเข้ากลับผืนผ้านั้น จินตนาการไออุ่นให้เสมือนกำลังโอบกอดเธออยู่
. ให้ผ่านพ้นคือที่น่าลำบากใจนี่ไปอย่างปลอดภัย
ความเจ็บแปลบแทรกมาในทรวง ต้องสู้ ต้องฆ่าฟันกับโควตะ
จงจำข้าได้ด้วยเถอะ
.อย่าลืมข้าเชียวนะ
. ทามะ แม่ทัพโควตะ
..
. . . . . . .
รุ่งอรุณแห่งวันใหม่ ใจของแม่ทัพวันนี้ไม่สดใสเลย เธอสวมใส่เสื้อเกราะอย่างรัดกุม นัตสึกิมองกระจกแล้วมองกระจกอีก ไม่รู้ว่าจะมองทำไมนักหนา เธอใส่เศษเสื้อนอกของโควตะเป็นของนำโชค พลางเดินออกมา ไหว้บรรพบุรุษขอให้มีชัย ก่อนที่จะเดินออกไปเจอกับกองทัพอีกเพียง 1000 เดียวที่ยังพร้อมจะสู้ เพราะคนอื่นนั้น ลงความเห็นว่าควรให้กองทัพกู้ชาติเดินผ่าน ไม่ยอมสู้
นัตสึกิขึ้นม้า ลูกศิษย์น้อยของเธอมาอวยพรให้เธอโชคดี นัตสึกิยิ้มก่อนที่จะคว้าง้าวของตน แล้วตะบึงม้านำทัพออกไปเพื่อสู้กับโควตะต่อไป นัตสึกิควบม้าออกมาไม่ไกลนัก ก็เจอกองทัพของโควตะขวางกั้นอยู่ ทัพพันนายของเธอจัดระเบียบ เธอจ้องมองไปที่แม่ทัพ ทามะหรือ? ไม่สิ โควตะ จะชื่ออะไรก็ช่าง เขาคือผู้ชายที่เธอโหยหามาตลอดเวลาที่ไม่ได้เจอกัน นัตสึกิซ่อนความประหม่าไว้ใต้หมวก เธอเม้มปากไม่ให้เผลอเรียกชื่อของเขาออกมา หลังจากทุกอย่างสงบนิ่ง น้ำเสียงดังกังวานก็ก้องขึ้น
"มาแล้วหรือ? แม่ทัพนัตสึกิ จงยอมแพ้แก่ข้าแม่ทัพโควตะโดยดี อย่าสู้ให้ไพร่พี่น้องบาดเจ็บเลย จงถอยไปบอกเจ้าเมืองของเจ้าว่าปล่อยให้เราผ่านไป พวกเรายินดีที่จะทำสัญญาการผ่านเมืองไรโบเซ็น!!!" โควตะประกาศก้อง น้ำเสียงเย็นชาไม่มีแววเป็นกันเองเลยดังขึ้น นัตสึกิชักจริตหญิงขึ้นมา รู้สึกน้อยใจเป็นกำลัง คนเขาเป็นห่วงแทบตายไม่มีถามสารทุกข์สุขดิบ!!! โดยลืมไปว่าตัวเองอยู่บนสนามรบอยู่ เธอตะโกนด้วยน้อยใจปนเสียงสั่นครืนว่า
"ข้าแม่ทัพนัตสึกิไม่มีวันยอมแพ้แก่กองทัพกบฏหรอก!!! ข้ามาครั้งนี้เพื่อเจรจาสู้กับเจ้าตัวต่อตัวแม่ทัพโควตะ" เธอตะโกน อยากเอาตัวเองให้ไปเสี่ยงคนเดียว โดยพี่น้องของเธอปลอดภัย
"ว่ามา?" อีกฝ่ายตะโกน
"การดวลครั้งนี้ ข้าขอดวลกับเจ้าตัวต่อตัว แม่ทัพโควตะ การดวลคือ ฝ่ายใดจะชนะหรือแพ้ ต่อเมื่ออีกฝ่ายยอมแพ้ สาหัสปางตาย หรือตายเท่านั้น!!!" นัตสึกิสะดุ้ง เมื่อเธอพูดว่าตายออกไป แต่อีกฝ่ายพูดเพียงว่า
"แล้วไงต่อ?"
"หากฝ่ายเจ้าชนะเราจะยอมให้ผ่านเมือง แต่หากเจ้าแพ้
จงถอยทัพกลับไปซะ" เธอตะโกน โควตะพยักหน้ารับเขาตะโกนกลับมาอีก
"รับคำท้า!!!" โควตะควบม้าออกมา นัตสึกิก็ควบม้าออกไป ทั้งสองประจันหน้ากันกลางท้องสนามรบ นัยน์ตาของนัตสึกิสั่น เธอกุมบริเวณที่ซ่อนของนำโชคไว้ ก่อนที่จะสงบอารมณ์เพื่อฟังเสียงสัญญาณบอกการประลอง ทั้งสองจ้องหน้ากันเนินนาน เสียงกลองศึกลั่นรั่วจากนั้นก็หยุดแล้วลั่นด้วยเสียงหนักแน่น
ตึ่ง
.ตึ่ง และ ตึ่ง!!! ม้าของทั้งสองควบเข้าหากันอย่างรวดเร็ว ง้าวขอนัตสึสิเงื้องออก เช่นเดียวกับทวนของโควตะที่ง้างออกรับ เสียงเคร้ง!!! เสียงของอาวุธเพียงครั้งเดียว แล้วม้าของทั้งสองตะลุยออกจากกันสักครู่ก็หันมาประอาวุธกันใหม่ นัตสึกินับว่ามีฝีมือบนหลังม้าดีทีเดียว เผลอๆอาจจะดีกว่าซาไอด้วยซ้ำ เพราะซาไอนั้นไม่ได้โปรดปรานการทำอะไรบนหลังม้านอกเสียจากขี่มันเฉยๆหรือไม่ก็ควบสุดแรงเกิด ซาไอเป็นจอมแม่ทัพที่ถนัดต่อสู้มือเปล่าหรือรบภาคพื้นดินมากกว่า แต่การรบบนหลังม้าก็จำเป็นฝึกไว้ ซาไอจึงนับเป็นแม่ทัพที่มีฝีมือทางการรบเฉลี่ยทั่วไปพอตัว แต่การสู้ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน โควตะไม่กล้าแพ้ และไม่กล้าทำร้ายนัตสึกิแม้แต่ปลายเล็บด้วย นัตสึกิก็ไม่คิดอยากฆ่าโควตะเลย แต่เธอก็ยังโจมตีด้วยความน้อยใจ ทั้งสองสู้กันเป็นเวลานานมาก กองทหารทั้งสองฝ่ายนั่งหาวหวอดๆ
"เขาสู้หรือ
อะไรกันแน่เนี่ย?
ข้าไม่เคยเห็นท่านโควตะอ่อนข้อให้ใครเลย
แม้แต่ท่านซาไอก็เถอะ ขึ้นชื่อว่าสู้ด้วยล่ะ เจี๋ยนเรียบ!!" นายทหารฝ่ายโควตะที่ยืนอยู่หน้าๆเปรยกับเพื่อนข้างๆ มาคุหันมามอง นายทหารผู้นั้นงุดหน้าโดยเร็ว
เฮอะ!!! เขาจีบกันอยู่ไม่รู้รึไง? มาคุลอบคิดในใจแต่เขาก็กังวลใจไปพร้อมๆกัน พลางมอง 2 นักรบที่หอบแฮกๆบนหลังม้า พวกเขาเข้าปะทะอาวุธกันอีก ภาพที่ได้เห็นนั้นเป็นที่ขัดหูขัดตาซามะที่ดูอยู่บนกำแพงเมื่อ ตามการคาดการณ์ของเขา
ระดับฝีมือของนัตสึกิและความลังเลของโควตะนัตสึกิน่าจะโจมตีโควตะได้หลายรอบแล้ว แต่ทำไมนัตสึกิยังไม่โจมตีเมื่อมีโอกาส ท่านเจ้าเมืองก็ไม่เดือดร้อนซักเท่าไร ไม่มีใครคิดอยากสู้ เห็นที่เขาจะต้องจัดการเองเสียแล้ว ซามะลอบขี่ออกไปนอกเมืองขณะที่ทุกคนกำลังให้ความสนใจกับการประลองเนินนานของทั้งสอง แดดร้อนกับฝุ่นตลบอบอวลทำลายประสิทธิภาพทางการรบของทั้งสองไปมาก หลังจากสู้มาเกือบครึ่งวัน ทั้งสองต่างเหน็ดเหนื่อยแต่ก็ไม่มีใครแสดงอาการออกมา ใครจะรู้ว่าโควตะนั้นอยากจะหักอาวุธออกจากมือหญิงสาวแล้วฉุดลงจากหลังม้ามาโอบกอดให้หายคิดถึงจนแทบทนไม่ไหว ส่วนนัตสึกินั้นเจ็บใจมากกว่าใคร มาอีกแล้วคนที่ทำดีต่อเธอ แม้ไม่ได้หวังสมบัติ แต่ก็แทรกซึมเข้ามาหวังข้อมูลนี่เอง เธออยากจะฟันง้าวให้ชายผู้นั้นตายๆไปซะ แต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่ถ่วงเวลาออกไปเรื่อยๆ ยิ่งเห็นสายตาเย็นชา แล้วก็อยากจะควบม้าหนีกลับไปในเมื่อ ไม่ออกมาเจอกันเลยในชาตินี้!!!
แต่
ขณะที่นักรบทั้งสองต่างจ้องหน้ากันบนหลังม้า ทันใดนั้นก็มีเสียงสั่งจากฝั่งของนัตสึกิว่า
.
"พวกเรา!!! บุก!" เสียงนั้นดังสนั่น ชายผู้กล่าวแล้วปีนขึ้นไปตีกลองศึกเป็นสัญญาณอีกต่างหาก
"ซามะ!!!" โควตะตวาดอย่างเกรี้ยวกราด พลางจ้องมองไปที่ซามะที่ขึ้นลั่นกลองศึก ทหารที่นั่งอยู่ต่างงงงวย ไม่รู้ว่าเกิดเปลี่ยนแผนอะไรขึ้น แต่ก็ลุกขึ้นวิ่งเข้าประจันกับฝ่ายศัตรู มาคุตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เมื่อตั้งสติได้ ก็บัญชาทัพของกองทัพกู้ชาติเข้าสกัดเช่นกัน ขณะที่โกลาหลโควตะหันมามองนัตสึกิอย่างโกรธเกรี้ยว ด้วยนึกว่าเธอมีส่วนร่วม
"ท่านใช้กลโกงอย่างนี้เชียวหรือ? ท่านนัตสึกิ!!!" โควตะตะโกนให้กับสีหน้าที่มึนงงของนัตสึกิ นัตสึกิหันมามองอย่างโกรธๆ เพราะถูกพาลโดยไม่รู้เรื่อง
"อะไร? ข้าไม่
."
"ท่านร่วมมือกับซามะ!!!" โควตะตวาด นัตสึกิขบฟันกึกๆ เธอพยายามจะเถียง แต่โควตะไวกว่า การที่นัตสึกิร่วมมือกับซามะ ทำให้เขาคิดไปต่างๆนานา หรือว่าระหว่างที่เขาไม่อยู่? เจ้าซามะถือโอกาสปลอบใจนัตสึกิ ทำให้เธอยอมปันใจให้กับมัน ทรยศแก่เขา!!! โควตะคิดไปเรื่อยๆ ตามภาษา ยิ่งนัตสึกิยังงงเถียงไม่ออกทำให้เขายิ่งแน่ใจ
"ท
.ท่าน
ท
ท่านมันปล่อยตัวที่สุด" โควตะตวาดอย่างเคียดแค้น นัตสึกิยิ่งโกรธ
"ใคร? เจ้านั้นล่ะ คนโกหกหลอกลวง กะล่อน ทุเรศที่สุด ป่าเถื่อน!!! ตอแหลที่สุด" นัตสึกิตวาดกลับ เธอโกรธขึ้นเป็น 2 เท่า
"พอข้าไม่อยู่ ท่านก็ไปหาไอ้ซามะ!!! ท่านนะ
ท่าน
ท่าน!!!" โควตะตวาดอย่างหาคำพูดไม่ได้ เขาด่าไม่เก่งนี่นา นัตสึกิไม่ฟังต่อ เธอรวมทั้งความน้อยใจและความโกรธฟาดง้าวลงบนตัวโควตะ เขารับด้วยทวนแล้วสวนกลับด้วยความโกรธ เธอหลบอย่างรวดเร็ว ฝีมือเธอเป็นรองโควตะอย่างเห็นได้ชัด ทั้งสองผลัดกันรุกและรับ ดุเดือดกว่าเมื่อครู่มาก ส่วนฝ่ายทหารของทั้งสองฝ่ายปะทะกัน ทหารของไรโบเซ็นล้มตายเกลื่อนกลาด เจ้าเมืองที่ตกใจเป็นอย่างมาก แม่ทัพทั้งสี่ออกห้ามทัพทันที
"ถอย!!! โธ่โว้ย!!! ถอยสิฟ่ะ" ยามาดะตะโกนว้ากๆ เหล่าทหารถอยกลับเข้าสู่ประตูเมือง จิโฮเข้ากันทหารฝ่ายศัตรูให้ทหารฝ่ายตนกลับเข้าเมืองอย่างปลอดภัย
"นัตสึกิไปไหน!!! นางอยู่ไหน? นัตสึกิหายไป!!!" จิโฮโวยวายพลางมองหานัตสึกิกลางฝุ่นตลบ มิฮาโอะส่ายหน้าอย่างเป็นกังวล อังโคขุทำการเชิญซามะกลับเข้าเมือง(ซึ่งโชคดีมากที่ซามะเป็นอาคันตุกะไม่เช่นนั้น อังโคขุคงลากคอลงมากระทืบก่อนที่จะลากเข้าเมือง ข้อหาทำเสียแผน) หลังจากเมื่อทหารกลับเข้าเมืองได้ มิฮาโอะพยายามลากจิโฮให้กลับเข้าเมืองก่อนที่มาคุจะตามมา จิโฮละล้าละลังอยู่เป็นนานเพราะเกรงนัตสึกิจะไม่ได้เข้าเมือง
"ไปเถอะจิโฮ!!!!"
"แต่
.นัตสึกิ!!!"
"ถ้าเจ้าไม่เข้าเราจะตายกันหมด ไม่ต้องห่วงนัตสึกิหรอกน่า
นางเก่ง เจ้าก็รู้ ทางหนีทีไล่แถบนี้รู้หมด"
"แต่
."
"ไม่ตงไม่แต่แล้ว ไป!!!" มิฮาโอะดันจิโฮเข้าเมืองสำเร็จ เจ้าเมืองแทบอดกลั้นไม่ไหวเกี่ยวกับเรื่องที่ซามะทำ ลูกสาวของเขาเป็นตายร้ายดีไม่รู้ จิโฮกุมขมับ
"ท่านทำอย่างนี้ได้ยังไง?" วารางิตะโกน
"ท่านเกือบทำให้เราตายกันหมด!!" เขาว่า
"พวกท่านน่ะ!! ขวางข้าไว้ เราเกือบชนะแล้วน่ะ" ซามะเถียงกลับ จิโฮทนไม่ได้ เขาลุกขึ้นกระชากเสื้อซามะแล้วตวาดใส่หน้า น้ำลายแตกฟอง
"เจ้าทำให้นัตสึกิหายไป เป็นยังไงก็ไม่รู้ เพราะไอ้แผนโง่ๆของเจ้าแท้ๆ!!! คนอีกฝ่ายมากกว่า ร้อยทั้งร้อยเราต้องแพ้!!! โดยการบุกซึ่งๆหน้าน่ะ เราแพ้ เราแพ้!!! ได้ยินไหมไอ้โง่!!!" จิโอกระแทกร่างซามะกับกำแพง แม่ทัพอีก 4 คนรีบยุดร่างยักษ์เอาไว้ ทั้งๆที่ไร้ผล
"หยุด!!! จิโฮ วางท่านซามะลง" เจ้าเมืองสั่ง จิโฮขบฟันแล้ววางร่างซามะลงช้าๆ
"ออกไป!!!" เจ้าเมืองตวาด จิโฮสะบัดเดินออกไปด้วยอาการไม่พอใจ มิฮาโอะคารวะแล้วเดินตามไปด้วย
"จิโฮ!!!" มิฮาโอะวิ่งตามคนร่างยักษ์
"ไม่เอาน่า
เจ้าก็รู้ว่าเราทำอะไรกับคนของราชสำนักไม่ได้!!!" มิฮาโอะว่า จิโฮนั่งโครม! กับเก้าอี้อย่างมีโทสะ
"ถ้านัตสึกิเป็นอะไร ข้าจะฆ่ามัน!!!" จิโฮลั่นวาจา มิฮาโอะมองหน้าเพื่อน แล้วตบไหล่ปลอบ คนที่ดูจะเก่งที่สุดอย่างจิโฮ ยังเป็นคนที่อารมณ์อ่อนไหวที่สุดด้วย
"นางไม่เป็นอะไรหรอก
นัตสึกิเก่ง
" มิฮาโอะปลอบ จิโฮเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อน ใบหน้าท้อแท้ มิฮาโอะใจเสียเล็กน้อยแต่ก็ตบไหล่เพื่อน
"ขอให้นัตสึกิปลอดภัย
" จิโฮพูด มิฮาโอะพยักหน้า
"นางจะปลอดภัย
"
. . . . . .
เสียงหอบของคนและเสียงฝีเท้าม้า ไม่เว้นว่างแม้แต่เสียงอาวุธ ที่กระทบกัน โควตะและนัตสึกิกำลังสู้กันอยู่ โควตะสู้ด้วยแรงโมโหหึง ส่วนนัตสึกิสู้ด้วยแรงโมโหน้อยใจ ทั้งสองผละออกมาพักเหนื่อย ก็พบว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในป่าเสียแล้ว สีเขียวชอุ่มชุ่มชื้น ไม่ได้ทำให้ใจของทั้งสองเย็นลงเลย มาคุที่หลังจากถอยออกจากเมืองไรโบเซ็นกลับเข้าค่ายแล้ว ก็เอากำลังส่วนหนึ่งออกตามหาโควตะ จนมาถึงในป่า พบนัตสึกิกับโควตะกำลังต่อสู้กันอยู่
"ท่านโควตะ!!!" มาคุร้อง โควตะหันไปมอง ด้วยสีหน้าที่ดีขึ้น ผิดกับนัตสึกิที่มองอย่างตื่นตกใจ นายทหารมากขนาดนี้ เธอสู้ไม่ไหวแน่นอน นัตสึกิมองซ้ายมองขวา ก่อนที่จะหาทางออกก่อนที่จะหันมามองคู่ต่ออีกครั้ง ง้าวของเธอถูกเก็บไว้หลังไหล่ขวา
"ฝากไว้ก่อน!!! คนหลอกลวง!!!" เธอพูด แล้วตะบึงม้าหนีไป เป็นที่ตะลึงของทหารไปชั่วครู่
"จะหนีไปไหน!!!" โควตะควบม้าตามไปอย่างรวดเร็ว ทั้งสองไล่กวดกันอย่างรวดเร็ว กิ่งไม้ที่ขวางทางไม่สามารถหยุดทั้งสองได้ ม้าของนัตสึกิกำลังควบห่างออกไป โควตะตัดสินใจเร่งฝีเท้าม้าสุดท้ายจนมันไล่ตามทันนัตสึกิแล้ว
.
"อึ้บ!!!" เสียงโควตะกระโดดกอดตัวนัตสึกิจนตกจากหลังม้า ทั้งสองกลิ้งลงไปด้วยกันหลายตลบ โควตะเพิ่งนึกออก เขาเอาตัวกันนัตสึกิเอาไว้ทำให้ง้าวของเธอปาดเข้าไปในต้นขาของเขา ม้าของทั้งคู่วิ่งไปอย่างไม่มีจุดหมายจนหายไป หลังจากหยุดกลิ้งแล้ว โควตะคลายกอดออกช้าๆ นัตสึกิพยายามดิ้น เธอทุบอกของชายหนุ่มรัวเหมือนตีกลอง
"ปล่อยๆ ปล่อยสิ!!!" เธอพูดรัวๆ โควตะจับมือข้างหนึ่งของหญิงสาวได้แล้วลูบต้นขาของตัวเอง ก็พบเลือดที่ต้นขา
"บ๊ะ!!! นิ่งหน่อยสิ" โควตะเอ็ดนัตสึกิ ขณะที่อีกมือยังจับแขนหญิงสาวอยู่
"โล่งอก!!! ขืนใกล้เข้ามาอีกนิดล่ะก็
ชาตินี้ไม่มีลูกแน่เรา!!!" โควตะพึมพำกับตัวเอง แต่นัตสึกิก็ได้ยิน เธอหน้าแดงอย่างไม่รู้ตัว แต่ก็ตื่นตกใจที่มือโควตะมีเลือดติดมือโควตะอยู่
"แผลหรือ? ที่ไหน?" เธอถามอย่างเป็นห่วง คราวนี้โควตะเกิดอาการงอนโดยฉับพลัน เขาไม่ตอบ ได้แต่แยกหญิงสาวออกจากอาวุธของเธอ แล้วแบกเธอขึ้นบ่า
"ปล่อยน่ะ!!!" เธอดิ้นบนบ่าชายหนุ่ม เขาไม่ได้สนใจเสียงที่เธอร้อง
"คนบ้า!!! ปล่อยข้านะ
ช่วยด้วยเจ้าข้าเอ๋ย!!! มีคนฉุดลูกสาวชาวบ้าน" เธอร้อง โควตะนึกชื่นชมในไหวพริบของนัตสึกิ เข้าต้องปล่อยเธอลงแน่ ถ้าไม่รู้ว่าที่นี่ไม่มีชาวบ้านอาศัยอยู่แม้แต่คนเดียว
"
.." โควตะก้มลงเก็บง้าวของเธอไปด้วย นัตสึกิยังทุบไหล่เขาเป็นลูกคู่ เขาจึงวางเธอลงแล้วใช้ผ้ามัดสะเอวของตัวเองพันข้อมือเธอไว้อย่างแน่นหนา ก่อนที่จะกึ่งลากกึ่งจูงให้ตามไป
"เจ็บน่ะ
" นัตสึกิคร่ำครวญ แล้วสะบัดข้อมืออย่างดื้อด้าน โควตะนั้นไม่สนใจมากนัก เขายังเดินพาเธอต่อไป นัตสึกิพยายามฝืนแต่ก็ถูกลากตามไปทุกครั้ง ล่าสุดเธอวิ่งเข้าไปกัดแขนโควตะเต็มแรง
"โอ๊ย!!!
ทำอะไรน่ะ" โควตะเกือบหันไปตบ แต่พอนึกขึ้นได้ว่าเป็นนัตสึกิก็เลยหยุดมือไว้ก่อน นัตสึกิจ้องโควตะด้วยความโกรธระคนน้อยใจ
"ข้าเจ็บ
" เธอพูด แล้วถูกข้อมือที่บวมแดง โควตะเริ่มใจอ่อน ก้มลงแก้ผ้าที่พันข้อมือเอาไว้อย่างถนุถนอม(ข้อมือน้อยๆ) พอแก้ผ้าออกได้ เขาก็ลูบข้อมือของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน แล้วนั่งคุกเข่าให้ ก่อนที่จะจับข้อมือไว้ให้มั่นไม่ให้หนีได้ง่ายๆ แล้วคิดหาทางพานัตสึกิกลับค่าย โดยไม่ให้เธอเจ็บตัว
"ปล่อยข้าน่ะ!!! ไม่สู้กันบนหลังม้าผิดกติกานี่นา? จับกันอย่างนี้ เจ้ามันคนตาขาว" นัตสึกิว่า แล้วออกแรงดึงข้อมือตนออกจากการเกาะกุม แต่ก็ไม่สำเร็จ โควตะยิ่งจับแน่นและออกแรงดึงเธอไป นัตสึกิยิ่งเจ็บตัว ยิ่งเจ็บใจ เธอทำอะไรไม่ได้มากไปกว่า "ร้องไห้" จริตหญิงสั่งให้ทำอย่างนั้น
"จะพาข้าไปไหน?" เธอพูดปนสะอื้น โควตะหันมามอง เขาถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนที่เบนหน้าไปมองท้องฟ้าแทน
"กลับค่ายทหาร!!!" เขาพูด นัตสึกิเอามือออกจากหน้า เธอเข้าใจว่ามีเหตุผลอะไร ต้องการเอาเธอเป็นนกต่อ หรือถ้ามีจุดมุ่งหมายอื่นก็
..
"ไม่เอาน่ะ!!!" เธอร้อง
"ข้ารู้ว่าแผนของท่านพ่อที่ให้ดักปล้นนั้นไม่ดี!!! ก็ฆ่าข้าเสียเลยสิ!!! ทำไมต้องเอาไปเป็นนางบำเรอในค่ายทหารด้วย!!" นัตสึกิร้องกรี๊ด แล้วสะบัดข้อมืออย่างแรงแล้ววิ่งหนี เขาจับข้อมือเธอเอาไว้
"ไม่หรอกน่า!!! บอกแล้วไงว่าแค่พากลับ ไม่เอาไปทำอะไรหรอก" โควตะปลอบ ยังคงน้ำเสียงเย็นชาไว้ แต่อ่อนลง เพราะแพ้น้ำตาหญิงนั้นเอง
"ท่านโควตะ!!!" มาคุขี่ม้าเข้าพร้อมกับกองทหาร นัตสึกิมองทั้งน้ำตา โควตะหันไปมองมาคุและเหล่าทหารพลางพยักหน้าเป็นเชิงถามว่าเรียบร้อยดีไหม
"ขอรับ!!!" มาคุตอบ ทหารหลายคนชะเง้อมองนัตสึกิ โควตะหันกลับมามอง
"อ้อ!!! เอาผู้หญิงคนนี้กลับค่ายด้วยนะ" เขาว่า และเมื่อทหาร 2-3 คนเดินเข้ามา
"ผู้หญิงของข้าน่ะเฟ้ย!!! ใครแตะ ตาย!!!" โควตะขู่ฟ่อกับนายทหาร 2-3 คน ที่ลงมือสำรวจร่างของหญิงสาว ก่อนที่จะทำหน้าหวาดๆแล้วคุมตัวหญิงสาวไปอย่างสุภาพ ไม่กล้าแตะต้องแต่อย่างใด มาคุหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นโควตะทำท่าหวงนัตสึกิเป็นพ่องูหวงไข่ (เอ๋!!! สุภาษิตนี่มีรึเปล่าเนี่ย?)
"หัวเราะอะไร?" โควตะหันมาหามาคุ
"เปล่าขอรับ!!! แค่กำลังเปรียบเทียบว่า ท่านโควตะเหมือนตอนที่ท่านซาไอตอนที่หวงกษัตริย์เซอิจิหรือเปล่า?" มาคุเยาะ โควตะสะดุ้งเฮือก
"เฮอะ!!! ถ้านางไปถึงโดยมีอะไรขาดหรือเกินมาล่ะก็
ทหารคนนั้นเจ็บหนักแน่!!!" โควตะพูดแล้วดัดมือกร๊อบแกร๊บ ทหารแถบๆนั้นถอยกรู แม่ทัพโควตะของพวกเขา แม้จะไม่เคยไล่เตะลูกน้องเหมือนแม่ทัพคนอื่นแต่เมื่อแม่ทัพโควตะโมโหขึ้นมาก็ไม่แน่เหมือนกัน โควตะลดตาลงกะทันหันเพื่อจับเชือกผูกม้าที่ได้มาใหม่
"ไปกันได้รึยัง?" โควตะถาม ก่อนจะควบทัพล่วงหน้าออกไป มาคุตะลุยม้าตาม กองทหารทั้งหมดกลับตรงสู่ค่าย
.
"โอ๊ย!!! เหนื่อยๆๆ ร้อนๆๆ ใครเตรียมน้ำให้ข้าอาบทีซิ" โควตะนอนหงายหลังเมื่อมาถึงกระโจมตัวเอง เอนหัวลงบนเก้าอี้ แผลที่เพิ่งบาดเจ็บใช้ผ้าพันเอาเฉยๆ
"แล้วคุณหนูนัตสึกิล่ะขอรับ
" มาคุเตือนเรียบๆ โควตะโดดออกจากเก้าอี้อย่างนึกขึ้นได้
"ขอบใจที่เตือน" เขาวิ่งปร๋อออกไป พบนายทหารคนหนึ่ง
"ผู้หญิงอยู่ไหน?" เขาถาม นายทหารยิ้มหัว
"อ้อ!!! อยู่ในโรงอาหารนะขอรับ ทหารกำลังสนุกกันใหญ่เชียว" เขาบอก โควตะตกใจเป็นที่สุด ทั้งที่เขากำชับแล้วเชียวน่ะ ว่าอย่า!!! ถ้านัตสึกิเป็นอะไร!!! ข้าจะฆ่า จะฆ่ามัน!!! ใครก็ตาม โควตะวิ่งเร็วราวกับลมพัด ลืมบาดแผลที่เจ็บไป ฝ่าเท้าตะลุยข้ามเครื่องกีดขวางต่างๆ นายทหารที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างหลบกันอลวน
"หลบ!! ปัดโธ่เอ๊ย!!! หลบไปเฟ้ย!!" เขาตวาดใส่ทหารที่ยืนมุ่งอะไรบางอย่างที่โรงอาหาร ท่าทางไม่สนใจสิ่งใดอื่นรอบข้าง บางส่วนโห่ร้องหัวเราะร่า โควตะมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเอาเสียเลย เขาผลักทหารให้ออกไป
"ถอยๆ!!!" โควตะส่งเสียงดัง ทหารหลายคนเห็นแล้วก็หลบให้แม่ทัพกันอลหม่าน
"ทำอะไรกัน!!!" โควตะถาม
"ก็ผู้หญิงที่แม่ทัพให้
." นายทหารคนหนึ่งอ้ำอึ้ง โควตะแทบช็อค นี้พวกทหารมันเอานัตสึกิมาเป็นของเล่นหรือนี่!!! เขากระชากคอเสื้อของทหารคนนั้นทันที
"อยู่ไหน!!!" เขาตะโกน นายทหารผู้นั้นชี้ โควตะรีบวิ่งไปทันที กลุ่มที่มุงกัน นายทหารหนุ่มบางคนหัวเราะเฮฮา โควตะอยากร้องไห้เหลือเกิน อย่างน้อยเขาสัญญาว่าจะรับผิดชอบเธอเอง แม้ว่าจะผ่านมือทหารพวกนี้กี่สิบคนก็ตาม เพราะเขาแท้ๆเลย ถ้าเขาไม่ลืมเธอ ถ้าไม่เอาเธอมาไว้ค่ายทหาร ถ้าส่งเธอกลับเมืองเสีย
ถ้าอะไรทั้งหลาย เขาผิดเอง โธ่!สวรรค์ ทำผู้หญิงที่เป็นรักแรกของเขาต้องมีชะตากรรมเป็นอย่างนี้ด้วย!!
"เอ็งเนี่ย!! ไม่เจ๋งเลยว่ะ มาๆ!!! ข้าเอง" เสียงแววๆดังมากระทบหูโควตะ ทหารคนหนึ่งโยนไม้พลองยาวที่เอาไว้ซ่อมตอนเช้าให้อีกคน ทหารคนนั้นควงพลองแล้วหายไปในกองทหารมุง นัตสึกิที่น่าสงสารของข้า!!! โดนเวียนเทียนอย่างเดียวไม่พอ ยังถูกทุบตีอีกเหรอ โควตะคร่ำครวญ เขาตัดสินใจตะโกนจากระยะห่างจากกลุ่มทหารเหล่านั้นหลายเมตร
"หยุดน่ะโว้ย!!!!" โควตะตะโกนด้วยความเดือดดาล เขาจะสั่งประหารให้หมดคนที่แตะต้องนัตสึกิ ไม่สิ เขาจะฆ่ามันด้วยมือเขาเอง แต่
เหล่าทหารไม่สน โควตะทั้งเจ็บปวดเข้าส่วนลึกและโกรธ เขาวิ่งเข้าไปกระชากคอของทหารที่อยู่วงนอกสุด นายทหารนั้นไม่รู้สึกว่าโควตะโกรธ ยังยิ้มแล้วบอกว่า
"แหม!! ผู้หญิงที่ท่านแม่ทัพสั่งให้เอามานี่เยี่ยมจริงๆ นั่นขอรับ!!!" เขาพูด โควตะสุดจะเดือดดาลเหลือเกิน
"ออกจากผู้หญิงคนนั้นเดี๋ยวนี้!!! ใครแตะต้องนางข้าจะฆ่ามัน!!! ไอ้ระยำเอ๋ยออกมา ผู้หญิงของข้าได้ยินไหม!!!" โควตะตะโกนลั่น นายทหารทุกคนหยุดกึก แล้วแหวกออกเป็นทางให้โควตะเข้าไป ภาพที่อยู่ตรงหน้าของเขาคือ
ภาพของนัตสึกิที่ถือพลองอยู่ มีอีกคนถือพลองเช่นกันแต่ นายทหารหลายสิบคนมีรอยเขียวจ้ำตามตัว เธอเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่าทำไม?
"ท่านทำอะไร?" โควตะถาม เขาแอบถอนใจอย่างโล่งอกที่ไม่เป็นอย่างที่คิด
"ฝึกพลองให้ทหารเจ้าน่ะสิ ทำไม? จับข้ามาแล้วยังจะให้นั่งเฉยๆอีกหรือ" นัตสึกิถามแล้วหันไปสนใจทหารตรงหน้า
"เอาล่ะเจ้าหนุ่มไหนลงฟาดพลองใหม่สิ!!! เออ
อย่างนั้นล่ะ บิดสะโพกอีก เออ
นั้นล่ะๆ" โควตะอ้าปากค้าง นัตสึกินั่งสอนพลองให้ทหารเขาหรือเนี่ย? เขาเกือบลืมไปว่านิสัยนัตสึกิเข้ากับใครได้ไปหมด ทหารของเขาก็ท่าทางจะชอบครูคนใหม่เป็นอย่างดี โควตะรู้สึกขอบคุณสวรรค์ เขาถอนใจห้าหกครั้งก่อนที่จะเดินเข้าไปหาครูคนใหม่ แล้วดึงมือออกจากวงทหาร
"ทำอะไรน่ะ!!!" หญิงสาวร้องแล้วบิดข้อมือเร้าๆ โควตะหันมามองอย่างระอา
"รู้ไหม? พอบอกว่าท่านมาอยู่นี่ ข้าเป็นห่วงแทบตาย!! นึกว่าถูกรุมลงแขกเสียแล้ว!!!" โควตะเอ็ดหญิงสาว นายทหารบางคนหัวเราะ
"ใครจะกล้าล่ะขอรับ? ก็ท่านแม่ทัพบอกว่าเป็นผู้หญิงของท่านแม่ทัพนี่นา!!!" นายทหารถือโอกาสล้อเลียนโควตะ ที่พยายามลากนัตสึกิออกไป
"จะพาข้าไปไหน?" เธอร้อง แล้วพยายามสลัดชายหนุ่มออก
"ที่พักข้าเนี่ยแหละ!!!" โควตะว่า นายทหารที่ยืนอยู่รอบๆสะดุ้งแล้วหัวร่อกันอย่างขบขัน นัตสึกิอายจนหน้าแดง
"ข้าไม่พาไปทำอะไรหรอก!!! แค่ให้ไปอยู่ชั่วคราวไม่ดีรึไง? ร่มกว่าโรงอาหารนี่ด้วย" โควตะพูดแล้วยกมือขึ้นบังแดด
"อ้อ
แล้วใครไปสร้างที่พักให้คุณหนูคนนี้ด้วยแล้วกัน"โควตะสั่ง
"ตรงไหนล่ะขอรับ?"
"อืม
ข้างๆกระโจมข้านั้นล่ะ!!!" โควตะใคร่ครวญ นายทหารหลายคนยิ่งหัวเราะคิกคัก โควตะขมวดคิ้วเป็นเชิงถาม
"ทำอะไรจะได้ง่ายๆหน่อยหรือขอรับ"
"ว่ะ!!! ข้าคุยด้วยแล้วยิ่งลามปาม ไม่สงสารข้าก็สงสารคุณหนูบ้างสิว่ะ อายจนจะมุดดินหนีแล้วนะ ไปๆ ไปงานทำการได้แล้ว" โควตะเอ็ดตะโรทหารที่เริ่มแยกย้ายกันไปทำงานของตน นัตสึกิขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับโควตะอีกแล้ว เลยยอมเดินตามไปอย่างว่าง่าย เพราะดิ้นไปก็ไม่มีประโยชน์ โควตะพาเธอเข้ามาหน้ากระโจม นัตสึกิขืนตัวกะทันหัน
"อะไร?" โควตะหันมาถาม นัตสึกิอ้าปาก แต่ก็เรียงคำพูดไม่ถูกเธอทำปากพะงาบๆ แล้วชี้ไปที่กระโจมพลางกลับมาชี้หน้าตัวเอง โควตะถอนใจ
"เอ้าๆ!!! ข้าจะเปิดประตูกระโจมไว้อย่างนี้" โควตะเลิกผ้ากระโจมขึ้น
"เพื่อเป็นการแสดงความบริสุทธิ์ใจของข้าตกลงไหม?" ว่าแล้วโควตะก็ทำการยัดเหยียดให้นัตสึกิไปนั่งในกระโจม เขาทรุดตัวลงในอีกฝั่งของกระโจม ความรู้สึกเจ็บที่ต้นขากลับมาอีกครั้ง โควตะหันไปมองนัตสึกิที่แอบปรายตามามองแผลของชายหนุ่มอย่างเป็นห่วง แต่บริเวณที่เป็นแผลช่างไม่ดลใจเอาเสียเลย โควตะหัวเราะหึๆ แล้วลุกขึ้นยืน มาคุที่รู้ใจนายตน ไปหยิบอุปกรณ์พยาบาลมาเรียบร้อยแล้ว จะเหลือก็แต่ก็รอให้โควตะสั่งการเท่านั้น
"รออยู่นี่น่ะท่านนัตสึกิ!!! ห้ามออกไปไหนล่ะ!!!" โควตะพูดแกมออกคำสั่ง นัตสึกิดูเหมือนจะต่อต้าน
"ข้าจะออก!!! แล้วเจ้าก็ไม่ใช่ลูกน้องข้าแล้วด้วย ข้าไม่ฟังคำสั่งของเจ้าด้วย" นัตสึกิเถียง นัตสึกิยอมรับเธอทำตัวเป็นเด็กสาวอยู่เรื่อยเวลาอยู่ต่อหน้าโควตะ ชอบปล่อยไก่ทำตัวไม่สมกับอายุ(หมายเหตุ* ซึ่งลักษณะเช่นนี้เป็นลักษณะของคนอายุ 30 ทำกัน แต่นัตสึกิชอบทำตัวเป็นคนอายุสัก 40 ซึ่งมันเกินตัว) ทำตัวเป็นเด็กคอยให้เขาสั่งการ แล้วก็เป็นครั้งแรกในรอบ 17 ปีที่เธอใช้อารมณ์มาก่อนเหตุผล สู้กับโควตะ
"ถ้าอย่างนั้น!!! ข้าก็ไม่รับรองความปลอดภัยของท่านหรอกนะท่านนัตสึกิ!!! ท่านอยากออกไปเป็นอาหารคนข้างนอกก็เชิญ!!!" โควตพูดแค่นั้นก็เดินออกไปนอกกระโจม แล้วฉุดผ้ากระโจมลง แล้วหันมาพูดประโยคสุดท้าย
"เดี๋ยวจะกลับมาสอบสวน!!!" เขาสะบัดผ้าคลุมกระโจมลง นัตสึกิยอมนั่งเงียบๆอยู่อย่างนั้น
คนเดียว
..
. . . . . .
"โอ๊ย!!! เบาๆหน่อยเซ่ เจ็บจะตาย" โควตะโอดครวญ เมื่อมาคุแต้มยาลงบนแผลของโควตะ
"โธ่! ท่านแม่ทัพโควตะ ท่านรักนางถึงขนาดยอมเอาตัวเสี่ยงขนาดนี้เชียว ข้าขอบอกว่าถ้าท่านเจ้าเมืองรู้ ข้าพนันเลยว่าร้อยทั้งร้อยเขายกลูกสาวให้ท่านแน่!!!" มาคุถอนใจกับโควตะที่โอดครวญอย่างน่าสมสาร
"เฮอะ!! ก็ไม่แน่นักหรอก อาจไม่ยกให้ข้าก็ได้ ถ้ารู้ว่าข้าเกือบจะทำหลานให้เขาไม่ได้" โควตะกัดฟัน แล้วยอมให้โควตะพันผ้าพันแผลให้
"โชคดีที่แผลไม่ลึก ไม่งั้นเย็บกันสนุกแน่" มาคุเปรย แค่นั้นก็ทำให้โควตะสะดุ้งเฮือก แค่นี้ก็หวาดเสียวจะตาย ขืนเย็บเขาก็ตายพอดี เป็นตรงไหนไม่เป็น!!!
"แล้วคุณหนูนัตสึกิล่ะขอรับ เป็นไง?" มาคุถามลุ้นๆ
"ให้คนยกอาหารไปให้แล้ว!!"
"ให้ข้าไปสอบสวนนางหน่อยเถอะ
" โควตะพูด แล้วเอนหลังอย่างคลอนคลาย
. . . . . .
นัตสึกินั่งจมบนเก้าอี้อย่างเงียบเชียบ ไม่กล้าลุกไปไหนเลย จนพระอาทิตย์ตกดิน เธอจึงคิดที่จะหนี แต่เธอก็ไม่แน่ใจว่าอยากหนีหรือเปล่า? นัตสึกิลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปที่ทางออกกระโจม แล้วชะเง้อไปข้างนอก ทหารวิ่งไปมาเพื่อทำงานของตน ข้างๆมีนายทหารกำลังทำกระโจมให้เธออยู่ ไม่มีทหารแม้แต่คนเดียวที่มาเฝ้าเธอเลยหรือ!!! นี่โควตะไว้ใจเธอมากขนาดนั้นเลยหรือ
.
"อ้อ
คุณหนูจะไปไหนขอรับ" นายทหารที่เดินผ่านมาคนหนึ่งเอ่ยถาม
"ข้า
"
"เดี๋ยว!!! ท่านแม่ทัพก็มาแล้วล่ะขอรับ ป่านนี้คงทำแผลอยู่" นายทหารผู้นั้นชิงตอบก่อน โควตะที่พอเดินได้ เดินกระเผกๆ เข้ามา
"
." นัตสึกิหันหลังเข้ากระโจมด้วยท่าทีของเด็กสาวแท้ๆ โควตะยิ้มด้วยมุมปากก่อนที่จะเลิกผ้าที่ทำปิดทางเข้าออกกระโจมตามเข้าไป นัตสึกิหันหลังนั่งบนเก้าอี้
"ไม่มัด ไม่หายามมาเฝ้า ไม่รีบมาดู แถมยังไม่ให้ทหารจับตาดู ดูถูกฝีมือข้ามากไปแล้ว!!!" นัตสึกิพูด โควตะผินหลังลงบนเก้าอี้ช้าๆ แล้วยืดขาออกตามสบาย
"ข้ารู้ว่าท่านไม่หนี!!!" โควตะพูด
"รู้ได้ไง?"
"แผลข้าไม่รู้หนักเบาแค่ไหน!!! คนที่มีความรับผิดชอบสูงอย่างท่านนัตสึกิไม่ไปไหนหรอก!!! จนกว่าจะรู้อาการข้า" เขาพูดอย่างรู้ทัน
"อ้อ
เอาข้อดีข้ามาเป็นจุดด้อยสิเนี่ย!!!" นัตสึกิตัดพ้อ
"ประมาณนั้น" โควตะเอ่ยเรียบๆ แล้วแกว่งไม้เท้า ทั้งคู่เงียบไปสักพักก่อนที่โควตะจะเริ่มเข้าเรื่อง
"ข้ามาสอบสวนท่าน!!!" โควตะพูดเข้มๆ นัตสึกิยิ้มหวาดๆ
"ว่ามา!!!" นัตสึกิเอ่ยเมื่อเชิดหน้าขึ้นตามที่เธอชอบทำ ท่าทีสง่ากับริมฝีปากที่เชิดขึ้น โควตะรู้สึกหายใจโล่งขึ้น เขาไขว้นิ้วอธิฐานก่อนที่จะพูด
"ท่านผิดสัจจะ!!! ท่านนำทหารบุกเข้ามา ทั้งที่พวกเราสัญญากันแล้วว่าจะสู้ตัวต่อตัว!!!" โควตะพูด นัตสึกิขมวดคิ้วทันที
"ข้าไม่รู้เรื่องนะ!!! มันไม่ได้อยู่ในแผนของเรา ข้าจะสู้กับเจ้าตัวต่อตัว แต่ท่านซามะเขา
."
"คำพูดท่านเชื่อได้เท่าไร? ท่านนัตสึกิ" โควตะทักขึ้นอย่างมีน้ำโห เมื่อนัตสึกิพูดถึงซามะ ความรู้สึกร้อนในใจลุกโชนขึ้น ซึ่งโควตะก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร แต่กว่าเขาจะนึกอะไรออก ฝ่ามือนัตสึกิก็ตบเพี๊ยะมาที่หน้าเขาแล้ว
"เจ้าไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ!!! ได้!! ข้าเป็นคนสั่งเองแหละ ทำไมล่ะ? ข้าอยากฆ่าเจ้า ข้าเกลียดเจ้า เกลียดเจ้า ไปให้พ้นหน้าข้า ไม่ก็เอาข้าไปส่งที่เมืองเดี๋ยวนี้!!! ไม่ก็ฆ่าให้ตายๆไปเลย เอาเลยสิ!!!" นัตสึกิตวาด แล้วทำท่าจะลุกออกไปนอกกระโจม แต่ถูกโควตะคว้ามือเอา เธอออกแรงต่อยโควตะเต็มที่ แต่ก็ถูกโควตะรับหมัดไว้ได้ นัตสึกิยิ่งออกแรงดิ้นอีก ชายหนุ่มรีบกอดเธอเอาไว้ในอ้อมอก
"ตกลงๆ ข้าเชื่อ ขอโทษน่ะ ข้าขอโทษ!!! ท่านนัตสึกิ" ชายหนุ่มกดศรีษะของหญิงสาวแนบกับอกตน หญิงสาวยังดิ้นเร้าๆในอ้อมอกของชายหนุ่ม เธอรู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก
"ข้าจะฆ่าเจ้า เอาง้าวข้าคืนมา!!!" เธอขู่ฟ่อ โควตะยิ้ม เขากอดเธอไว้อย่างนั้นเสียนานจนนัตสึกิค่อยๆหมดแรงไปเรื่อยๆ จากที่ดิ้นอย่างรุนแรงก็ค่อยๆ อ่อนแรงลงเรื่อยๆ จนเหลือแต่ทุบไหล่เบาๆ
"ปล่อยสิ!!! เจ้าทำอย่างนี้ ข้าจะไปพบหน้าใครได้อีก" นัตสึกิร้อง โควตะขยี้ผมเธออย่างหมั่นไส้
"ไม่ต้องห่วงขอรับ ข้าน้อยจะรับเลี้ยงท่านนัตสึกิเอง" โควตะกระซิบ หญิงสาวเข้าใจถึงความหมาย เธอหน้าแดงระเรื่อ
"บ้า!!! ไม่ต้องมาพูดกันเลย คนหลอกลวง" นัตสึกิบิดตัวออกจากชายหนุ่ม เดินเชิดหน้าออกไปแก้เขิน แต่โควตะยังจับข้อมือหญิงสาวเอาไว้
"ไม่โกหกนะขอรับ!!!" โควตะแก้ตัว
"แล้วที่ข้าเข้าไปในเมืองก็ไม่ได้จะไปล้วงข่าวสารอะไรเลย
ข้าแค่อยากเข้าไปหาท่านนัตสึกินะขอรับ"
"โกหก!!! เราไม่รู้จักกัน เจ้าจะอยากมาหาทำไม?"
"ก็ข้าได้ยินชื่อท่านนัตสึกิ เลยยอยากเจอตัว เลยเข้าไปหา!!! ไม่เชื่อถามมาคุคนสนิทข้าก็ได้ ถามทหารในนี้ใครก็ได้!!! ใครๆก็รู้ว่าข้าเข้าเมืองไปหาท่านนัตสึกิ"
"แล้วเรื่องที่เจ้าโกหกข้าว่าชื่อทามะจะอธิบายยังไง?"
"ถ้าข้าไม่บอกว่าชื่อทามะ บอกว่าชื่อโควตะ ท่านนัตสึกิยังจะรักเหมือนตอนนี้หรือเปล่าขอรับ?" โควตะได้ทีบอกรักหญิงสาว นัตสึกิหน้าแดง
"ใครว่า!!! ข้ายังไม่เคยบอกเลยว่าข้ารักเจ้า!!!" นัตสึกิว่า โควตะทำหน้าเศร้า แล้วดึงมือหญิงสาวไปจูบแล้วเอาแนบกับอก
"แต่ข้าน้อยรักท่านนัตสึกินะขอรับ!!! ไม่ว่าจะเป็นลูกท่านเจ้าเมืองหรือเปล่าก็ตาม!!! ข้าน้อยไม่อยากได้สมบัติแม้แต่นิดเดียว ข้าน้อยอยากได้ตัวกับหัวใจท่านนัตสึกิแค่นั้นเอง" โควตะเอ่ย แล้วนอกกระโจมก็มีเสียงวิ่งกันครืนๆ ออกไป โควตะรีบลุกขึ้นเลิกผ้าปิดกระโจมออก มาคุยืนทำหน้าเห่ยๆอยู่ตรงนั้นเพราะวิ่งไม่ทัน
"ท่านโควตะ หวัดดีครับท่านนัตสึกิ!!! ข้าน้อยชื่อ มาคุ เป็นคนสนิทของท่านโควตะ ขอยืนยันว่าท่านโควตะพูดความจริงขอรับ ตอนท่านโควตะแอบหนีไปก็เพียงอยากไปหาท่านนัตสึกิขอรับ
.ข้ามาบอกแค่นี้แหละ ไม่กวนแล้วขอรับ
. ลาก่อน!!!" แล้วมาคุก็ทำท่าจะวิ่งออกไป แต่ถูกโควตะเรียกไว้ก่อน
"หยุดน่ะ!!! มาคุ เมื่อตะกี้เสียงวิ่งอะไรครืนๆ?" โควตะถาม มาคุยิ้มเห่ยๆอีกครั้ง เขาเกาเปียยุ่งๆของตัวเองแล้วตอบ
"ก
.ก็ ตอนที่ท่านโควตะคุยกับท่านนัตสึกิ พวกทหารที่อยู่ข้างๆกระโจมมันได้ยินกันหมด ก็เลยมานั่งฟัง ล
แล้วพอเมื่อกี้ตอนที่ท่านโควตะบอกว่า 'แต่ข้าน้อยรักท่านนัตสึกินะขอรับ!!! ไม่ว่าจะเป็นลูกท่านเจ้าเมืองหรือเปล่าก็ตาม!!! ข้าน้อยไม่อยากได้สมบัติแม้แต่นิดเดียว ข้าน้อยอยากได้ตัวกับหัวใจท่านนัตสึกิแค่นั้นเอง' พวกทหารมันเอียน รับไม่ได้ เลยวิ่งไปอ้วกกันเป็นระนาวเลยขอรับ เฮะๆ!!" มาคุลูบหัวตัวเอง โควตะถลึงตาทั้งอายทั้งโกรธ นี่ทหารมันได้ยินเราจีบสาวหมดเลยเหรอเนี่ย!!!
"แล้วเจ้ารู้ว่าผิดก็ไม่ห้ามล่ะโว้ย มาคุ!!!" โควตะตะคอกใส่ผู้ใต้บังคับบัญชา มาคุได้แต่ยิ้มเห่ยๆ
"ก็
.ข้าก็ไม่เคยได้ยินท่านโควตะออกปากจีบผู้หญิงมากขนาดนี้นี่ขอรับ ข้าก็เลยอยากฟังบ้าง
" คนสนิทตอบเสียงอ่อยๆ โควตะตบหน้าผากตัวเอง แล้วออกคำสั่ง
"พวกทหารที่แอบฟังข้าพูดนะ!!! ไปเอาตัวมาให้หมด เร็วๆ!!!" เขาสั่ง มาคุเบิกตาแล้วก้มรับคำสั่ง วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว โควตะหันกลับมามองนัตสึกิ
"รออยู่นี่ก่อนน่ะขอรับ เดี๋ยวข้าขอไปจัดการพวกทหารนิสัยเสียที่ชอบแอบฟังคนอื่นเขาคุยกันก่อน!!!" โควตะย่างออกไป ไม่นานทหารเกือบ 200 คนก็มายืนกลางสนาม แต่ละคนมีสีหน้าขบขันเมื่อเห็นโควตะ บางคนงุดหน้าอย่างสำนึกผิด บางคนร้ายกว่ายืนปล่อยก๊ากอยู่หลังๆ
"หยุดได้แล้ว!!!" โควตะตะคอก นึกอายแทบมุดดิน เมื่อเห็นว่ามีทหารอีกเกือบ 200 คนได้ยินสิ่งที่เขาพูด ทหารที่เหลือออกมายืนมอง ถามซุบซิบกันว่าเจ้าพวกนี้ผิดระเบียบข้อไหน!!!
"พวกเจ้าทำผิดอะไรรู้ไหม!!!" เขาตะโกน
"ทราบขอรับ!!!" เหล่าทหารตอบโดยพร้อมเพรียงกันทันที อ้าปากจะสาธยายความผิดว่าแอบฟังแม่ทัพจีบสาวแต่โควตะยกมือห้ามไว้ก่อน
"รู้แล้วก็ดี!!! วิดพื้นไป 500 ครั้ง ปฏิบัติ!!!" โควตะตะโกน นายทหารลงวิดพื้น หลายคนรู้แต่แรกแล้วว่าโควตะลงทุนจีบคุณหนูใหญ่เมืองไรโบเซ็น แต่คงเสียดายแย่ที่พลาดฉากเด็ดไป ไม่ต้องห่วงพวกเขาพร้อมที่จะบรรยายให้เพื่อนทหารผู้โชคร้ายฟังอยู่แล้วว่า
มีอะไรเกิดขึ้น
|