|
ริมฝีปากแดงซ่านเม้มอย่างเจ็บแค้น ร่างกายกำยำคล้ำแสดงถึงความเป็นชายเต็มตัวนั้นสั่นเกร็งขึ้น มือหยาบกร้านเท้าหัวอย่างครุ่นคิด แต่บนลำคอสง่ากลับมีบางอย่างคล้องเอาไว้
.
อิจิวนั้นแสนจะเจ็บแค้นซาไอ เพราะเธอได้ทำให้เขาเป็นคนพิการ หญิงสาวหลอกเขา ซ้ำยังตัดแขนของเขาไป ตอนนี้เขาแค้นซาไอจนแทบคลั่ง ตอนนี้เขาครุ่นคิด แผนแก้แค้นหล่อนให้ได้ ทิ้งความคิดเดิมที่จะสร้างผลงานให้ประจักษ์ตาแก่ราชินีมิโดริ
.
ชายหนุ่มหยุดคิดไปชั่วครู่เมื่อมีเสียงเคาะประตู
"ข้าเข้าไปได้ไหม?" เสียงอ่อนหวานของสตรีดังขึ้น อิจิวลุกจากเก้าอี้ไปเปิดประตู แล้วอ้าแขนที่มีอยู่ข้างเดียวโอบกอดร่างสตรีที่โผเข้าหา
"ราชินี!!!" อิจิวพึมพำ แล้วใช้เท้าปิดประตู
"ราชินี
พะยะค่ะ คราวหน้าอย่าทำอย่างนี้อีก พวกนางกำนัลยิ่งปากมากอยู่ด้วย" อิจิวเอ่ยอย่างเป็นกังวล ราชินีมิโดริจูบปลายคางของเขา พลางมองด้วยตาหวาน อิจิวยิ้มพลางถอนใจ แล้วประคองร่างบางไปยังเก้าอี้ ราชินีมิโดริขึ้นนั่งบนตักชายหนุ่ม
"ท่านไปไหนมา? ถึงมาหาข้าได้" อิจิวถาม สีหน้าราชินีมิโดริเปลี่ยนไปทันที เป็นเหี้ยมเกรียม
"ข้าไปหาเจ้าเฒ่าอิเอยาสึมา
ที่คุกใต้ดินน่ะ มันโสโครกเหลือเกิน ยังร้องเรียกข้าอีก มิโดริจ๊ะ มิโดริจ๋า!!!" หล่อนเล่าอย่างขยะแขยง
"แล้วท่านจะไปหามันทำไม?" อิจิวถามอย่างงงๆ
"ก็
ข้าจะทำการเกณฑ์ทหารน่าซิ ถึงได้ต้องไปค้นตราสัญลักษณ์ประจำองค์จากมัน" พระนางเอ่ยอย่างฉุนเฉียว ก่อนที่จะโอบกอดรอบคออิจิว ใช้ปลายนิ้วงามลูบไล้ตอแขนที่หายไป
"นังซาไอมันร้ายนัก
มันจะเอาทุกอย่างไปจากข้าหรืออย่างไร? ตั้งแต่บ้านเมืองจนถึงลูกชาย ตอนนี้ยังจะมาเอาคนรักข้าไปอีก" มิโดริคร่ำครวญ อิจิวรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าทันที ซาไอ..มันร้ายนัก เขาจะต้องตามจองล้างจองผลาญมันด้วยตัวของเขาเอง
"ข้าไม่ไปไหนจากท่านทั้งสิ้น
ราชินีที่รัก" เขาเชยคางพระนาง
"เรื่องรบน่ะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเถอะ ให้ข้าได้ฆ่ามันด้วยตัวของข้าเอง" อิจิวบอก ราชินีมิโดริได้แต่ยิ้ม แล้วโอบกอดอิจิวไว้
"ได้สิ
ข้าให้เจ้าแก้แค้นแน่
ทัพสามแสนของพวกเราแสงยานุภาพเกรียงไกร แม้มันมีทัพแสนแต่ก็น้อยกว่าเราสามเท่า แต่นังซาไอนี่สิ
นางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก
" มิโดริเปรยอย่างหดหู่
"ไม่เป็นไร
คราวก่อนข้าประมาทเอง คราวนี้ข้าจะวางแผนให้รอบคอบ ไม่ให้ทัพสามแสนของเราต้องสูญเสียไปเปล่าๆ" อิจิวออกปากสัญญาแก่ราชินีมิโดริ ราชินีลังเลอยู่สักครู่ แต่เมื่อมองหน้าอิจิวพระนางก็ตกลงในที่สุด
"ได้สิ พรุ่งนี้ข้าจะทำการแต่งตั้งเจ้าเป็นแม่ทัพไปจัดการพวกกองทัพกู้ชาติ
"
.. . . . . ..
ในตอนเช้าวันรุ่ง ในการประชุมราชการในราชสำนักนากิ การแต่งตั้งอิจิวเป็นไปอย่างสงบเรียบร้อย จะว่าไปแล้วคงไม่มีใครกล้าคัดค้านเสียมากกว่า อิจิวออกไปตรวจดูทัพสองแสนของตนอย่างภาคภูมิ แขนที่ขาดหายไปยิ่งเติมความแค้นให้เขาได้มากกว่าเดิมเสียอีก อิจิวใช้เวลาตลอดเช้ายืนมองวากิที่ยังหลับคล้ายคนตายไม่ตื่น เขาลดตามองมายังผู้มีใบหน้าสวยราวหญิงสาวอย่างสลดใจ
"ข้าจะแก้แค้นให้เจ้าเองวากิ
.จะเอาเลือดซาไอมาให้กับเจ้า ล้างแก้แค้น" อิจิวกล่าวแล้วหยิบหมวกเหล็กขึ้นมา พลางเดินออกไป
"จัดทัพ!!!" เสียงตะโกนของเหล่าทหารแนวหน้าโวยวายให้กับทหารกว่าแสนนาย อิจิวมองฝูงทหารของตนก่อนที่จะใส่หมวกเหล็กก้าวขึ้นบนหลังม้าศึก ก้มศรีษะให้กับผู้สำเร็จราชการของอาณาจักรคือ ราชินีมิโดริ ก่อนที่จะจากไป ราชินีมิโดริก้าวลงจากเฉลียงตรงเข้าไปหาชายผู้เป็นที่รัก แล้วร่ำไห้อยู่ห่างๆ
"กระหม่อมจะฆ่าซาไอให้ได้พะยะค่ะ ขอพระนางจงรอ
" อิจิวผงกหัวอีกครั้ง ก่อนที่จะชักม้าศึก แล้วตะโกนด้วยน้ำเสียงที่มีอำนาจว่า
"เคลื่อนทัพ!!!"
แล้วกองทัพกว่าแสนก็เคลื่อนย่างตราออกไป พร้อมกับคำสาบานของอิจิวว่าจะสังหารซาไอที่บังอาจทำให้เขาเป็นคนพิการให้ได้
. . . . . .
ในกระโจมของแม่ทัพ โควตะกำลังวุ่นวายกับกองตำราพิชัยสงครามและการเช็ดดาบ เขาคาบภู่กันไว้ในปาก แล้วใช้มือสองข้างเช็ดดาบ ตาก็อ่านตำราพิชัยสงคราม มาคุเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหาร
"ท่านโควตะขอรับ อาหารขอรับ" เขาเอ่ย แต่ดูท่าทางโควตะจะไม่ได้สนใจเขาเลย ยังคงนั่งแขนพันขาพันอยู่
"ท่านโควตะ อาหาร
."
"เออๆ
.อ้าอู้แอ้ว อางไอ้องอั้นแอะ(เออๆ
ข้ารู้แล้ววางไว้ตรงนั้นแหละ)" โควตะเอ่ยเสียงอู้อี้ ให้มาคุวางถาดอาหารไว้ที่โต๊ะข้างๆ แต่เมื่อมาคุจะวาง
.
"ไม่ต้องแล้วมาวางไว้ตรงนี้ดีกว่า
" โควตะกวาดตำราตกจากโต๊ะดังโครม แล้วรับถาดอาหารจากมาคุมาวางไว้
"ว้า
ข้าวโพดขาไก่อีกแล้ว
.บอกพ่อครัวให้เปลี่ยนบ้างสิ กินมา 3 วันแล้วน้า
" โควตะร้องโอย
"เออ
ก็เป็นคำสั่งของท่านซาไอแหละขอรับ"
"อืม
งั้นไปบอกซาไอว่าข้าให้เปลี่ยน
" โควตะว่า ขณะสวาปามข้าวโพด
"อืม
คงไม่ได้น่ะขอรับ เพราะท่านโควตะให้ท่านซาไอจัดการเสบียงไม่ใช่หรือขอรับ.." โควตะชะงักไปชั่วครู่
"เสบียง? มีปัญหาเกี่ยวกับเสบียงเรอะ"
"ข้าก็รู้ไม่หมด ถ้าอยากรู้ต้องไปถามท่านซาไอแหละขอรับ" มาคุสะบัดเปียแล้วลงนั่ง โควตะทำท่าเซ็ง คีบขาไก่ขึ้นมาดู
"เฮ้อ
ถ้านัตสึกิอยู่ปานนี้ เราคงได้กินของอร่อยๆกันแล้ว วัตถุดิบแค่นี้
นางคงไม่ทำข้าวโพดขาไก่เสียทุกวันหรอก
" โควตะบ่นพึมพำ พลางจินตนาการภาพถึงนัตสึกิ
"ยายซาไอก็ทำอาหารสู้ครึ่งหนึ่งของนัตสึกิก็ยังไม่ได้เล้ย!!! ข้าเนี่ยเป็นหนุ่มที่โชคร้ายที่สุดในโลกเสียจริงๆ จากคู่หมั้นมาแล้วยังต้องมาอยู่กะน้องสาวบ้าเลือดอีก
"
"งั้นข้าขอโทษด้วยที่บ้าเลือด!!!" เสียงเหี้ยมดังมาจากประตูกระโจม มาคุกลืนน้ำลายเฮือก โควตะทำไม่รู้ไม่ชี้แทะขาไก่ต่อไป ซาไอหอบบัญชีเสบียงเดินเข้ามาแล้ววาง *ตุ้บ * บนโต๊ะของโควตะ
"ใครมันจะไปดีเท่า นัตสึกิของเจ้าล่ะ
รู้ไหม? พูดอย่างนี้เขาเรียกทำลายขวัญทหาร" ซาไอกัดฟันกรอดๆ โควตะเงยหน้ามาจ้องซาไอ ด้วยสายตาใสปิ๋ง!
"จริงหรือนี่!!! ข้าไม่ยักรู้เฮะ ขอบใจที่บอก" โควตะพูด ซาไอมองพี่ชายแล้วส่ายหน้าเบื่อๆ จึงนั่งลง
"มีอะไรเรอะ
ปกติเจ้าไม่มีอารมณ์ขัน
แล้วทำไมวันนี้มีล่ะ?" โควตะถาม ซาไอเชิดหน้าขึ้น
"อารมณ์ขัน?
ข้ายังไม่ทำให้เจ้าหัวเราะเสียหน่อย"
"เอาเถอะๆ มีเรื่องอะไร?"
"เสบียง
เจ้ารู้ใช่ไหมว่ามันใกล้หมดแล้ว จริงๆแล้วควรมาถึงตั้งแต่เดือนที่แล้วด้วยซ้ำ น่าแปลกที่เสบียงยังมาไม่ถึง ข้าส่งคนออกไปแล้วแต่
.มันน่าจะมาถึงตั้งแต่ราวๆ 3 วันที่แล้วน้า
ข้าเลยมาหาเจ้า"
"อืม
." โควตะทำเสียงรับรู้
"ข้าก็ว่างั้นยกเว้นจะเกิดอะไรขึ้นกับกองเสบียง
."
ก่อนโควตะจะพูดจบประโยคเสียอีก นายทหารผู้หนึ่งก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา
"เกิดอะไรขึ้น!!!" โควตะเอาตะเกียบชี้หน้าถาม สายหอบแฮ่กๆ ก่อนที่จะสูดลมหายใจบอก
"อิจิว!!!!" สายพูดเสียงดังแทบตะโกน
"อิจิวทำไม?" ซาไอถาม
"มันยกทัพ 2 แสนมา กะจะจัดการค่ายเราแล้วขอรับ!!!"
โควตะ ซาไอ และ มาคุ มองหน้ากันอย่างไม่ได้ตั้งใจ
|