|
หลังจากนั้นราว 6 เดือนต่อมา เหตุการณ์ตึงเครียดมากขึ้น อำมาตย์ถูกเนรเทศไปอีกหลายสิบคน และทุกคนก็ออกไปรวมตัวกันที่อาณาจักรเมียวบุง อาณาจักรบ้านเกิดของราชินีฮิโตมิเป็นพันธมิตรทางการค้าซึ่งกันและกัน ส่วนราชินีฮิโตมิสภาพทางจิตใจและสุขภาพย่ำแย่ลงไปมากเพราะวังเย็นนั้นเหมือนคุกของราชนุกูลทั้งยังตั้งอยู่ทางตะวันตกซึ่งเป็นทางทิศเดียวกับสุสานของราชวงศ์นากิ ซาไอและโควตะ หาโอกาสมาเยี่ยมเสมอ
ซาไอยกน้ำอุ่นเข้ามาในห้อง แล้วเริ่มเช็ดแขน
"แค่กๆ โควตะไปไหนล่ะ" พระนางตรัสถาม
"หม่อมฉันแกล้งลาป่วย ส่วนโควตะเข้าเวรแทนหม่อมฉันเพค่ะ"
"เออ
..ข้างนอกเป็นยังไงบ้าง"
"ท่านมาโตบุรุ ถูกปลด อาณาจักร เคนคิว งานิรานาสุ วางุ ตั้งตนเป็นอิสระ
"เพค่ะ"
"เฮ้อ
คนๆนั้นชำนาญเรื่องการชลประทาน แล้วช่วงนี้ก็แล้งด้วย ท่านอิเอยาสึคิดอะไรอยู่" ราชินีฮิโตมิดื่มน้ำสมุนไพรที่ซาไอยกมาให้
"เอาล่ะ รีบกลับไปเถอะ เดี๋ยวพวกทหารสงสัย ช่วงนี้คนในวังเป็นพวกของมิโดริเกือบ 1 ใน 3 แล้ว"
"นับว่ายังไม่อันตรายมากนัก
" ซาไอกล่าว
"แต่ในเวลาครึ่งปีนับว่ารวดเร็วมาก" พระนางบอก
"เร็วเจ้าค่ะ ท่านซาไอ ทหารเปลี่ยนเวรอยู่"นามิกล่าว
"เดี๋ยวข้าน้อยทำต่อเอง"
"ฝากด้วยน่ะนามิ ทูลลาเพค่ะ" ซาไอทูลลาแล้วสวมผ้าโพกหัวของคนทำความสะอาดพลางย่างออกไป
ขณะนั้นหารู้ไม่ว่ามีทหารของมิโดริมาพบเข้า
"อะไรน่ะ ซาไอลอบพบราชินีฮิโตมิรึ"
"ขอรับ ข้าเห็นหน้าแม่ทัพซาไอ"
"เจ้าแน่ใจน่ะ ว่าไม่ผิดตัว" สนมเอกมิโดริถาม
"กล้าเอาตำแหน่งเป็นประกันขอรับ"
"ดี
ข้ามีแผนแล้ว" มิโดริเอ่ยอย่างมีชัย ลุกขึ้นเดินไปหาราชาอิเอยาสึ
"โอ๋
มิโดริ" ราชาอิเอยาสึเงยหน้าขณะอยู่ในห้องทรงพระอักษร
"ทรงขยันอีกแล้วเพค่ะ"มิโดริลงนั่งบนตักราชา
"นึกไม่ออกจริงๆ ว่าข้าจะต้องทำอะไรอีก"
"อะไรหรือเพค่ะ"
"ก็หอกวางของเราไง ตำหนักใหม่ของเราต้องทำอะไรอีกนอกจาก มีสระน้ำ มีสวน มีหอดูดาว มีลานหินอ่อน.."
"ตามแต่พระองค์เถอะเพค่ะ พระองค์โปรดเช่นไร หม่อมฉันก็ชอบเช่นนั้น" มิโดริกล่าว
"แล้วเจ้า..มาหาข้ามีอะไรหรือ"
"หม่อมฉันมีเรื่องจะมาขอร้อง"
"อะไรล่ะ"
"อาณาจักรซูคังของหม่อมฉัน คนพื้นเมืองยังภักดีต่อราชวงศ์เดิม ถ้าเอาผู้อื่นไปปกครองจะทำให้แข็งขืน หม่อมฉันจึงอยากให้
"
"เอาลูกเจ้าไปปกครอง"
"เพค่ะ"
"ไม่ได้ๆ"
"ไม่ต้องห่วงเพค่ะ หม่อมฉันไม่ได้รักซูคัง ที่แต่งเข้าไปเพราะถูกบังคับ อีกอย่างเซอิจิอ่อนแอ ไม่มีทางคิดกบฎหรอกเพค่ะ"
"อืม
งั้นก็ได้ ข้าจะส่งเขาไป"
"แล้วอีกเรื่องเพค่ะ"
"คนสนิทของหม่อมฉันนำข่าวมาบอกว่า แม่ทัพโควตะกับซาไอร่วมกับราชินีฮิโตมิทำการกบฎ"
"เป็นไปไม่ได้ ซาไอกับโควตะอยู่มาตั้งแต่เล็ก ทั้งยังไม่สนอะไรนอกจากกำจัดซูคัง นางจะ
."
"หม่อมฉันก็ไม่อยากเชื่อ แต่ทั้งสามคนสนิทสนมกัน พวกเขาลอบไปหาราชินีฮิโตมิบ่อยๆ วันไหนที่ซาไอหรือโควตะลาไม่มาประชุม วันนั้นเป็นอันมีคนทำความสะอาดเข้าออกวังเย็น อย่างนี้ไม่น่าสงสัยหรือเพค่ะ ก็น่าจะป้องกันไว้ก่อนโดยการถอนทหารจากอำนาจพวกเขาซะ จะได้คิดการใหญ่ไม่ได้ ดีไหมเพค่ะ"
"ตกลง ข้าจะทำอย่างนั้น"
. . . . . .
ในเช้าวันหนึ่งหลังจากนั้นราว 1 อาทิตย์ ขณะที่ซาไอเพิ่งมาถึงลานฝึกทหาร แต่ทหารน้อยไปถนัดตา
"หายไปไหนกันหมดล่ะ" ซาไอถามนารายะ
"ก็ท่านอิเอยาสึน่ะสิขอรับ เกรงว่าท่านซาไอจะก่อกบฎเลยสั่งถอนทหารในบังคับบัญชาจาก 10หมื่นคนเหลือแค่ 2พันคนเท่านั้นเอง"
"ห๊า!!!"
"ซาไอๆ" โควตะร้องเรียก
"ของเจ้าก็เป็นรึ" โควตะว่า
"นี่น่ะแม่ทัพใหญ่ ขืนใครบุกมา กำลังแค่นี้พอแค่ไปยกน้ำชาให้มันเท่านั้นแหละ" ซาไอพูดประชด
"ใช่ ขอรับ" มาคุว่า
"ท่านซาไอขอรับ เจ้าชายเซอิจิมาขอพบขอรับ"
"ไม่ได้เห็นหน้ากัน อาทิตย์เดียวต้องมาหาเองเลยรึ" โควตะแซว
"หยุดพูดไปเลย" ซาไอสะบัดไหล่
"เขินซะด้วย"
ซาไอออกจากลานฝึกและเข้าไปในห้องรับรอง
"ซาไอ!!!"
"ท่านเซอิจิ"
"แย่แล้วล่ะ ท่านแม่จะส่งข้าไปครองซูคัง พรุ่งนี้จะเดินทาง"
"งั้นก็แย่สิ!!!
"ช่วยข้าด้วยซาไอ" เซอิจิกอดซาไอ
"หม่อมฉันขอคิดก่อนเพค่ะ"
"ข้าไม่อยากไป" เซอิจิกอดซาไอแน่นขึ้นอีก
"กรุณาปล่อยหม่อมฉันก่อนเพค่ะ" ซาไอดันเซอิจอออกไป
"พระองค์อ่อนแอ พระองค์เริ่มอ่อนแออีกแล้ว" ซาไอว่า
เซอิจิมองซาไอด้วยท่าทีตกใจ ไม่นึกว่าพูดอย่างนี้
"ข้าแค่อยากอยู่กับเจ้าเท่านั้นเอง!!!" เจ้าชายกอดซาไออย่างแรง
"เจ็บเพค่ะ กรุณาปล่อย หม่อมฉัน
." เซอิจิผลักซาไอไปติดข้างฝา
โครม!!! เสียงประตูเปิดออก โควตะ กับมาคุร่วงลงมา
"บอกแล้วท่านมาคุ กับท่านโควตะว่าอย่าพิง" นารายะบอกเสียงอ๋อยๆ
เซอิจิถอยห่างออกจากซาไอ ซาไอรีบเดินออกไปนอกห้อง
"ข้าเกลียดคนใช้กำลังที่สุด" หญิงสาวสะบัดแล้วเดินออกไป
"เซอิจิ แกทำอะไรซาไอ" โควตะกล่าวก่อนลุกขึ้นเสียอีก
"แกทำอะไร ห๊า!!!!" โควตะตะโกน แล้วลุกไปกระชากคอเสื้อเซอิจิ
"ข้าแค่.." เซอิจิอึกอัก
"แกมัน.." โควตะเงื้อมหมัดจะต่อยหน้า มาคุพยายามจับแขนโควตะ
"ท่านจะทำอะไรลูกข้า แม่ทัพโควตะ" สนมมิโดริเข้ามา โควตะงดมือลง
"เสด็จแม่ มาได้อย่างไร" เจ้าชายอุทาน
"มาหาเจ้าน่ะสิ ถ้าข้าไม่มาเจ้าคงถูกทำร้ายแล้วล่ะ"มิโดริกล่าว
"กลับไปเดี๋ยวนี้!!!"
"ยังพะยะค่ะ หม่อมฉันยังไปทั้งอย่างนี้ไม่ได้" พระองค์วิ่งออกไป
"ซาไอ อยู่ที่ไหน" เซอิจิตะโกนขณะที่มิโดริกุมข้อมือของเซอิจิดึงให้ไปด้วย
"ข้าไม่ได้ตั้งใจ ซาไอ!!!!ข้าขอโทษ" เสียงขอโทษไปทั่วขณะที่เริ่มห่างออกไป จนหมดไป
"ซาไอ" โควตะเรียก เมื่อเห็นเธอยืนอยู่ที่สนามฝึกมีน้ำตานอง
"มันทำอะไรเจ้า ซาไอ!!!" โควตะจับไหล่ซาไอ
"โควตะ.."ซาไอพูดกับโควตะ
"ข้ารัก
.เขา
ข้ารัก
ท่านเซอิจิ..แ
ต่..เขา
อ่..อนแอ..ข้า..กลั..ว..ว่า..เขาจะ..เขาแค่ต้องการให้..ข้า..ปก..ป้องเขา
เห็น..ข้า
เป็นแค่
เครื่องมือ.."
"ไม่เป็นไร" โควตะปลอบ
ในวันรุ่งขึ้น เจ้าชายเซอิจิออกเดินทาง พระองค์เฝ้ามองว่าซาไอจะมาส่ง แต่ซาไอก็ไม่มา เขาผิดเอง ซาไอจะต้องไม่ยกโทษให้เขาคิด แต่แล้วมีมือมาสะกิดข้างหลังเซอิจิ
"เสด็จแม่ รออีกสักครู่เถอะพะยะค่ะ" พระองค์กล่าวพลางหันไปดู
"ซาไอ!!!"
"ซาไอข้าขอโทษ เมื่อวาน
"
"ช่างเถอะเพค่ะ" ซาไอส่ายหน้า
"ทรงเข้มแข็งขึ้นให้ได้น่ะเพค่ะ" ซาไอบอก
"ข้าสัญญา..มาเยี่ยมข้าให้ได้น่ะ" เซอิจิกล่าว
"ทูลลาเพค่ะ" ซาไอบอก แล้วปีนลงไปทางหลังรถ ทั้งสองยืนมองกันสักพัก ก่อนที่เกวียนจะจากไป เซอิจิโยนห่อกระดาษลงมา ซึ่งซาไอรู้ดีว่าในนั้นมีอะไร แล้วเกวียนก็จากไป
.
|