|
ซาไอมาอยู่ได้ราว 2 อาทิตย์ ราชาเซอิจิพาเธอไปทุกแห่งกับพระองค์เท่าที่จะทำได้ และมาโซยะเป็นสหายที่ดี เขาอยู่ในวังและคอยให้คำปรึกษาได้ดี คล้ายกับมีโควตะอยู่ข้างตัวตลอดเว้นแต่ไม่กันขาเวลาที่เซอิจิกับซาไอจะคุยกัน ซาไออยากจะพาชายคนนี้ไปด้วยทุกที่ เพราะความจำที่ดีและฝีมือการหาข่าว แต่ราชาเซอิจิก็จะดึงเธอไว้ข้างตัวทุกครั้งที่ มาโซยะเข้ามาใกล้เธอในระยะ 2 เมตร ท่านผู้อ่านคงตระหนักได้ถึงอาการหึงที่เซอิจิมีต่อมาโซยะ แต่มาโซยะก็ไม่ได้รู้สึกรู้สมอะไรกับเขา ซึ่งซาไอเริ่มรู้สึกขึ้นมาว่าเซอิจิไม่ชอบใจมาโซยะเป็นอย่างมาก และตอนที่เธออธิบายเหตุผลที่พาเขาไปด้วย แต่เซอิจิก็ไม่ใส่ใจ ส่วนทางหญิงที่เซอิจิพาเข้ามาอยู่ในวังเริ่มระบายออกไปสู่โลกภายนอกแล้วเป็นส่วนใหญ่ จะเหลือก็ไม่กี่คน ที่ไม่มีที่ไป รวมถึงอากิโกะด้วย!!!!
"ท่านซาไอจะเล่าเรื่องของท่านเซอิจิให้ข้าน้อยฟังบ้างได้ไหมเจ้าค่ะ" อากิโกะมักถามเช่นนี้เสมอ เมื่อมาเจอซาไอเหมือนถามคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อน แล้วตนจะมารับช่วงต่อ มาโซยะบอกว่าผู้หญิงคนนี้ไว้ใจไม่ได้ แต่เมื่อซาไอเอาไปเล่าให้เซอิจิฟังเขาเพียงขมวดคิ้วก้มลงอ่านหนังสือ แล้วบอกว่า
"เจ้าหมอนั้นแหละ!!! ที่ไว้ใจไม่ได้"
"แต่
"
"ไม่มีแต่ซาไอ อากิโกะเป็นคนที่ข้าไว้ใจ รองมาจากเจ้าทีเดียว!!! หมอนั้นเป็นคนนอกมาพูดอะไร" เซอิจิพูดนิ่งๆอย่างคนมีอคติ
"ช่วยดูกลอนบทนี้ของข้าให้ทีสิ" เขาจบหัวข้อสนทนาแต่เพียงเท่านั้น ซาไอรู้สึกถึงความแข็งขึ้นของเซอิจิ ประโยคที่เคยเป็นคำขอร้อง กลายเป็นประโยคกึ่งคำสั่ง อย่างไรก็ตามซาไอรู้ดีว่าการที่สนิทกับมาโซยะเป็นภัยต่อความสัมพันธ์ของเธอและเซอิจิ วันหนึ่งเธอจึงตัดสินใจนัดมาโซยะมาบอกความคิดของตน
"อย่างที่ข้าพูด เซอิจิกำลังหวงข้าอยู่!!!" ซาไอพูดตรงๆแม้จะดูหลงตัวเองไปหน่อย
"อ้อ
.มิน่าเขาถึงได้ดูรังเกียจข้ายังไง พิกล" มาโซยะลูบหัวที่แบกปัญหาข้อนี้มานาน
"นึกว่าไม่รู้สึก
" ซาไอกอดอกพูดอย่างขำๆ
"ข้าไม่ใช่จระเข้น่ะ ถึงหนังจะหนาก็เถอะ" มาโซยะว่า
"รีบกลับไปเถอะ ก่อนที่ราชาเซอิจิจะออกอาการหึงมากกว่านี้ ไม่งั้นวันหนึ่งข้าคงมีสุสานที่นี้เพราะถูกยิงหัวแบะ!!!"
"ขอบใจมาก หวังว่าอากิโกะที่เจ้าระแวงไว้จะไม่ใช่ตัวปัญหาที่หนักหนาอีก" ซาไอพูดอย่างฝากความหวัง แล้วเดินก้าวลงบนขั้นบันไดที่ลื่นชื้นแฉะ แล้วทำให้ซาไอลื่นล้มไปทันที แต่มาโซยะคว้าเอวซาไอไว้ทำให้ไม่ล้ม
"ขอบใจ นึกว่าเสียโฉมแล้วสิ" ซาไอว่า
"ไม่ต้องแล้ว..ดูโน้นสิ" มาโซยะปล่อยมือแล้วบุ้ยใบ้ไปข้างหน้า เซอิจิยืนตะลึงอยู่ โดยมีอากิโกะยืนข้างๆ แต่ก่อนที่ซาไอจะพูดว่า"ท่านเซอิจิ"จบด้วยซ้ำ มาโซยะก็ลงไปนอนนับดาวด้วยหมัดของเซอิจิ ก่อนที่จะเซอิจิจะลงไปซ้ำอีกครั้ง ซาไอก็คว้าเอวไว้เอาไว้ เสียงร้องโหวกเหวก ทำให้มหาดเล็กหลายคนที่เฝ้าเวรอยู่รีบรุดเข้ามาดูเหตุการณ์ เซอิจิไม่สนว่าจะถูกครหาเรื่องที่ทำร้ายอาคันตุกะ เขาโกธรมากจนไม่ใจอะไร แต่นั้นเหมือนทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองขาดสะบั้นลง เซอิจิไม่แสดงอาการหวงแหนซาไออีก จะพูดง่ายๆคือเขาเฉยชาไปเลย เซอิจิกลับมายังตำหนัก เขาปฏิบัติต่อซาไออย่างแขกคนหนึ่งเท่านั้น!!! เซอิจิปฏิบัติตัวอย่างเดิมโดยการนั่งอ่านหนังสือทั้งวันตามนิสัย หน้าที่ของอากิโกะเปลี่ยนไปเธอสามารถเข้ามาในตำหนักได้ คอยห้ามไม่ให้ซาไอเข้าไปรบกวนเซอิจิ ซาไอต้องการอธิบายอย่างด่วนที่สุด การที่จะฝ่าไปยากนัก ไม่ใช่เพราะอากิโกะผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนั้น แต่เป็นความวางใจที่เซอิจิเทให้เธอทั้งหมด อำนาจของเธอมีมากกว่าใครในวังรองจากราชาแห่งนากิ
"กรุณาให้ข้าเข้าไป อากิโกะ" ซาไอเอ่ยขึ้นอย่างหมดความอดทนหลังจากนั่งรอมาครึ่งวัน
"เราต้องการอธิบาย!!!"
"การกระทำของท่านซาไออธิบายทั้งหมดแล้วเจ้าค่ะ" เสียงตอบใสๆเช่นเดิม แต่คำที่ใช้เหี้ยมเกรียมยิ่งขึ้นต่างจากที่พบกันครั้งแรกอย่างสิ้นเชิง
"ข้าต้องเข้าไป อย่าบังคับให้ข้าใช้กำลัง ขอร้อง!!!!~ อากิโกะ" ซาไอเอ่ยอย่างทนไม่ไหว และอาการที่แสดงว่าไม่ทนอีกต่อไป
"ขออภัยเจ้าค่ะ!!! นี่เป็นคำสั่งของท่านเซอิจิ ข้าน้อยต้องปฏิบัติตาม" เสียงเอ่ยอย่างเย็นชา แสดงถึงความเป็นต่อกังวานอย่างได้ใจดังขึ้น
"เจ้าบังคับข้าน่ะ อากิโกะ" เสียงที่แสดงถึงความร้อนรนหายไปทันที เหลือแต่คำพูดที่เยือกเย็นราวน้ำแข็ง ทำให้อากิโกะเริ่มกลัวแม่ทัพหญิงที่มีชื่อว่าร้อยเล่ห์คนนี้
"หากเจ้าใช้ความเข้าใจผิดบังคับข้า ข้าก็จะ-ใช้-ความจริง-ถลก-หนัง-เจ้า-ออก-มา-เหมือน-กัน!!!" ซาไอกระซิบ มีแต่อากิโกะที่ได้ยินและเห็นรอยยิ้มที่เหี้ยมเกรียม ถึงกลับตะลึงไปพักใหญ่ แต่ในที่สุดก็ฉีกยิ้มออกมา
"ก็ลองดูสิเจ้าค่ะ!!! ข้าน้อยสู้เล่ห์ของท่านในสนามรบไม่ได้ แต่มายาหญิงท่านสู้ข้าได้หรือเปล่าเจ้าค่ะ?" ว่าแล้วอากิโกะก็แสร้งล้มหงายหลังลงไปจนประตูเปิด โครม!!!!! "ท่านซาไอ!!!" นางแสร้งร้องอย่างตกใจ เซอิจิตรงเข้ามาพยุงอากิโกะขึ้น
"เจ้าทำอะไร อากิโกะ!!! ซาไอ" เซอิจิตวาด ซาไอยืนอึ้งอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะปั้นสีหน้าอย่างแยบคาย
"หม่อมฉันตบนางเองแหละเพค่ะ" ซาไอเอ่ยด้วยเสียงอันดัง อากิโกะถึงกับอึ้งที่ซาไอเพิ่มโทษให้ตนเอง
"นางผิดอะไร" เซอิจิหวังว่าซาไอจะพูดอะไรที่ดีกว่านี้ออกมา
"ถ้าเจ้าคิดว่าตัวเองเก่งน่ะอากิโกะ แต่ขอบอกว่าตราบใดที่ข้ายังอยู่ข้างท่านเซอิจิ เจ้าไม่มีทางปั่นหัวพระองค์ได้หรอก" ซาไอตวาดใส่อากิโกะอย่างเด็ดเดี่ยว
"เรื่องอะไร!!! เจ้าพูดเรื่องอะไรซาไอ" เซอิจิถามอย่างฉงน ลุกจากอากิโกะ
"นางจะทำให้หม่อมฉันเหินห่างจากพระองค์ นางเป็นคนพาพระองค์ไปใช่ไหมเพค่ะ!!" ซาไอถามและเรื่องนี้ก็ไม่เป็นที่ถูกอารมณ์ของกษัตริย์แห่งนากิเท่าไร
"ใช่!!! ไม่งั้นข้าจะเห็นเจ้ากับเจ้านั้น
.ฮึ่ย!!! ไม่อยากพูด ข้าไม่สั่งฆ่ามันก็ดีเท่าไรแล้ว"
"พระองค์เข้าใจผิด
"
"ผิดตรงไหนล่ะ ผิดที่ข้าไปพบเจ้าตอนนั้นพอดีใช่ไหม!!!"
"มิได้ พระองค์หึงจนไม่สนอะไรแล้วน่ะเพค่ะ กรุณามีเหตุผลด้วย" เสียงซาไอดังมาจากอีกฝั่งประตู
"หึงเหรอ? ข้าไม่ได้หึง แต่ข้าเสียใจที่ไม่รู้ว่าใจเจ้าเปลี่ยนไปรักมาโซยะตั้งแต่เมื่อไร!!! ปล่อยให้ข้าเป็นไอ้งั่งหลงดีกับเจ้าเสียตั้งนาน" นั้นเป็นการถกเถียงที่ดุเดือดมาก ดีที่ไม่มีใครเห็นนอกจากอากิโกะ
"หม่อมฉันกำลังจะล้มเท่านั้นเอง"
"แล้วทำไมมันต้องทำยังนั้นด้วยเล่า!!!โอบกันอย่างนั้น ข้า
" พระองค์สะบัดหน้า
"คิดว่าหม่อมฉันไปพบเขาเรื่องอะไร เรื่องพระองค์นั้นแหละ หม่อมฉันหวงพระองค์น่ะ ทำไมไม่ฟังบ้างเล่าเพค่ะ"
"เรื่องของข้า คุยกับข้าไม่ได้รึไง"
"แต่
" ซาไอมองไปทางอากิโกะ
"อากิโกะเป็นคนที่ข้าไว้ใจที่สุด ตอนนี้!!! มากว่าเจ้าด้วย" เซอิจิกล่าว นั้นทำให้อากิโกะอุ่นใจ
"อ
..อะไรน่ะเพค่ะ" ซาไอเอ่ยอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
"ข้าไว้ใจอากิโกะที่สุด เข้าใจไหม!!! เผลอๆข้าอาจจะชอบนางมากกว่าเจ้าด้วย"
"พระองค์
." ซาไอร้องไห้ น้ำตาไหลออกมาเหมือนตอนที่เจอเซอิจิครั้งแรก
"พระองค์..ทำ
.อย่างนี้ ได้
ยัง
ไง ทั้ง
ที่..หม่อมฉันรักพระองค์น่ะ อุตส่า
มาหา แล้ว..พระ..องค์ก็ทำ..แค่นี้เหรอ ทั้งที่ไม่มีอะไร
กับมาโซยะซักหน่อย พระองค์ไม่เชื่อ..หม่อมฉัน แต่ไป
เชื่อคน
อื่น นึก..ว่า
พระองค์รักหม่อมฉัน
เสียอีก แต่พระองค์
" ซาไอวิ่งออกไป เซอิจิอึ้งไปพักหนึ่ง แต่ก็ยังโกรธและหยิ่งในศักดิ์ศรีจึงไม่ตามไปง้อ
"อากิโกะ" เซอิจิเอ่ย
"เพค่ะ"
"ข้าเห็นว่าเจ้าเป็นคนดีน่ะ และเป็นที่คอยช่วยเหลือข้ามาตลอด แล้วข้าก็ไว้ใจเจ้าที่สุด
"
"
.." อากิโกะก้มหน้าเพื่อซ่อนหน้าแดงๆของเธอไว้
"ข้าอยากให้เจ้ารู้ไว้อย่าง
"
"เพค่ะ" อากิโกะพูดอย่างปลาบปลื้มคิดว่าเธอเอาชนะซาไอสำเร็จ
"คนที่ข้ารักและเชื่อใจที่สุด คือซาไอ เจ้าแทนนางไม่ได้ ที่ข้า
ข้าแค่ไม่อยากให้นางไปสนิทกับ
" เซอิจิหยุดพูดไปเฉยๆแล้วลงนั่งบนเก้าอี้ของตนอย่างเศร้าใจขณะที่อากิโกะมองอย่างเห็นใจแต่ก็ยังอิจฉาซาไอที่อยู่ในใจเซอิจิตลอดเวลา เธอยกมือขึ้นแตะไหล่เซอิจิเบาๆแต่ครู่หนึ่งก็มีเสียงวิ่งมา มาโซยะเกาะขอบประตูด้วยหน้าตาที่ถูกเซอิจิอัดเมื่อ 3 วันก่อน ตามด้วยมหาดเล็กอีก 2-3 คน
"ยังจะจีบสาวคนอื่นอยู่อีก ท่านกษัตริย์" มาโซยะหอบ แต่ก็ยังฝืนพูดอย่างขวานผ่าซากอย่างนิสัยเขา
"ทำไมกัน
.เจ้าไม่รู้รึไงว่าที่นี่เป็นเขตหวงห้าม
."เซอิจิลุกจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว
"ซาไอปิดห้องเงียบไปตั้งนาน เรียกก็ไม่ออกมา โอ้!!!
เห็นแก่ที่ท่านเคยต่อยข้าไปดูนางหน่อยเถอะ"
"นางอาจแค่ร้องไห้
." เซอิจิพูดอย่างไม่แน่ใจ
"ถ้าร้องไห้ทำไมต้องเอามีดเข้าไปด้วยเล่า?" มาโซยะว่าแล้ววิ่งออกไปโดยมีเซอิจิตามไปด้วย แต่ก็ชะงักกับเสียงนางกำนัลคนหนึ่งที่กรีดร้องออกมาจากหน้าห้องของซาไอ ภาพที่เห็นสะเทือนใจทุกคน ภาพที่เห็นคือร่างแน่นิ่งที่มือขวากำมีดเอาไว้ มือซ้ายเลือดนองเต็มพื้น เซอิจิวิ่งเข้าไปโดยไม่ลังเล โอบซาไอไว้ในอ้อมแขน พลางปลดมีดออกจากมือ
"ยืนมองอะไร ไปตามหมอมาเซ่!!!!" พระองค์ตะโกนอย่างเหี้ยมเกรียมผิดกับเซอิจิที่เคยเยือกเย็น พลางกระชากชายเสื้อผ้าแพรอย่างดี ออกมาพันข้อมือให้ซาไอ แต่แผลไม่ได้มีแต่ที่ข้อมือเท่านั้น!!! ยังปรากฎขึ้นบนท่อนแขนเป็นตัวอักษร อ่านได้ความว่า
..
"เซอิจิ" เซอิจิอ่านคำ 3 คำนั้นเบาๆ แล้วออกแรงอุ้มหญิงอันเป็นที่รักไว้อ้อมกอด ถ้าเธอตาย เป็นความผิดของเขาเอง
..
|