|
ปลายฤดูฝน ทัพทั้งสามแยกย้ายกันไปตามทิศทางที่ตกลงกันไว้ ซาไอดูเหมือนจะยุ่งที่สุด ทั้งต้องทำงานต่างๆ ทัพของเธอไปทางทิศตะวันออก มาโซยะและนารายะเป็นผู้ช่วยที่ดี แต่ก็ช่วยงานไม่ได้มากนัก ซาไอออกรบด้วยตนเอง เซอิจิเห็นเธอต้องรบราฆ่าฟันคนมากมาย นัยน์ตาบนสนามรบที่เลือดเย็นของซาไอ ทำให้เซอิจิถึงกับถอนใจ เขาช่วยเธอออกรบแทบจะทุกครั้ง ซาไอที่แสนจะเหน็ดเหนื่อยไม่บ่นอะไรเลย
แต่ในคืนวันหนึ่ง เวลาตี 2 ทหารหลับไหล เหลือแต่เวรยามที่เริ่มเปลี่ยนการ์ด กลางคืนที่เงียบสงัดเซอิจิหลับไม่ลง เขาออกมาเดินเล่นผ่านกระโจมพักของซาไอ นัยน์ตามองไปรอบๆบริเวณ และไปสะดุดตากับกระโจมของแม่ทัพใหญ่ จึงเดินเข้าไปดู
ไฟถูกดับมืดสนิท นารายะหลับยามอยู่หน้ากระโจม เซอิจิยิ้มก่อนที่จะเดินเข้าไป แม่ทัพหญิงหลับไปแล้วด้วยความอ่อนเพลีย คงเป็นเพราะการที่ต้องออกรบและต้องไปค้างที่อื่นอยู่หลายวันทำให้พักไม่พอ เหล่าหญิงรับใช้ของเธอนอนอยู่อีกมุมกระโจม แม่ทัพหญิงหลับสนิทอยู่บนตั่ง ม้วยผมหลุดสยาย ใจของชายหนุ่มเต้นแรง ไฟจากตะเกียงไปต้องหน้าหญิงสาว ริมฝีปากสีแดงชวนให้พิศมัย เซอิจิได้ยินเสียงหายใจที่รุนแรงและถี่ขึ้นเรื่อยๆ
"ท
ท่านเซอิจิ!!!"
เซอิจิหูผึ่ง ห๊า!!! อะไรน่ะ เขายิ่งสนใจ ซาไอฝันอะไร? ใบหน้าของหญิงสาวเป็นสีแดงมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ริมฝีปากเผยอน้อยๆ
"ท
ท่านเซอิจิ ก
กอดข้าที" หญิงสาวละเมอโดยหารู้ไม่ว่า ชายหนุ่มที่ตนฝันถึงนั่งอยู่ข้างๆ ใบหน้าเซอิจิร้อนผ่าว ซาไอฝันอย่างนั้นหรือ? เสียงลึกลับกระซิบบอกเขาว่า ทำเลย!!!ตามที่นางขอ เขาส่ายหน้าให้เสียงในใจนั้นหมดไป แต่หญิงสาวที่นอนอยู่ยืดตัวขึ้น สีหน้าเธอเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด
"ข้ารักท่านเพค่ะ ท่านเซอิจิ!!! ได้โปรดทำอะไรก็ได้ที่ท่านต้องการ แล้วกลับมารักข้าเหมือนเดิม!!!" ซาไอร้อง น้ำตาไหลออกมา
ซาไอฝันแบบนี้หรือเนี่ย?
ชายหนุ่มรู้สึกรัญจวนยิ่งนัก ใจหนึ่งก็อยากจะสนองความต้องการของหญิงสาวยิ่งนัก อีกใจหนึ่งก็กลัวเธอจะตื่นขึ้นหากเขาทำอะไรลงไป
..
ซาไอที่ตอนนี้เซอิจิไม่ได้ให้ความสนใจ เพราะเขาน้อยใจที่เธอไม่ได้สนใจเขา คิดถึงรสจูบที่คนรักเคยมอบให้ หลายเดือนที่ผ่านมา เธอเครียดกับงานเหลือเกิน แทบทุกวันต้องอยู่กับดาบและศพ วันๆเมื่อว่างก็เอาแต่เช็ดเลือดจากหน้าและเช็คเสบียง หลังจากที่เธอกลับจากสนามรบที่ไปค้างอยู่หลายวัน ความอ่อนเพลียทำให้หลับไหลอย่างไม่ได้สติ ความเป็นหญิงผุดขึ้นเมื่ออยู่ในฝัน ที่เธอจะอ่อนแอได้แค่ที่นี้ที่เดียวเท่านั้น ความรู้สึกคลอนคลายเมื่อนอนหลับ พาเธอบินไปยังที่ๆเธอไม่รู้จัก ทุ่งดอกไม้ที่แสนสวยงาม จิตสำนึกสั่งให้ซาไอล้มตัวนอนที่นั้น กอดตัวเองไว้ และหลับให้สบายหลังจากเหนื่อยติดต่อกันมานาน
เธอไม่ได้สั่งการใด ความเครียดของความเป็นหญิงก็ผุดขึ้น ภาพเซอิจิที่เฉยเมยต่อเธอผุดขึ้น ความรู้สึกดีใจลำบากใจระคนกัน ซาไอวิ่งเข้ากอดเซอิจิ น้ำตาในฝันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
"ท่านเซอิจิ
" เธอคร่ำครวญอยู่แค่นั้น เธอบอกให้เขากอด ให้จูบ และให้ร่วมอภิรมย์ ให้เขาตอกย้ำความทุกข์ที่เขามีลงบนตัวเธอ ให้ทำร้ายเธอตามที่เขาพอใจ เพื่อแลกกับที่เขาจะกลับมารักเธอตามเดิม
เขาทำตาม!!!
..ความรู้สึกนั้นช่างเหมือนจริง!!!
เซอิจิยอมจูบเธอ
สองมือเกี่ยวพันไปตามร่างกาย
ลิ้นละเลงไปตามที่เขาต้องการ
ความเจ็บปวดเกิดขึ้นกับตัวหญิงสาว
ไม่เหมือนตอนที่ใช้มีดกรีดตัวเอง
ไม่เหมือนตอนที่ถูกธนูปักตามร่างกาย
ไม่เหมือนความเจ็บ ตอนที่เสียชาติบ้านเมืองไป
ความสุขที่ลึกล้ำ
ไม่มีแผลตามร่างกายแม้แต่น้อย
.
แต่ความรู้สึกร้อน ทำให้รู้ได้ว่าถูกกระชากขั้วหัวใจจนขาดแล้ว
ร่างกายแนบชิดกัน แทบจะแทรกเข้าไปตามอณูร่างกายของอีกฝ่าย
ตามรอยจูบอ่อนโยนที่เซอิจิทิ้งไว้
รู้สึกร้อนราวกับถูกราดด้วยน้ำมันเดือดจัด
ความรู้สึกเจ็บจี๊ดเต็มไปทั่วร่าง
เมื่อชายหนุ่มฝากรอยจุมพิตไปตามร่างกายของหญิงสาว
หญิงสาวกอดคนผู้นั้นอย่างสุขใจ มือไล้ไปตามผมอ่อนนุ่ม
ทั้งสองจูบกันอีกครั้ง
ที่เนินนาน
แล้วชายหนุ่มก็ผละจากไป ไม่หันกลับมาเมื่อหญิงสาวเอื้อมมือไขว้คว้า
.
ปล่อยให้หญิงสาวหลับไหล ในก้นบึ่งของจิตใจเธอต่อไป
.
ซาไอตื่นขึ้นพร้อมกับแสงแดดจ้า เธอรีบกระโดดลุกออกจากเตียง ทหารคงรอให้เธอไปฝึกอยู่ หญิงรับใช้ของเธอเดินเข้ามาพร้อมอ่างน้ำล้างหน้า
"นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ริกะ!!!" ซาไอยิงคำถามใส่หญิงรับใช้ อดพาลไม่ได้ที่เธอไม่ปลุก
"ท่านเซอิจิบอกว่าไม่ต้องปลุกเจ้าค่ะ" หญิงสาวที่ชื่อริกะตะกุกตะกักบอก เธอตัวสั่นเพราะกลัวนัยน์ตาของซาไอ ซาไอเลิกคิ้ว ท่านเซอิจิหรือ?
"ท่านเซอิจิบอกว่า จะฝึกทหารให้ ตอนนี้คงเสร็จแล้วกระมังเจ้าค่ะ" ริกะรีบออกไปนอกกระโจม ซาไอล้างหน้า แล้วสวมใส่ชุดตัวเอง เธอพบกับสิ่งผิดปรกติอย่างร้ายแรง!!!!
มีรอยจุมพิตทุกที่ตามร่างกายของเธอ!!!!
ต้นคอ ทรวงอก ท้องน้อย สะโพก หรือแม้กระทั้งโคนขา
ทำให้เป็นรอยคล้ำจ้ำ
ใครเป็นคนทำกัน?
ซาไอขาอ่อนทรุดลงกับพื้น ฝีมือใครกัน?
หรือว่าที่ฝันเมื่อคืนจะเป็นจริง? แต่ฝันว่าเป็นท่านเซอิจิ? แต่เขาโกรธเธออยู่? แล้วใครเป็นคนทำ?
ซาไอร้องไห้ออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ เสียงสะอื้นทำให้หญิงรับใช้ของเธอวิ่งเข้ามาดู
"เกิดอะไรขึ้นเจ้าค่ะ!!!" ซึมิหญิงรับใช้ที่อาวุโสที่สุดในกลุ่มถามขึ้น แล้วโอบกอดแม่ทัพหญิงที่ใช้มือปิดปาก น้ำตาไหลพรากออกมา เหล่าหญิงรับใช้ล้อมวงกันอย่างตกอกตกใจ ด้วยพวกนางไม่เคยเห็นแม่ทัพหญิงผู้นี้แสดงทีท่าอ่อนแอแม้แต่ครั้งเดียว ไม่รู้ว่าใครวิ่งไปตามเซอิจิ เขารีบวิ่งมาหาแทบทันที ก็พบกับหญิงรับใช้ที่ถูกไล่ออกมา
"ไปให้พ้น ออกไปให้หมด!!!" เสียงตวาดดังออกมาจากกระโจม
"เรียกนารายะเข้ามา เรียกเข้ามา!!!" เสียงออกคำสั่งดังขึ้น ทุกคนมองนารายะ นารายะลังเลก่อนที่จะเดินเข้าไปในกระโจม
"ข้ามาแล้วขอรับ.." นารายะเอ่ย มองแม่ทัพที่นั่งกระชับเสื้อตนอย่างเคร่งเครียด
"เมื่อคืน!!!" ซาไอกล่าว พลางมองนารายะอย่างซีเรียส
"มีใครเข้ามาในกระโจมไหม?" เธอถาม นารายะนิ่งเงียบไปชั่วขณะ
"มีไหม!!!"
"เท่าที่ข้ารู้ ไม่มีขอรับ
." นารายะตอบ พลางก้มหน้ามองพื้น ซาไอหันขวับหลับมา
"หมายความว่ายังไง!!!" ซาไอตวาด นารายะตกใจมาก ตั้งแต่เขาอยู่กับซาไอมา เธอไม่เคยตวาดเขาแม้แต่ครั้งเดียว เขาทรุดตัวโขกหัวลงกับพื้น
"ท่านซาไอ!!! ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ข้าหลับในเวลายาม ข้าควรตาย ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ลงโทษข้าเถอะท่านซาไอ ฆ่าข้าเลยก็ได้!!!" นารายะก้มหัว ซาไอที่ดูเหมือนจะสงบอารมณ์ได้แล้วดึงให้เขาลุกขึ้น
"ไม่มีอะไร!!!" เธอพูดเรียบๆ
"ออกไปเถอะ" ซาไอพูดอย่างอ่อนโยน
"แต่
.."
"ออกไป!!!" ซาไอสั่งเฉียบขาด นารายะจำต้องเดินออกไป เซอิจิถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น นารายะได้แต่ส่ายหน้า มาโซยะขมวดคิ้ว เขาได้ยินว่าซาไอถามว่าใครเข้าไปในกระโจม หรือว่า
.
"ท่านเซอิจิมาทางนี้หน่อย" มาโซยะเรียกเซอิจิ เซอิจิเดินตามไป
"ข้าเกรงว่า
." มาโซยะสูดลมหายใจ
"ทำไมหรือ?" เซอิจิถาม มาโซยะไม่อยากบอกเกรงว่าเซอิจิจะรับไม่ได้
"ไม่มีอะไรหรอก" มาโซยะตัดบท แล้วเดินออกไป ปล่อยให้เซอิจิยืนงงอยู่ตรงนั้น
ฬคนที่น่าสงสารที่สุดคงจะเป็นซาไอ แม้ในฝันไม่ได้เสียความบริสุทธิ์ไปทั้งหมด แต่ความจริงจะเป็นไปเท่าได ยากจะทำใจยิ่งนัก ใครที่เข้ามากอดจูบเธอเมื่อคืน ท่านเซอิจิหรือ? ยาก!!!ท่านเซอิจิไม่มาพบหน้าเธอตั้งนาน แต่หากเขาอยากทำอย่างนั้นเธอก็ไม่ว่าอะไร ไม่มีเหตุผลเลยที่เขาจะมาลับๆล่อๆตอนกลางคืน แต่หากถ้าเป็นคนอื่นล่ะ? ซาไออยากจะร้องไห้ เจ้าคนฉวยโอกาสตอนนั้น ยังทิ้งแผลไว้ตามตัวของเธออีก ซาไอมองแผลบนแขนที่สลักชื่อของเซอิจิไว้ เธอกอดเสื้อขนมิงค์ที่เขาให้มา มันเป็นใครกัน?
เธอร้องไห้ทั้งวัน จนไม่มีแรงจะร้องออกมาอีก นัยน์ตาของเธอบวมแดง
ซาไอหลับไปพร้อมกับคราบน้ำตาและตะวันที่ตกดินก่อนที่จะตื่นมาร้องใหม่ในเวลากลางคืนแล้วก็หลับไปเมื่อพระอาทิตย์ขึ้น
"ข้าอยากรู้เสียจริงว่าซาไอทุกข์ใจอะไร" เซอิจิพูดกับจิเคตะ หลังจากที่เขาเล่าเรื่องให้ฟัง จิเคตะฟังนิ่งๆ เขาได้แต่คาบเศษฟางที่ใช้แคะฟันไว้ในปาก
"ข้าว่าท่านอย่ารู้เลยจะดีกว่า ไม่แน่ว่าท่านอาจเกิดอยากฆ่าเจ้าหมอนั้น
" จิเคตะเอ่ย แล้วหันหน้าไปทางอื่น แสร้งไม่สนใจ
"เกิดอะไรขึ้น เจ้าช่างพูดเหมือนมาโซยะ!!!" เซอิจิกล่าวอย่างหงุดหงิด
"มาโซยะ?"
"พรานที่เคยผิดใจกับข้าน่ะ ที่เคยเล่าให้ฟัง อย่าคิดมาก" เซอิจิหน้าแดงนิดหน่อย แล้วก็ออกนอกเรื่องไป
"ถามจริงเถอะ ไม่ว่าเรื่องอะไรทั้งสิ้น ข้าไม่ว่าเจ้า ข้าสงสัยจริง!!!"
"เอาเป็นว่าข้าไม่รู้แล้วกัน" จิเคตะเฉไฉ
"แม้แต่เจ้าน่ะ จิเคตะ" เซอิจิทำท่าเบื่อหน่าย แล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องขัง
"ข้าจะไปถามซาไอเอง!!!" เขาพูดแค่นั้นก็เดินขึ้นไป จิเคตะส่ายหน้าอย่างช้าๆ แล้วก็หดตัวไปกองกับโซ่ต่อไป เซอิจิตรงไปยังที่พักของซาไอ เธอยังคงหดตัวนอนบนตั่ง ใบหน้าที่เบือนน้ำตายิ่งดูน่าเอ็นดู เสื้อคลุมขนมิงค์ที่เขาให้เธอกอดไว้ในอ้อมแขน
"ท่านเซอิจิ" หญิงรับใช้ถวายบังคม พลางกระชับอ่างน้ำให้อยู่มือยิ่งขึ้น
"ข้ามาหาซาไอ" พระองค์ตรัสง่ายๆ หญิงรับใช้ทำท่าจะเดินเข้าไปปลุก แต่เซอิจิห้ามไว้
"ปล่อยไว้อย่างนี้แหละ" พระองค์บอก แล้วจ้องมองหญิงสาวอยู่อย่างนั้น แล้วให้สัญญาณสาวใช้ให้ไปทำธุระอย่างอื่นต่อ เซอิจินั่งมองที่ซาไอที่หลับอยู่อย่างนั้น ซาไอร้องไห้เกือบทั้งคืนทำให้เธอเหนื่อยมาก แต่เซอิจิก็นั่งมองเธอได้อยู่อย่างนั้น เวลาผ่านไปมากเท่าไรพระองค์ไม่รู้ พระองค์มั่วแต่คิดป้วนเปี้ยนวนเวียนเกี่ยวกับตัวของหญิงสาว ผมสีม่วงอมดำพันยุ่งไปทั่วหน้า เซอิจินึกถึงครั้งแรกที่เจอซาไอ พลางลูบแก้มตัวเอง
"ข้าเจอเจ้าครั้งแรกก็เจอเจ้าตบ ครั้งที่สองก็เจอเจ้ากอด ข้าหลงรักเจ้าได้ยังไงทั้งที่ก่อนหน้านั้นข้าเกลียดเจ้าจะตาย" เทาคางที่จวนล้ม แล้วมองหน้าใสๆ นึกอยากจะเอื้อมมือไปลูบไล้ พระองค์คิดยังไงถึงได้โกรธนาง แล้วยังจะเรื่องเมื่อคืนวาน นางร้องไห้ทำไม? พระองค์ควรถามนางไหม? ถ้านางตื่นขึ้น แล้วเรื่องในคืนที่นางละเมอ พระองค์ควรบอกเรื่องที่พระองค์เข้าไปในกระโจมดีหรือเปล่า? เซอิจิหน้าแดง อย่าเสี่ยงเลย พระองค์ไม่อยากให้เรื่องไปเข้าหูมาโซยะ ไปถึงโควตะ หรือแม้แต่เรื่องไปสะกิดหูนารายะ ยังไม่ใคร่อยากไปเยือนนรก พระองค์เลือกจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับเสียดีกว่า พระองค์เก็บมือตัวเองเมื่อหญิงสาวพลิกตัวตื่นขึ้น เธอขยี้นัยน์ตาแดงๆของตัวเอง แล้วบิดขี้เกียจ
"นั่งเฝ้าข้าหรือ? ริกะ ข้าหลับไปนานเท่าไรแล้ว!!!" ซาไอถามเมื่อเห็นผิวขาวลางๆ ก็คิดว่าเป็นสาวใช้ของตน เซอิจิแอบหัวเราะให้กับความไร้เดียงสาของคนรัก
"กี่วัน?" เธอถามซ้ำก่อนที่จะลืมตามาดูคนที่อยู่ข้างหน้าเสียเต็มตา
"ท่านเซอิจิ!!!" ซาไออุทานก่อนที่จะพยายามลงจากเตียงเพื่อทำความเคารพ แต่เซอิจิจับแขนไว้
"นั่งอยู่บนนั้นเถอะ" เซอิจิตรัส
"เพค่ะ
พระองค์เข้ามาตั้งแต่เมื่อไร?" หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความตกใจกึ่งเขินอาย ความรู้สึกผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตนบังเกิดขึ้น
"สักพักหนึ่งล่ะ?" กษัตริย์หนุ่มตอบอย่างเย็นชา
"เพค่ะ" แล้วทั้งสองก็ก้มหน้านิ่ง ไม่มีใครพูดอะไรเลย เงียบจนได้ยินเสียงลมพัด ได้ยินเสียงกองทหารข้างนอกที่กำลังฝึก
"ข้ากำลังจะกลับแล้ว" เซอิจิออกปาก หวังว่าซาไอจะรั้งเธอไว้
"
.." ซาไออ้าปากค้าง
เซอิจิเดินออกไปแอบเหลือบกลับมา ซาไอไม่ได้รั้งไว้ แต่เขาก็ไม่เห็นนัยน์ตาของหญิงสาวที่เอ้อล้นไปด้วยน้ำตา เธอไม่เอ่ยปากอะไร ซาไอกอดขาตัวเองแล้วก็ร่ำไห้
"มันเกิดไปแล้ว มันเกิดขึ้นแล้ว" ซาคร่ำครวญอยู่อีกนาน เธอต้องต่อสู้ทุกสิ่งทุกอย่างด้วยตัวเองหรือ? แม้คนที่เธอรักยังไม่สามารถช่วยได้ เธอจะทำอย่างไรดี
**************************************
สวัสดีทุกท่าน ผู้เขียนออกมาชี้แจงเล็กน้อย เป็นครั้งแรกที่ผู้เขียนออกมาชี้แจง จากตอนบาดแผลปริศนา? เห็นได้ชัดว่าผู้เขียนบ้ากามอย่างมาก อ้าว!!! ไม่ใช่ๆ ผู้เขียนไปก๊อบมาอีกที ฉะนั้นอย่างเข้าใจผิด และผู้เขียนเขียนได้ประหลาดมาก เดียวใช้ราชาศัพท์เดี๋ยวไม่ใช้ อันนี้ผู้เขียนต้องขออภัยอย่างมาก(จากนี้คงไม่ใช้แล้วล่ะ) จะกลับมานั่งแก้ก็ขี้เกียจ ฉะนั้นผู้อ่านอย่าคิดมาก ขอบคุณๆ
**************************************
|