|
เวลา 7.03 น. วันที่ 10 ก.ย. อิงูจิทำลายพิธีจนย่อยยับ พร้อมฆ่าทหารร่วมร้อยนาย
เวลา 7.30 น. วันเดียวกัน เมฆหมอกเริ่มจางหายไป! กองกู้ชาติเริ่มมองเห็นฝ่ายศัตรู และเข้าโจมตีฝ่ายศัตรู
โดยไม่ต้องสงสัย!!! แสนต่อห้าหมื่น ผลคงออกมาอย่างที่คาดการณ์ไว้ แน่นอน!!! ผู้เขียนจะไม่ขอบรรยายการรบที่รู้ผลแน่ๆว่าจะออกมาเช่นไร
.
โควตะเป็นทัพหน้าและตะลุยผ่านเหล่าทหารที่ต้องออกมรบโดยไม่ได้ตั้งตัว โดยเฉพาะพระนางมิโดริที่อยู่ข้างหน้านั้น
ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามีชะตาเป็นเช่นไร!!!
เซอิจินั้นได้ไปถึงตัวของพระนางเสียก่อนโควตะจะไปถึง นับเป็นบุญของพระนางที่เหลืออยู่ เพราะหากโควตะหรือผู้อื่นไปถึงก่อน ชะตาของพระนางคงไม่สิ้นแค่คำว่าสวรรคต!!!
การบุกเข้าไปของโควตะได้รับความสะดวก เพราะเหล่าทหารไม่ต้องการสู้รบและยอมจำนนเสียโดยดี
. สุดท้ายเวลาเที่ยงวันของวันที่ 10 ก.ย. การบุกยึดเมืองหลวงก็สำเร็จ เสียงโห่ร้องเชิงหมดของทหารดังกระหึ่ม แต่คงดังมากกว่านี้หากไม่มีภาพน่าสลดใจของสภาพราชวังที่แสนทรุดโทรมเต็มทนมาเกี่ยวข้อง
สิ่งแรกที่โควตะทำก็คือจับกุมพระนางมิโดริ แล้วบุกเข้าช่วยเหลือกษัตริย์อิเอยาสึที่ถูกกักขังไว้ ณ คุกใต้ดิน ส่วนที่ลึกที่สุดของคุกในเขตพระราชฐาน ส่วนพระนางมิโดรินั้นให้เซอิจิทำการควบคุม เซอิจินั้นรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยที่ไม่เห็นซาไอ
โควตะคงให้นางไปพักกระมัง
เขาคิดอย่างเยือกเย็น ซาไอไม่มีทางเป็นอะไรหรอก!
. แต่ผิดไปแล้ว
ครั้งนี้เซอิจิผิดถนัด ซาไอคนเดิมได้จากเขาไปแล้ว
เสียงเปิดประตูคุกดังเอี๊ยด! ร่างที่เคยอ้วนท้วนด้วยพระกะยาหารซึ่งบัดนี้ซูบซีดไปถนัดตาดันกายติดผนังคุก พลางชูแขนหราบังแสงแดดที่ส่องเข้ามาในดวงตา
"โธ่! มิโดริจ๋า อย่าทำกันอีกเลย!!!" เสียงอ้อนวอนที่น่าสังเวชมากกว่าน่าสงสาร ทำให้โควตะส่ายหน้าอย่างระอา นี่หรือ? เหนือหัวเรา
.
"อย่ากลัวเลยพะยะค่ะ
ข้าพระองค์ โควตะ
โควตะที่พระนางฮิโตมิชุบเลี้ยงยังไงล่ะพะยะค่ะ
" หาเรื่องเอ่ยถึงชื่อฮิโตมิให้คนข้างหน้าเสียใจเล่น พระนางฮิโตมิทรงรักภักดีต่อพระองค์ได้ขนาดนี้
ยังทำพระนางได้ลงคอ ถ้าไม่ใช่พระนางฮิโตมิล่ะก็
มีหรือ?เมียวบุงจะปันทหารมาในการรบครั้งนี้หลายหมื่น!!!
"ค
โควตะ" ราชาอิเอยาสึที่อยู่ในสภาพน่าสังเวชเริ่มนึก "โควตะ
งั้นหรือ?" นัยตาเริ่มมีแววขึ้นอีกครั้ง ราชาที่เคยถูกชิงบัลลังก์ลุกขึ้นอีกครั้งด้วยท่าทีสง่าตามแบบฉบับของราชวงศ์
"เจ้าตีเมืองได้แล้วใช่ไหม?
" น้ำเสียงแหบแห้งแต่คงยังมีอำนาจแม้สภาพจะไม่ได้บอกเช่นนั้น
"ใช่แล้วพะยะค่ะ
" โควตะคุกเข่านอบน้อมลงให้องค์กษัตริย์ข้างหน้า "ข้าพระองค์จึงมารับเสด็จพระองค์ออกไป
"
ครั้งหนึ่งแม้ว่าจะอยู่ในคุกมานานนับปี แต่การออกจากอีกครั้งไม่ได้ทำให้วิถีกษัตริย์ของพระองค์ขึ้นสนิมเลยแม้จะต้องมีคนช่วยพยุง
"ทรงโปรดหาตัวการเรื่องนี้หน่อยไหมพะยะค่ะ?" โควตะยังไม่วายแว้งกัดเหนือหัวตัวเอง ถ้าไม่ใช่พระนางฮิโตมิ เขาจะปล่อยไว้อย่างนั้นแหละ!!!
"ไม่ล่ะ
" ทรงตรัส "เราไม่อยากเห็นหน้านางอีก
แค่ครั้งเดียวก็เข็ดแล้ว ถ้าเป็นไปได้ประหารนางไปเสียเลยยิ่งดี!!! อุ๊บ! แค็กๆ" ตรัสจบก็ทรงไอโครกรุนแรง พลางตรัสจะไปพัก
โควตะมองไล่หลังเหนือหัวแล้วยักไหล่แบบหมดเรื่องพลางเดินไปยังควบคุมมิโดริ
คล้ายเหตุการณ์ซ้ำรอย!!! สมัยที่บุกซูคัง เพียงแต่เวลาผ่านมาหลายปีเท่านั้น
เซอิจิยังคงนั่งอยู่ตรงข้ามพระนางมิโดริพร้อมด้วยเดเอคิและจิเคตะ ราชาแห่งนากิคล้ายจะกำลังกล่อมเกลี้ย ให้องค์ราชินียอมช่วยซาไอ แต่ก็หยุดปากเมื่อเห็นร่างโควตะ
"แม่ทัพโควตะ!!!" ทรงตรัสอย่างดีใจ พลางเดินเข้ามาหา
"ท่านเซอิจิ
" ร่างของโควตะโค้งตามมารยาทพลางยืดขึ้นช้าๆ
"ซาไอล่ะ?" ร่างสูงตะลึง เพิกตาโพล่ง ก่อนยักคิ้วด้วยกริยาสงสัย
"ซาไอ?" แม่ทัพหาญศึกทวน
"ใช่!!! ข้าให้นางขี่คุโระไปหาท่านก่อนหมอกลง
ท่านให้นางพักอยู่รึเปล่า? ข้าอยากไปดูนางเสียหน่อย"
"ซาไอ? ข้านึกว่าซาไออยู่กับท่านเสียอีก
." โควตะเอ่ยอย่างแปลกใจ
"อะไรน่ะ?
ไม่ได้อยู่ที่ท่าน แล้วนาง
." เซอิจิพึมพำ เสียงหัวเราะด้วยความสะใจดังจากข้างหลัง ราชินีมิโดริที่มองดูชราภาพไปมากยังแค่นยิ้มอย่างสมแค้น
"ซาไอ
.ฮึๆ น่าเสียดายน่ะ
" น้ำเสียงเหยียดหยามทิ่มแทงลงไปในใจเซอิจิ
"ท่าน
.." เซอิจิพึมพำ "ท่านทำอะไรนางน่ะ ห๊า!!!!" เป็นครั้งแรก
ที่ความแค้นพุ่งพรวดเข้าครอบงำจิตใจ
"ไม่รู้สิ
" ตรัสกลับมาอย่างสาแก่ใจ "ลองไปด้อมๆมองๆบนสนามรบอาจจะได้เจอก็ได้น่ะ หึหึ"
"ผัวะ!!!" ไม่รู้ว่าเสียงอะไรที่มากระทบใบหน้าราชินีเต็มแรงเสียจนพระนางเสียหลักล้มลงไป เซอิจิยืนกำหมัดอยู่ ณ ที่นั่น เดเอคิเข้ารวบแขนของเซอิจิเอาไว้ เพื่อไม่ให้เขาลงไปซ้ำราชินีอีก
"ปล่อย
" รับสั่งเบาๆ แต่เดเอคิรู้ว่าความรู้สึกของเซอิจินั้น คำว่าโกรธก็ไม่อาจนำมานิยามได้
เหมือนตอนที่เขารู้ว่าโทะโดะถูกอิจิวเหยียดหยาม
"อย่าเลยพะยะค่ะ
โกรธไปก็ไม่ประโยชน์
."
"ปล่อย
." "โธ่! พระองค์ เชื่อข้าพระองค์เถอะ
." "บอกให้ปล่อยโว้ย!!! ข้าจะไปตามซาไอ" แล้วคนตัวเล็กกว่าเกือบครึ่งหนึ่งก็สะบัดออกจากพันธนาการของคนร่างยักษ์ แล้วเดินออกไปอย่างฉุนเฉียว ตามด้วยเสียงหัวเราะอย่างสาแก่ใจของมิโดริ
.
"ท่านทำอะไรซาไอ!!!!" จิเคตะที่กุมลำแขนของคนที่จะเป็นอดีตราชินีแน่น พลางถามรีดแค่น
"ฮิฮิ รอให้นางกลับมาซิ แล้วก็จะรู้เอง
." จิเคตะมองคนที่ตนเคยเคารพอย่างเหยียดหยาม นี่หรือ? คนที่เสียสละ เหมือนนางแพศยาเสียมากกว่า คงที่ทำทุกอย่างให้จิ้งจอกน้อยต้องทนทุกทรมาน ทำให้นายปัจจุบันของเขาต้อง
. ผัวะ! เสียงฝ่ามือของจิเคตะซ้ำมาอีกครั้งใส่มิโดริ เขาถลึงตามองนางสักครู่ก่อนเดินไปทางเดียวก็เซอิจิ มิโดริได้แต่เพียงยันกายขึ้นมาแล้วกุมใบหน้าตนเอง และหัวเราะเสียงดังก้อง!!!
ลำคอร้อนผ่าว กษัตริย์แห่งนากิตะลุยม้าข้ามกองศพมากมาย รวมทั้งฟางที่เคยเป็นทหารด้วย ลมตีเข้าหน้ามากเพียง ก็ทำให้เขากระซิบชื่อนางอันเป็นที่รักถี่ขึ้นเท่านั้น
"ซาไอ!!!" เสียงเซอิจิร้องแข่งกับเสียงฝูงนกกาที่บินลงจิกกินศพของเหล่าทหารที่ล้มตายลงไป เซอิจิลงจากม้าเพื่อค้นหาร่างของหญิงสาวด้วยตนเอง
แต่ละก้าวก้าวออกไปอย่างยากลำบากเพราะต้องข้ามศพมากมาย แต่เขาก็ยังไม่ลดละ! ยังคงเดินหาออกไป จนจิเคตะควบม้าตามมาทัน เขามองกษัตริย์ที่ทรงลงลุยศพสักครู่ก่อนที่จะลงจากม้าไปยั้งตัวนายของเขาที่กำลังจะคลั่ง!!!
"ท่านเซอิจิ
" เซอิจิหันกลับมามองจิเคตะ "ทรง
."
"ข้าไม่เป็นไร?" เซอิจิหลับตาอย่างเจ็บปวดแล้วยืดหลังขึ้นอย่างสง่างามพลางยิ้ม "ไม่เป็นไร ข้า
สบายดี"
"แต่พระองค์
" เซอิจิยกมือขึ้นห้าม "ข้าเป็นกษัตริย์
ตรัสแล้วไม่คืนคำ
ข้ามาถึงที่นี่ อย่างน้อยต้องได้ร่างนางกลับไป
" จิเคตะมองอย่างชั่งใจก่อนที่จะถอนใจแบบยอมแพ้
"เอาซิพะยะค่ะ
กระหม่อมจะช่วยอีกแรง
" แล้วทั้งสองก็เดินออกไปตามท้องสนามรบที่เต็มไปด้วยศพเพื่อตามหาซาไอ สักครู่ต่อมาจิเคตะก็สังเกตเห็นร่างสีดำวิ่งเข้ามา
"พระองค์
ไอ้เจ้านั้น
" จิเคตะสะกิดให้เซอิจิยืดตัวขึ้น "นั้นมันเจ้าคุโระไม่ใช่รึ?" เซอิจิถาม พลางเพ่งมอง
เอ
มันเอาใครมาด้วยน่ะ!!!
"ซาไอ
ซาไอรึเปล่า?" ชายหนุ่มวิ่งออกไปในทันที จิเคตะที่เพิ่งตั้งสติได้วิ่งตามมาทีหลัง เจ้ามาวิ่งเข้ามาใกล้ มันร้องขึ้นเหมือนลูกน้องจะฟ้องเจ้านาย บนหลังมีร่างหญิงเปื้อนเลือดติดมาด้วย
"ซาไอ ซาไอจริงๆด้วย!!!" เซอิจิเอ่ย พลางก้าวเข้าไปหาร่างนั้น แต่ก็ต้องตะลึงเมื่อร่างของหญิงสาวโชกชุ่มไปด้วยเลือด จิเคตะพอจะรู้ว่านายคิดอะไร? เขาตบบ่านายเบาๆ ก่อนที่จะใช้ชายเสื้อเช็ดเลือดให้เห็นว่าเป็นเลือดคนอื่น เซอิจิถอนใจอย่างโล่งอก เขาคว้าร่างของหญิงสาวเข้ามาหาตัว พลางกอดเบาๆ แล้วยิ้มให้กับเจ้าม้าดำที่มีทีท่ากระอักกระอ่วนอย่างเห็นได้ชัด
"ไม่เป็นไร
ซาไอปลอดภัยแล้ว
" เขาพูดกับเจ้าม้าดำด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พลางลูบบริเวณกระพุ่มแก้มของมัน
"ไปกันเถอะ
" กษัตริย์ตรัสช้าๆ และแล้วทั้ง 2 ก็ขึ้นม้า พาซาไอกลับไปยังราชวัง
"ข้าพระองค์ดีใจที่ซาไอไม่เป็นอะไร
" เซอิจิกล่าวกับเซอิจิขณะเดินออกจากห้องแล้วปล่อยให้ซาไอนอนพัก
"แม้นางตัวเปื้อนเลือดแต่ก็ไม่มีบาดแผล ข้าดีใจในความโชคดีของนางเหลือเกิน
" เซอิจิใช้มือลูบอกเสื้อที่เปรอะคราบเลือด
"อ้อ
.พระองค์
กษัตริย์อิเอยาสึคงอยากพบพระองค์เสียหน่อย"
"อือ
" เซอิจิแสร้งยิ้มปกปิดความโศกเศร้า คงไม่พ้นเรื่องปลดเขาจากตำแหน่งกษัตริย์จากนากิ
ราชาอิเอยาสึนั่งอยู่บนพระแท่นโดยมีขันทีค่อยถวายยาให้ทาน ครั้นโควตะก็คุกเข่าให้นายเหนือหัว เมื่อเห็นเซอิจิ พระองค์ก็วางยาคืนให้ขันทีแล้วกลับมาพลางหันมาหาเซอิจิตรงๆ
"ข้ารู้วีรกรรมของเจ้าคร่าวๆจากโควตะแล้ว
เจ้าชายเซอิจิ ยอดเยี่ยมมาก
"
"ขอบพระทัยพะยะค่ะ
" เซอิจิคุกเข่าลงเพื่อเป็นการเคารพ เช่นเดียวกับคนอื่นที่ทำ
"ข้ารู้ว่าตอนนี้ไม่เหมาะ
แต่อยากพูดกับเจ้าตอนนี้เลย
เรื่องเสด็จแม่ของเจ้า อ้อ
รวมถึงตำแหน่งของเจ้าด้วย"
"พะยะค่ะ
" เสียงรับคำเศร้าๆดังออกมาจากปากกษัตริย์ที่ตำแหน่งเริ่มคลอนแคลน
"ข้าไม่นับโทษของเสด็จแม่ของเจ้ามาเกี่ยวกับเจ้าเพราะเห็นเจ้าช่วยเราไว้มาก
." เซอิจิค่อยใจชื้น
"ส่วนตำแหน่งของเจ้าตอนนี้ข้ายังไม่เปลี่ยนแปลงใดทั้งสิ้น
เอาไว้เรื่องบ้านการเมืองสงบเสียก่อน"
"ขอบพระทัย
." เซอิจิค่อยๆลุกขึ้นพลางหลบออกไปข้างๆ
"โควตะ
"
"พะยะค่ะ!!!"
"ข้าอยากให้ประหารมิโดริทิ้งเสีย
เพื่อไม่ให้เป็นเสี้ยนหนามแผ่นดิน"
"!!!!!" เซอิจิเพิกตา เขาเกรงว่าโควตะจะ
.
"เกรงว่ายังไม่ได้พะยะค่ะ
"
"ทำไมล่ะ?"
"ซาไอพะยะค่ะ
นางถูกมิโดริทำร้าย ฉะนั้นต้องให้นางอยู่ก่อนเพื่อจัดการเรื่องซาไอให้เสร็จ!!!" โควตะกราบทูล
"เอางั้นรึ?
อย่างนั้นก็ได้ แต่พอเสร็จแล้วรีบประหารนางเสีย เข้าใจไหม?"
"รับด้วยเกล้า!!!!"
"เอาล่ะ ข้าขอพักหน่อย พวกเจ้าออกไปก่อน
" ทั้งหมดคุกเข่ากราบบังคมลา ขณะที่โควตะกำลังจะก้าวออกนอกธรณีประตูห้อง
"โควตะ
."
"พะยะค่ะ
" ชายหนุ่มหันกลับมา หวังว่าคงจะไม่เปลี่ยนใจไม่ประหารมิโดริหรอกน่ะ
เขาคิดในใจ
"ฮิโตมิอยู่ที่ไหนหรือ?" สิ้นคำโควตะก็รู้สึกว่ามีอะไรสักอย่างมากระจุกที่ลำคอ
.
"ม
เมียวบุงพะยะค่ะ"
"อือ
.." "นางเป็นยังไงบ้าง?"
"สบายดีพะยะค่ะ"
"โควตะทำเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดเลยน่ะ ถ้าเป็นไปได้
.หาทางพานางกลับมาให้ได้
ข้าเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ถ้าข้าเชื่อพวกเจ้า
แค็กๆ" โควตะกระตุกมุมปาก
"พะยะค่ะ!!!" เขารับคำเพียงเท่านั้นก็เดินออกไป ชั่วเวลาที่เขาข้ามธรณีประตูออกไปชายหนุ่มเสยผม
ฮึ!
.ถึงเลวยังไง! ก็ยังมีดี
..ใช่ไหมล่ะพะยะค่ะ แม่
.ถ้ารู้ว่าราชายังคิดถึงพระองค์คงทรงยินดี
. โควตะคิด
หลังจากนั้นหลายวันให้หลัง การทหารได้ถูกจัดเข้าให้เข้าที่เข้าทาง การฟื้นฟูด้านบ้านเมืองเริ่มมาดำเนินการอีกครั้ง เหล่าขุนนางที่เคยหลบไปอยู่ที่อื่นเมื่อได้รับจดหมายจากโควตะก็เริ่มกลับมา ทหารที่ไปรบได้ยศกันทั่วหน้า แม้โควตะซึ่งมียศสูงก็เป็นที่ยกย่องเพิ่มยิ่งขึ้นไปอีก
คนที่ยังไม่ได้รับรู้เรื่องน่ายินดีนี้คงเป็นซาไอ
หญิงสาวไม่ได้ตายแต่หลับมาหลายวันแล้ว โควตะที่ได้รับความไว้ใจมากขึ้นก็ยุ่ง แต่ก็หมั่นมาเยี่ยมซาไอมากขึ้น ปกติเซอิจิจะอยู่โยงเฝ้าซาไอ แต่วันนี้เขาหายไปเกลี้ยกล่อม 'อดีต' ราชินีมิโดริที่ไม่มีทีท่ายอมแพ้ ปล่อยให้มาโซยะและเหล่านางกำนัลบางคนอยู่โยง
และในวันนี้ในตอนเที่ยงของวัน ขณะที่มาโซยะนั่งหลบแดดริมประตูในห้องที่ซาไอนอนอยู่ นางกำนัลบางคนกำลังปัดกวาดห้องอยู่ แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อซาไอเริ่มขยับตัว!!! มาโซยะตาโต รีบปราดเข้าหา นางกำนัลบางคนร้องอย่างดีใจ และเรียกเพื่อนๆมาดู
"ซ
ซาไอ" มาโซยะเรียกชื่อคนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างยินดี นายสาวของเขาฟื้นแล้ว!!!
หญิงสาวที่หลับ ตื่นขึ้นแล้ว เธอค่อยๆลืมตาขึ้น เมื่อเธอลืมตาเต็มตา เธอก็จ้องมองแต่ละคนไปมาอย่างงงๆ
"ซาไอท่านฟื้นแล้ว!!!"
"ซาไอ?" หญิงสาวเผยอริมฝีปากย้ำคำที่หลุดออกจากปากมาโซยะอย่างงงๆ
"อ้าว! อย่าล่อเล่นสิท่าน
.ซาไอชื่อท่านไม่ใช่รึยังไง? ฮึๆ
อย่าล้อเล่นกันอย่างนี้สิ
ข้าตกใจหมด"
"
" หญิงสาวทำตาปริบๆ
"ข้าจะไปรู้ได้ยังไงว่าซาไอคือชื่อข้า!!!" หญิงสาวเถียงอย่างไม่พอใจ "ในเมื่อข้าเองก็ยังไม่รู้เลยว่าข้าคือใคร?"
|