|
ซาไอถูกพาตัวมาที่ค่ายใหญ่ที่รั้วทำจากไม้แน่นหนา ดูไม่ออกว่าจะหนีออกไปได้ยังไง ม้าคู่ใจของเธอถูกแยกไปอีกที่ ในนั้นมีเหล่าโจรอีกเกือบ 500 คน หญิงสาวถูกมัดด้วยเชือกป่าน ถูกส่งไปขังในห้องแห่งหนึ่งดูเหมือนจะเป็นห้องของคนที่มีตำแหน่งในที่นี้ทีเดียว เธอมองไปรอบๆพลางพยายามแกะเชือกที่ผูกเท้าออก เธอสงสัยว่าทำไมต้องส่งเธอมาห้องนี่ทั้งที่ควรส่งไปอยู่ห้องขังทั่วไป และความคิดที่ไม่น่าพิศมัยก็เกิดขึ้น หรือว่ามันจะรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิง? ความรู้สึกกลัวขึ้นจับใจก็เกิดขึ้น น่ากลัวกว่าตอนที่เธออายุ 16 แล้วต้องตีฝ่าวงล้อมข้าศึกไปรวมตัวกับโควตะเสียอีก เธอไปรับแผลเจียนตาย แต่
ครั้งนี้น่ากลัวกว่า
เซอิจิช่วยด้วย!! เธอคิด แม้ครั้งนี้จะต้องช่วยตัวเองก็ตาม เธอยังหวาดกลัวหากต้องเสียสิ่งที่เซอิจิควรจะได้ให้กับไอ้ผู้ชายคนนั้น ใครก็ไม่รู้ ที่มองดูดุร้ายราวกับสัตว์ป่า เธอเองยอมตายเสียดีกว่าจะต้องอยู่ข้ามคืนกับมัน เชือกที่ขาของซาไอรัดแน่นเสียจนรู้สึกชาข้อเท้า เสียงฝีเท้าที่สาวเดินเข้ามาทำให้หัวใจเธอเต้นอย่างแรงใต้เสื้อเกราะ เธอภาวนาเบาๆและน้ำตาก็ไหลรินออกมา เธอเช็ดมันกับหัวไหล่ พร้อมกับประตูเปิดออก คนที่เธอนึกไว้ไม่ผิด
ชายผู้นั้นใส่เสื้อคลุมดำเช่นเดิม นัยน์ตายิ่งดุร้ายกว่าสัตว์ป่าที่เธอเจอเมื่อตอนแรกเสียอีก ผ้าที่ปิดตาถูกแก้ออก เห็นรอยแผลที่ตัดผ่านตั้งแต่หัวคิ้วจนถึงใต้ตา เขาปิดประตูลงแล้วเดินเข้ามา ซาไอยิ่งดันตัวเองให้เข้าไปชิดมุมห้องอีก เขาถกเสื้อคลุมเห็นมือที่หยาบกร้าน มันเข้าบีบใบหน้าซาไออย่างแรง
"ผู้หญิง!!!" บุรุษผู้นั้นกล่าว นัยน์ตาดุร้ายพร้อมกับแสยะยิ้ม ทำให้รู้จุดประสงค์
"ข้าได้กลิ่น" เขาตวาดอย่างแผ่วเบา พลางเลื่อนมือลงมายังริมฝีปากหญิงสาว ปากฉีกยิ้มออก มันเหมือนแยกเขี้ยวเสียมากกว่า
"เจ้าเป็นใบ้ น่าเสียดายเสียงเจ้าคงจะเพราะมากทีเดียว" ชายผู้นั้นชม เป็นคำชมที่ซาไอไม่ชอบเอาซะเลย และรู้ด้วยว่าหากเงียบต่อ คงไม่ไม่ดีแน่
"ข้าไม่ได้เป็นใบ้" เธอเค้นคำพูดขึ้นมา บุรุษผู้นั้นมีทีท่าประหลาดใจเล็กน้อย และก็กลับมาเหี้ยมเช่นเดิม
"งั้นรึ!!!" ชายผู้นั้นผละออกไป ตรงไปที่โต๊ะพลางหยิบเหล้าติดมือ
"ทำไม! ไม่พูดตั้งแต่แรก" เขาบีบเค้น
"ข้าเหนื่อยนะสิ กลางทะเลทราย หิวก็หิว ห้องนี่สวยดีหรอกนะ แต่ในค่ายดันไม่มีอาหารนี่ซิแย่หน่อย!!" เธอเอ่ย ทำให้ชายร่างยักษ์ต้องตะโกนสั่งลูกน้องภายนอกให้จัดอาหารเข้ามา เพื่อลบคำสบประมาท
"งั้นดี!! งั้นข้าจะสอบสวนเจ้าก่อนกินข้าวแล้วกัน" เขาตวาด ซาไอยักไหล่ เธอฉลาดพอที่จะรู้ว่าการยั่วมีขอบเขตเท่าไหน
"ข้าหิว ไม่มีแรงพูดหรอก" เธอพูดแค่นั้นก็ปิดปากเงียบ
"เจ้า!! อวดดีนัก" เขาตวาด แต่มันช่างไม่น่ากลัวเสียเลยในสายตาซาไอ เธอแค่ใช้สายตามองไปที่อื่น ก็ทำให้ชายผู้นั้นจนปัญญา และจำเป็นให้ซาไอกินข้าวก่อน อาหารถาดหนึ่งยกมาถึงเขาวางมันไว้บนโต๊ะพลางมองซาไอ
"เอ๊า!! มองอะไรล่ะท่าน แก้มัดแล้วปล่อยให้ข้ากินข้าวสิ" เธอเอ่ย
"แล้วเกิดเจ้าหนีไปล่ะ" เขาตวาดอย่างคนรู้ทัน แต่ซาไอไม่โง่เหมือนคนอื่นหรอก
"ข้าก็อยากรู้ว่าท่านจะไม่มีปัญญาคุมผู้หญิงคนเดียว เห็นคุมคนตั้งเยอะได้นี่!!!" ซาไอยียวน ชายผู้นั้นหน้าเสียเลยต้องแก้มัดให้ซาไอลงนั่งกินข้าว ซาไอเก็บเกลี้ยงด้วยความหิว ชายผู้นั้นซดเหล้าพลางมองพลาง
"รินเหล้าให้ข้า!!!" ชายผู้นั้นสั่งห้วนๆ ซาไอมองหน้าอย่างลืมสถานะปัจจุบันตัวเองไปชั่วครู่ว่าเป็นนักโทษของเขาอยู่ ตีความได้ว่า ข้าเป็นแม่ทัพนะ ใช้งี้ได้ไง!!! แต่ก็สงบสติลงได้
"อะไรนะ รินเหล้าใส่จอกแค่เนี่ย!!!" ซาไอคว้าขวดเหล้าขึ้น
"แล้วจะทำไม" ชายผู้นั้นพูดอย่างอดรนทนไม่ได้ พลางส่งสายตามาที่หน้าอกของซาไอ ทำเอาเธอถอยกรู
"กินเหล้าเท่านี้มันไม่แน่หรอก ขวดแค่นี้ก็ไม่เท่าไร" ซาไอสบประมาท ชายผู้นั้นจ้องมองอย่างโกรธเกรี้ยว นังผู้หญิงคนนี้มันว่าข้าไม่แน่!!
"แล้วต้องเท่าไหน!!!" เขาถามอย่างคนหยิ่งในเกียรติ ไม่ยอมให้ใครสบประมาท
"ไห!!" ซาไอยุยงได้สำเร็จ ชายผู้นั้นสั่งคนยกเหล้าเข้ามาหลายไห เขาลงมือซดให้ซาไอดู เธอทำมองพลางแกะเชือกที่ข้อเท้าไปด้วย แต่เชือกหนามาก ดาบที่เอามาก็ถูกยึดไป ทำได้แค่พยายามแกะเชือกเส้นหนาออกเท่านั้น
"ข้าดื่มเหล้า เจ้าต้องอยู่กับข้าคืนนี้!!!
ซะดีๆ..เอิ๊ก!!" อยู่ดีๆ ชายผู้นั้นก็กระโดดคร่อมซาไอ กลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปทั่ว ซาไอใจเสียขณะที่เห็นไหเหล้า 5-6 ไหล้มกลิ้งลงไป และยิ่งใจเสียใหญ่เมื่อชายที่คร่อมอยู่กำลังใช้มือที่ใหญ่เทอะทะถอดผ้าคลุมเธอออก
"ไม่สอบสวนรึยังไง!!!" ซาไอร้อง พลางใช้มือดันไม่ให้ชายคนนั้นเข้ามาใกล้
"นี่ล่ะ!! วิธีสอบสวนของข้า ฮ่าๆๆ!!!" ชายผู้นั้นหัวเราะและถอดเสื้อคลุมดำของตนเองออก ซาไออ้าปากจะร้องว่าหยุดน่ะ!! แต่อย่าดีกว่าคำมันโหล่ไปอาจใช้ไม่ได้ผล คำอื่นที่ดีกว่านี่
.
"ไร้รสนิยมที่สุด!!!" เธอตวาด ได้ผล ชายร่างยักษ์ขี้เมา สะดุดกึก แล้วเอ่ยอย่างงัวเงียว่า
"ยัง
งาย"
"อยู่ๆก็ลากขึ้นเตียงเลย ไม่คิดจะเรียกน้ำย่อยก่อนรึไง? ไอ้โง่!!!" ซาไอด่าอย่างร้อนรน ซาไอไม่ได้รู้สึกเร้าร้อนเหมือนตอนที่ถูกเซอิจิจูบ แต่รู้สึกว่ากำลังจะถูกกินมากกว่า เพราะชายคนนั้นไม่ผิดอะไรกับสิงโตที่มีแผงคอรุงรัง
"ก็อย่างวิ่งไล่จับกันก่อน อะไรอย่างเนี่ย!!" ซาไอกล่าว ชายคนนั้นทำท่าครุ่นคิดก่อนที่จะตกลง
"เอางั้นก็ได้" เขาพูดด้วยความเมา ถึงได้ขาดสติถึงเพียงนี้
"วิ่งปายเซ่" เขาพูด
"วิ่งได้ไงมีเชือกผูกขาอยู่" ซาไอชี้ไปที่ขา ไม่ต้องให้พูดซ้ำ ชายคนนั้นคว้าดาบแล้วฟันที่เชือกให้ทันที โชคดีที่มันไม่เอาขาซาไอไปด้วย
"ทีนี้ก้อวิ่ง
เอิ๊ก ข้าจานาบหนึ่งถึงสีบ
" แล้วเขาก็ตั้งหน้าตั้งตานับ โดยหันหลังให้ ซาไอถือโอกาสวิ่งออกไปทันที เธอคิดจะออกทางประตู นั้นก็โง่ไป ออกไปทำไมในเมื่อรู้ว่ามียามอยู่แน่ เธอจึงโดดออกทางหน้าต่างแทน เธอได้ยินเสียงร้องโหวกเหวก ค่ายนี้ทำไมมันถึงได้อึกทึกนักนะ?
เธอวิ่งออกไป แต่ก็เจอยามจึงหลบอยู่ก่อน เจ้ายามบ้าอยากตีหัวมันชะมัด!!!!
ตีหัว? เป็นความคิดที่ไม่เลว ซาไอคิด หญิงสาวจึงคว้าไม้หน้าสามขนาดเหมาะมือ ฟาดเปรี้ยงไปที่เจ้ายาม เล่นเอาทรุดลงกับพื้นในพริบตา เธอลากยามไปในเงามืดแล้วทำการเปลี่ยนชุดกับมัน เธอออกมาอีกครั้งในคราบยาม แล้วตรงหาคอกม้าทันที
จะถามว่าคอกม้าอยู่ไหนก็กระไรอยู่
คนแถวนี้เรียกไอ้ยักษ์นั้นว่าอะไรน่ะ? เธอคิด ทันทีก็เห็นโจร 2 คนกำลังคุยกัน
"ท่านสึกุบะ ได้นักโทษคนใหม่มาล่ะ แล้วท่านก็สั่งไปไว้ในห้อง สั่งอาหารกับเหล้าไปกินเต็มเลย สงสัยคงสนุกกันใหญ่ จะมีตกมาถึงมือพวกเราบ้างไหมเนี่ย"
"นั้นสิน่ะ พวกเราต้องมาเอาไอ้ม้าพยศนั้นไปเข้าคอก โชคดีที่มันดูเหนื่อย ไม่ยังงั้นดีดข้าตาย"
สึกุบะรึ? อืม ซาไอคิด
"นี่พวกเจ้า!!" ซาไอเรียกทั้งสอง โจรทั้งสองหันมา
"ท่านสึกุบะสั่งให้ข้าเอาม้าพยศออกจากคอกไปให้ท่านซะหน่อย" ซาไอโกหก โจรทั้งสองมองหน้ากัน 1 ในนั้นถามขึ้นอย่างงงๆ
"เอ๋!!! ก็ท่านอยู่กับนังนักโทษคนนั้นไม่ใช่หรือ?"
"ก็ท่านสึกุบะจัดการเสร็จแล้ว เบื่อแล้ว!! อยากขี่ม้าเล่นซักหน่อย" ซาไอแก้ตัวอย่างรวดเร็ว โจรทั้งสองหัวเราะให้กัน
"ท่าทางนังคนนั้นคงได้รับความสุขจากท่านสึกุบะล้นพ้นทีเดียว" แล้วพวกโจรก็หัวเราะอีก ซาไอร่วมหัวเราะเห่ยๆไปด้วย จากนั้นก็เดินตามหนึ่งในนั้นไปที่คอกม้า
"เอาล่ะ เจ้าจูงเอาเองล่ะกัน แค่นี้ข้าก็เมื่อยขบแล้ว" โจรคนนั้นว่า ซาไอพยักหน้าหงึกๆ พลางเดินเข้าไปหาม้าจอมพยศของเธอ มันร้องฮี่ๆขู่เล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเป็นเธอจึงสงบลง
"นิ่งๆน่ะ เราจะออกไปกัน" เธอสั่งเจ้าม้าก่อนที่จะจูงมันออกไปช้าๆไม่ให้ผิดสังเกต เส้นทางที่มืดมิด เธอพยายามเดินไม่ให้ไปสะดุดอะไรเข้า เธอกำลังคิดอยู่พอดีว่ามันมืด ทันใดนั้นแสงไฟก็สว่างติดกันขึ้น พวกโจรในค่ายวิ่งหน้าตาตื่นกันใหญ่ ซาไอรู้สึกว่าไม่ใช่เพราะตนหายแน่ มันโกลาหลเกินไปเหมือนมีใครบุก ซาไอฉุกคิด ซาไอจึงพิจารณาว่าควรรีบหนี มิเช่นนั้นอาจโดยลูกหลงไปด้วย เธอสาวเท้าอย่างรีบเร่ง ทันใดนั้นเธอก็เดินผ่านกระท่อมเหตุหนึ่ง ที่สำคัญมีคนถูกขังอยู่ เธอก็ไม่ได้คิดจะสนใจหากไม่คิดว่าคนที่ถูกขังอยู่หน้าคุ้นๆเหลือเกิน
"มาคุ!!!" ซาไออุทานเมื่อเห็นผู้ที่นั่งอยู่ในคุก
"ท่านแม่ทัพ/ท่านซาไอ" เสียงร้องระงมดังขึ้น
"มาที่นี่ได้ยังไงขอรับ หรือว่าพวกท่านมาช่วยเราแล้ว" มาคุถาม
"เปล่า! ข้าหลงกลางทะเลทรายแล้วถูกจับมา" ซาไอกล่าว
"แต่ไม่ต้องห่วงข้าจะช่วยพวกเจ้าเอง" ซาไอตั้งใจหยิบดาบแต่นึกขึ้นได้ว่าไม่มี สัมภาระของเธอบนม้าถูกเอาไปหมด รวมทั้งเสื้อคลุมที่เซอิจิให้ด้วย เธอกระทืบเท้าอย่างโมโห
"ขอยืมดาบหน่อย!!! มาคุ อย่าให้ข้ากลับไปกองทัพเมื่อไรข้าจะฆ่ามันให้หมด" เธอรับดาบจากมาคุมาไว้ แล้วพยายามฟันแม่กุญแจทิ้ง ทันใดนั้นก็มีดาบมาจี้ที่คอของซาไอ
"ทิ้งดาบลงซะ ผู้หญิง" ซาไอปรายตามองชายคนนั้น เขาคือคนที่ยืนข้างสึกุบะอีกคนนั้นเอง
"เหตุผลล่ะ" ซาไอยียวน มาคุรีบห้ามอย่างตกใจ เพราะซาไอไม่เห็นว่า คนผู้นั้นมีสายตาจริงจังแค่ไหน
"ไม่มี ผู้หญิง" เขาตอบเรียบๆ เสียงแห่งความโกลาหลยังดังอยู่ภายนอก
"และข้าไม่ชอบผู้หญิงดื้อดึงด้วย" เขาตอบ ซาไอชักสีหน้า อย่าเสี่ยงดีกว่า จึงค่อยๆวางดาบลง
"ออกไปข้างนอก ผู้หญิง" เขาสั่ง มาคุมองอย่าตกใจ ซาไอไม่ยอมเดินไปไหน
"ข้า!!! สั่งให้ออกไป" เขาตวาด พลางกดดาบจนโดนต้นคอซาไอเลือดไหลริน นัยน์ตาคมกริบพร้อมจะกรีดดาบลงบนลำคออย่างเยือกเย็น
"เจ้า!!" ซาไอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ต้นคอ
"เฮอะ!! คงต้องแบกไป" ชายผู้นั้นจ่อดาบไว้ที่คอของหญิงสาวแล้วอุ้มซาไอออกไป
"ทำอะไรข้า!!" ซาไอโวยวาย พลางพยายามดิ้น แต่ก็หยุดไปเมื่อเห็นดาบจ่อเข้ามาใกล้อีก
"ปล่อยนาง เดี๋ยวนี้" เสียงดังขึ้นมาจากข้างหลัง เซอิจิยืนตระง่านอยู่ข้างหลัง ซาไอยิ้มออกมา ได้ทีก็ปัดดาบจนพ้นรัศมีตัวแล้วก็วิ่งไปหาเซอิจิ แต่ถูกมือแข่งแกร่งยึดมือข้างที่ปัดดาบจนเลือดไหลและเป็นที่เขียนชื่อเซอิจิไว้ และก็ใช้ดาบจี้ไว้ที่ท้ายทอย
"ท่าทางเจ้าคงจะไร้น้ำยาน่าดู แค่นี้ก็ไม่มีปัญญาเข้ามาช่วยผู้หญิงของตัวเอง" ชายผู้นั้นเหยียดหยาม เซอิจิโกรธจนตัวสั่น ถึงเขาจะหยุดเรียนอาวุธไปตั้งแต่เสียซูคัง แต่เขาก็กลับมาฝึกปรือทำให้มันก็ก้าวหน้าไปมากทีเดียว
"ข้าเตือนเจ้าแล้ว" ชายผู้นั้นเอ่ยอย่างเยือกเย็น บัดนี้ผ้าคลุมหัวนั้นหลุดออกจากเรือนศรีษะ เผยให้เห็นเรือนผมสีแดงเพลิง นัยน์ตาสีท้องฟ้ายามเย็นส่อถึงความคมคาย เซอิจิค่อยๆวางอาวุธ
"ไม่ต้องเพค่ะ ท่านเซอิจิ!!!" ซาไอร้อง
"เจ้าบ้ามาก หากไม่ให้เขาวางอาวุธข้าจะฆ่าเจ้า" เขารัดตัวซาไอเข้ามาแล้วใช้ดาบแนบข้างลำคอ
"ก็ลองดูสิ" ซาไอท้าทาย ทำเอาชายผมแดงผงะในความกล้า
"ข้าขอเตือนเจ้าก่อนน่ะว่า ข้าให้เวลาข้านับ 3 หากเจ้าไม่ปล่อย ข้าจะออกไปเอง" ซาไอกล่าว และเธอไม่เคยออกปากขู่ใคร หากทำไม่ได้จริง ชายผมแดงลังเลแต่ก็ไม่ได้ปล่อย
"1
.2
." เธอนับ
"3" ซาไอใช้มือข้างไม่เจ็บกำดาบเพื่อป้องกันลำคอ ออกแรงเริ่มบิดตัวชั่วพริบตาเดียวก็หลุดจากอ้อมแขนหลุดผมแดง แต่ก็เสียศูนย์เซไปข้างหลัง
พรึ่บ!!! เสียงมาโซยะออกจากกำแพงมารับตัวไว้ เขาใช้วิชาอำพรางตน รออยู่นานแล้ว และซาไอช่วยให้เขาได้จังหวะ เขาข้ามหัวชายผมแดงส่งซาไอไปอยู่ข้างเซอิจิอย่างปลอดภัย
"ไม่เป็นอะไรน่ะ?" เซอิจิถาม ซาไอส่ายหน้า
"ทีนี่เรามาสู้กัน!!!" เซอิจิตวาด แต่ชายผมแดงหัวเราะหึๆ
"หัวเราะอะไร!!!"
"จำข้าไม่ได้รึไง เจ้าชายน้อย" เซอิจิหยุดกึก ข้ารู้จักหรือ? ชายคนนี้? เขาจ้องมองชายผมแดง ตาสีพระอาทิตย์ตกดิน เซอิจิเผยอริมฝีปากเบาจนไม่มีใครได้ยิน
"จำได้แล้วหรือ เจ้าชายเซอิจิที่รัก พูดดังๆให้ข้าชื่นใจหน่อยสิ" ชายผมแดงหว่านล้อม เซอิจิทรงมีพระเสโทท่วมตัว
"ทำไมจะจำเจ้าไม่ได้ จิเคตะ อาจารย์คนแรกของข้า แล้วเจ้ายังเป็น.." เซอิจิขบฟัน
"อะไรอีกเล่า? พูดให้จบสิเจ้าชายเซอิจิ" จิเคตะ ชายผมแดงแสยะยิ้ม
"ไม่มีวัน!!!" เจ้าชายตวาด
"ถ้าท่านไม่พูดข้าจะพูดเองน่ะเจ้าชาย!!! หญิงสาวของท่านคงจะสะเทือนใจน่าดูเชียว" จิเคตะยิ้มกว้าง
"อย่าพูดน่ะ!!!" เซอิจิทรงใช้สุรเสียงขัดขวาง แต่ชายผมแดงหาฟังไม่ ยังพูดต่อ
"ข้าเป็นอาจารย์แรกของเจ้าชายเซอิจิ.." เขาพูด
"ไม่น่ะ!!!"
"แล้วยังเป็นคนสอนท่านเซอิจิร่วมเพศด้วย!!!"
|