|
"ข้าจะยอมแพ้ มาคุ!!!" โควตะเอ่ยเรียบๆ มาคุมีทีท่าตื่นตกใจ
"ท่านโควตะ" มาคุอุทาน
"ข้ามันเห็นแก่ตัว แต่ข้าเสียท่านนัตสึกิไม่ได้!!"
"อย่างนี้มันจะทำให้ท่านนัตสึกิเป็นหญิงงามผู้ล้มเมืองน่ะขอรับ" มาคุว่า พยายามหว่านล้อม โควตะปรายตากลับมา
"เชื่อใจข้าไหม? มาคุ" โควตะหันกลับมาถามลูกน้องคนสนิท
"
" มาคุจ้องหน้าแม่ทัพใหญ่ พยายามค้นทุกอย่างในดวงตาแต่ก็หาไม่พบ ไม่พบ ไม่รู้เลยว่าโควตะคิดจะทำอะไร แต่เขาก็ตอบรับ
"เชื่อขอรับ!!!"
"งั้นก็ดี
บอกให้ทหารฝ่ายเราปลดอาวุธซะ วางอาวุธเสียเท่านั้นแหละ" โควตะกล่าว แล้วควบม้าออกไปข้างหน้าก่อนที่จะตะโกนตอบรับต่อซามะว่าจะยอมแพ้ ซามะยิ้มเหยียดแล้วสั่งให้โควตะปลดอาวุธ โควตะลงจากม้าแล้ววางทวนลง ถอนเสื้อเกราะออก นายทหารในบังคับบัญชาอึ้งไปตามๆกันที่กองทัพยอมแพ้ทั้งๆที่ได้เปรียบมาตลอดงั้นหรือ? พวกเขาต่อต้านเล็กน้อยก่อนที่จะยอมทำตามอย่างไม่เต็มใจนัก
เหล่านายทหารบ่นพึมพำอย่างเกรียดกราดแต่ก็ไม่ต่อต้าน พวกเขาทรุดตัวและยอมให้เหล่าทหารของไรโบเซ็นจับตัวเองไว้ ยอมถูกเชือกมัด เหล่าทหารด่าแช่งนัตสึกิที่เป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้พวกเขาถูกจับ หากไม่มีนัตสึกิซักคนล่ะก็ เขาคงได้เดินทัพต่อ โควตะถูกนายทหารของไรโบเซ็น เตะให้คุกเข่าแล้วใช้เชือกมัด ทรมานเหลือแสน ยังจะแสงแดดที่แผดเผามาต้องเนื้อตัว นัตสึกิที่ถูกพันด้วยโซ่ที่ถูกแขวนอยู่บนประตูเมือง ตกใจแทบสิ้นสติเมื่อได้ยินว่าโควตะยอมแพ้ ใจหนึ่งก็ดีใจที่โควตะยอมตัวเองขนาดนี้ อีกใจก็ว่ากล่าวคนรักที่ทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ ไม่ได้นักก็รู้สึกได้ว่าตัวเองถูกชักกลับคืนขึ้นสู่กำแพง
"มันตายแน่!!! โควตะมันตายแน่!!!" เสียงซามะหัวเราะ แล้วฉุดตัวคุณหนูขึ้นมาจากกำแพง แล้วจับใบหน้าหญิงสาวเอาไว้
"หวังว่าคงได้เสพสุขกับมันก่อนตายน่ะ ฮ่าๆๆๆ" เสียงหัวเราะอย่างหยามเหยียด นัตสึกิไม่มีแรงจะเดินกลับเข้าห้องขัง เธอแทบอยากร้องไห้ เธอกลายเป็นหญิงผู้ล้มกองทัพไปเสียแล้ว
นายทหารของโควตะถูกจัดเข้าห้องขัง ทหารสองหมื่นคนทำให้ห้องขังคับแคบพอสมควร เสียงเอะอะด่าทอนัตสึกิ คนที่ทำให้เขาต้องถูกขัง ส่วนโควตะถูกแยกออกไปขังอีกที่หนึ่ง เขาถูกจองจำด้วยโซ่ตรวน ในห้องขังที่มืดทึบ อยู่ลึกที่สุดของห้องขังใด ในส่วนที่ไม่เคยใช้มานาน ทุกที่แห้ง แต่นั้นก็ไม่ดีนัก ความรู้สึกของเขาบอก มันเหมือนกับที่นี้อัดแน่นไปด้วยดวงวิญญาณ นักโทษที่ตายแล้ว ซามะหมายหัวว่าจะเอาทหารทั้งหมดขึ้นตะแลงแกงในวันรุ่งขึ้นเที่ยงตรง พวกเขามีเวลาอยู่แค่วันเต็มเท่านั้น ซามะที่เห็นแก่โควตะ หรือต้องการเยาะเย้ยครั้งสุดท้ายกันแน่ ก่อนที่จะคร่าชีวิตโควตะ เอาไปรับรางวัลบำเหน็จจากมิโดริ เขาจะส่งนัตสึกิมาให้อยู่กับโควตะ ชายหนุ่มนั่งอย่างนิ่งสงบอยู่ในห้องขัง ในใจคิดถึงเรื่องอดีตที่แล้วมา เขาไม่ได้ร้องไห้
ความนิ่งสงบของเขาแทบจะรับรู้ถึงความกดดันของวิญญาณคนที่ตายในห้องขัง เสียงล้อเลียนหัวเราะ ชักชวนให้มาอยู่ด้วยของดวงวิญญาณ ทำให้โควตะถึงกับแย้มปากยิ้มให้กับดวงวิญญาณเหล่านั้น โควตะพลิกมือดูเส้นลายมือของเขาเอง
"ยังอีกยาว เส้นชีวิตข้า!!!" โควตะพูดขำๆ แล้วแบมือขึ้นในอากาศ เพื่อให้ที่ที่เขาคิดว่ามีวิญญาณดู เวลาเริ่มคล้อยลงจนค่ำ เวลามืดค่ำแสงตะวันถูกแทนด้วยแสงเดือน โควตะคิดว่าซามะคงไม่พานัตสึกิมาตามสัญญาแล้ว ขณะที่เขากำลังจะหลับ ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูคุกเข้ามา แสงสว่างทำให้โควตะแสบตา เขารีบใช้มือมือปิดตา แล้วมองลอดง่ามนิ้วออกมา ภาพที่เห็นคือทหารสองสามคนเปิดประตูออก แล้วก็มีอีกร่างย่างเข้ามา นั้นคือนัตสึกิ
"ท่านนัตสึกิ!!!" โควตะอ้าปากค้าง นัตสึกิไม่เหมือนคนเดิม ไม่ใช่นัตสึกิที่แต่งชุดทหารเป็นแม่ทัพอีกแล้ว นัตสึกิตอนนี้แต่งชุดงามของผู้หญิงแท้ๆ ใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง โควตะได้กลิ่นหอมของน้ำหอมที่เธอใส่
"ลาขอรับ" นายทหารเอ่ยอยู่ข้างหลังปิดประตูห้องขัง เสียงลงแม่กุญแจดังขึ้น นัตสึกิยืนนิ่งสงบอย่างสง่างามจนแน่ใจว่าเหล่านายทหารออกไปหมดแล้ว นัตสึกิทรุดตัวลงโอบกอดโควตะ
"โควตะ!!!" เธอร้องไห้
"ทำไม!!! ทำอย่างนี้ ทำไมถึงยอมแพ้ ท่านมันโง่ โง่ โง่!!" นัตสึกิทุบอกของโควตะอย่างโศกเศร้า จนโควตะใช้สองมือดึงไหล่หญิงสาวออก
"อย่าร้องไห้ขอรับ!!!" โควตะใช้มือปาดน้ำตาจากใบหน้าหญิงสาว
"ไหนบอกสิ? ทำไมทำอย่างนี้ แต่งตัวอย่างนี้ทำไมขอรับ?" โควตะถามอย่างรีบร้อน กลัวอยู่คนเดียวว่านัตสึกิจะยอมพลีกายให้กับซามะเพื่อให้ตัวเขารอด ตอนนี้นัตสึกิสวย สวยจนเขาอยากเก็บเอาไว้คนเดียว โควตะกอดนัตสึกิเอาไว้แนบอก กลิ่นน้ำหอมช่างเหมาะกับเธอดีเหลือเกิน
"อ
อยากให้ท่านเห็นเป็นครั้งสุดท้าย" นัตสึกิสะอื้น
"ซามะบอกว่าจะประหารพวกท่านทั้งหมดตอนเที่ยงวันวันพรุ่งนี้" นัตสึกิจมอยู่ในอ้อมแขนของโควตะ น้ำตาของเธอเปื้อนอกของแม่ทัพใหญ่ โควตะใช้ปลายนิ้วปาดน้ำตาออกแล้วพลิกฝ่ามือให้เธอดู
"อย่ากลัวขอรับ เส้นชีวิตข้ายังเหลืออีกยาว" เขาพูดติดตลก นัตสึกิเอื้อมมือไปลูบฝ่ามือนั้น
"อย่าโกหกข้าเลย..โควตะ ท่านเป็นเชลยแล้ว ท่านไม่รอดแล้ว ทำไม!!! โควตะ ทำไมต้องทำเพื่อข้าขนาดนี้!!!" นัตสึกิเอ่ยกึ่งถามกึ่งตำหนิ โควตะลูบศรีษะของนัตสึกิก่อนจะตอบ
"เพราะข้ารักท่านนัตสึกิขอรับ ถึงตายก็ยอมไงล่ะขอรับ" โควตะปลอบ นัยน์ตาปลอบประโลมไล้ตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้าหญิงสาว นัตสึกิเงียบไปสักครู่ โควตะรู้ว่าเธอกำลังกระดากอาย เวลานี้เป็นจังหวะเหมาะที่เขาจะให้เธอบอกว่ารักเขาบ้าง
"ท่านนัตสึกิ"
"
" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง
"ท่านนัตสึกิรักข้าบ้างรึเปล่าขอรับ?" ชายหนุ่มถาม นัตสึกิอึ้งไปสักครู่ โควตะรู้สึกว่าหน้าอกเขารับได้ถึงหัวใจที่เต้นเร็วขึ้นของเธอ นัตสึกิเกร็งส่วนมือของเธอไปจับที่ชายเสื้อของโควตะ คำพูดแต่ละคำของนัตสึกิหลุดออกมายากเหลือเกิน
"รัก
." นัตสึกิกระซิบ แค่คำเดียวก็หน้าแดงไปหมด เกิดมายังไม่เคยพูดอย่างนี้กับใครเลย
"อะไรน่ะขอรับ? ไม่ค่อยได้ยิน" โควตะยิ่งแกล้งให้นัตสึกิเขินเล่น นัตสึกิกัดริมฝีปากตัวเองแล้วทุบอกของโควตะ
"นี่เน่ะ!!! ชอบแกล้งข้านัก ไม่รงไม่รักมันแล้ว" เธอว่า
"โอ๊ย!!! ท่านนัตสึกิล่ะก็
." โควตะยิ้ม ริมฝีปากฉีกเป็นแนวสวยงาม แล้วใช้มือเสยผมสีม่วงให้หลุดไปจากใบหน้า ดวงตาจ้องมองมาที่นัตสึกิ เธอก้มหน้าลงอย่างเขินอาย มือหนึ่งจับแขนของโควตะไว้แน่น
"รักน่ะ
ข้ารักโควตะ
" นัตสึกิกระซิบเบาๆอย่างเขินอาย แต่แค่นั้นก็พอแล้ว โควตะกอดเธอไว้แน่น นัตสึกิยกมือโอบรอบคอเขา ดวงหน้าที่แต่งด้วยเครื่องสำอางเข้ามาใกล้ ริมฝีปากทั้งสองใกล้กันจนโควตะแทบอยากจะนึกไปเองว่าเธอต้องการให้เขาสอนอะไรบางอย่าง
"โควตะจะไปจากข้าแล้วจริงๆ.." นัตสึกิคร่ำครวญ
"ท่านจะตายไม่ได้นะ อย่าทิ้งให้ข้าอยู่คนเดียว ได้โปรด ท่านชนะข้าแล้ว ท่านเอาหัวใจข้าไปแล้ว ท่านอยากให้ข้าตายตามท่านไปหรือ?" โควตะกอดเธอไว้เนินนาน แล้วผ่อนแรงวางตัวนัตสึกิลง ให้ศรีษะเธอหนุนตรงหน้าตักของเขา ก้มลงจุมพิตที่หน้าผากอย่างนุ่มนวล
"นอนตักข้าขอรับ" ชายหนุ่มกระซิบ
"อีกครึ่งคืนตามสัญญา
หากท่านต้องการฆ่าข้าเสียก่อน ด้วยน้ำตาของท่าน" นัตสึกิร้องไห้ มือทั้งสองข้างโอบชายหนุ่มเอาไว้ โควตะใช้มือของเขาวางบนไหล่ของหญิงสาว นัตสึกิหลับตาก่อนที่จะพูดอะไร
"ถ้าท่านยังเป็นทามะ
ข้าจะแอบหนีไปอยู่กับท่านสองคน ใช้ชีวิตอยู่ในป่า เป่าขลุ่ยร้องเพลงกันสองคน น่าเสียดายที่ไม่เป็นจริง" นัตสึกิว่า โควตะหันมา ใช้มือหนึ่งลูบหน้าผากของคนรัก
"ข้าจะสร้างบ้านให้ท่านอยู่ด้วยไม้จันทร์ทั้งหลัง ตอนกลางคืนข้าจะไม่ห่มท่านด้วยผ้าห่ม แต่จะห่มท่านด้วยตัวข้าเอง" โควตะเปรยแล้วเงียบไปสักครู่
"แล้วเราน่าจะมีลูกสักกี่คน?" นัตสึกิถาม โควตะเลิกคิ้ว
"ข้าหรือ? ข้าอยากมีสักสามคน เป็นผู้ชายสักสอง ผู้หญิงสักหนึ่ง เวลาโตขึ้นพวกเขาจะได้ช่วยกันปกป้องน้องสาว
.แต่ท่าน จะทนได้ไหม? คลอดลูกเจ็บมากนะ" โควตะเอ่ยถามนัตสึกิส่ายหน้า
"หน้าที่ของผู้หญิงนี่นา
แล้วก็เป็นความต้องการของท่านด้วย" นัตสึกิเอื้อมมือขึ้นลูบปลายคางของโควตะ เธอสัมผัสกับไรเคราสั้นๆที่กระดากมือ โควตะจับมือเธอเอาไว้แล้วจูบมัน
"ท่านนัตสึกิ"
"อย่าเรียกอย่างนั้น!!!" นัตสึกิเอ็ด
"แล้วให้เรียกอย่างไรล่ะขอรับ?" โควตะถามอย่างยียวน
"สามีเรียกภรรยาว่าอะไร?" นัตสึกิถาม โควตะชะงักไปชั่วครู่
"ข้าจะเรียกท่านว่าท่านนัตสึกิ!!!" โควตะใช้จมูกชนจมูกของอีกฝ่าย
"ไม่เอา!!!"
"อ้าว?"
"เรียกข้าว่านัตสึกิเฉยๆ
..น่ะค่ะ" นัตสึกิอ้อน โควตะยิงฟัน แล้วบีบจมูกคนรัก
"ได้สิ
.นัตสึกิที่รักของข้า" เขากระซิบข้างหูนัตสึกิ นัตสึกิหัวเราะแล้วถอนใจเศร้าๆ
"ถ้าท่านตาย ข้าจะครองตัวเป็นหม้าย!!!"
"แต่
"
"เราเป็นสามีภรรยากันทางใจ ได้โปรด ถึงข้ารู้ว่าผู้หญิงไม่ควรพูดอย่างนี้ อย่างน้อยให้ข้าขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาท่าน ได้โปรด โควตะ" นัตสึกิขอร้อง โควตะลูบไล้ผมเธอ
"ได้สิ!!! นัตสึกิ" โควตะว่า นัตสึกิพยักหน้าแล้วก็หลับตา
"แต่ไม่ว่ายังไง เชื่อข้าสิว่าข้าจะไม่เป็นอะไร!!!"
"ถึงจะเป็นคำปลอบใจ แต่ข้าเชื่อท่านค่ะ สามีของข้า" นัตสึกิตอบเป็นประโยคสุดท้าย ก่อนที่ทั้งคู่จะนั่งนิ่ง ให้เพียงหัวใจสื่อถึงกัน
.
ดวงเดือนเปล่าเปลี่ยวล่องลอยจะขอบฟ้าสู่กลางฟ้า แสงดาวระยิบระยับเริ่มจรัสแสงเมื่อใกล้เวลาเที่ยงคืน แสงจันทร์ลอดเข้ามาในคุก มาคุที่นั่งเหล่าก้านไผ่อยู่นั้นเชื่อใจโควตะ เขาจะรอแม่ทัพที่เขาเชื่อมั่นว่าแผนของเขาสำเร็จ แม้จะไม่รู้อะไรก็ตาม ทหารที่อยู่ในคุก บางคนคร่ำครวญ บางคนหลับไปพร้อมความเศร้า บางคนยังพึมพำอย่างโกรธแค้น มาคุถอนใจ ข้าเชื่อท่าน ท่านโควตะ ได้โปรดอย่าให้ข้าผิดหวัง ท่านโควตะ
.
ทันทีที่ถึงเวลาเที่ยงคืน ซาโอะที่ฝึกมือพอแล้วก็สั่งทหารที่เหลืออยู่ที่ค่ายอีกหนึ่งหมื่นเตรียมออกรบ เขาสั่งให้ทหารทั้งหมดเก็บค่าย
การไม่ทิ้งทหารไว้เฝ้าค่ายนั้นเป็นเรื่องแปลก แต่นั้นเพราะพวกเขาจะทิ้งค่ายแล้วนั้นเอง ปฏิบัติการกลางแสงจันทร์ เขาไม่ได้ทำมานานเท่าไรแล้วน่ะ? ซาโอะคิด คงตั้งแต่ที่ท่านลุงของเขาบอกให้เลิกขโมยเสีย เขาเลยเกือบลืมไปเลยว่า แสงจันทร์เพิ่มพละกำลังให้เขามหาศาลขนาดไหน ขอโทษครับท่านลุง การขโมยครั้งนี้ข้าทำเพื่อชาติครับ ซาโอะนึกขออโหสิกรรม ก่อนจะตรวจอุปกรณ์การขโมยที่เขาไม่ได้ใช้มานับสิบปี แต่ก็ยังพกเอาไว้เป็นเครื่องลางนำโชค ซาโอะตรวจตราทุกอย่าง ตั้งแต่ให้ผูกผ้าที่เท้าม้าไม่ให้มีเสียง จนให้ทหารคาบใบไม้เอาไว้ไม่ให้พูดคุยกัน หลังจากแจ้งเป้าหมายและหน้าที่การปฏิบัติการแล้ว กองทัพที่เหลืออีกห้าพันก็ออกเดินทัพอย่างเงียบเชียบ ซาโอะรู้สึกว่าแผนของโควตะเป็นแผนที่เสี่ยงมาก แต่ก็ลงทุนน้อยเช่นกัน
เจ้าอดีตนักย่องเบานึกแสยะยิ้มให้กับแผนยิงหน้าไม้ทีเดียวได้นก 2 ตัวของแม่ทัพใหญ่ ถ้าเป็นเขาคงคิดกันตาย แต่โควตะกลับคิดได้ทั้งยึดเมืองและชิงคนรักคืน แม้แผนจะเสี่ยงจนเรียกว่าแทบเป็นไปไม่ได้ แต่
ก็เป็นไปแล้ว
"เข้าไปเลยนะขอรับ!!!" นายทหารคนสนิทผู้หนึ่งกระซิบอย่างแผ่วเบา จนน่าตกใจที่ซาโอะได้ยิน เขาส่งสัญญาณให้ทหารเป็นพันรออยู่ในป่า กำชับให้เงียบเชียบ หากใครพูดมีโทษสถานหนัก ส่วนเขานั้น ย่องเบาเข้าไปในเมืองเพียงคนเดียว ง่ายบรมง่าย โคตรง่าย อภิมหาง่าย ง่ายจนไม่รู้จะพูดยังไง แม้เขาจะเพิ่งฟื้นวิชาย่องเบาแต่ความชล่าใจของพวกซามะทำให้ทหารยามน้อยเหลือเกิน
ซามะย่องอย่างเงียบกริบตรงเข้าไปยังคลังเก็บอาวุธก่อนไปช่วยทหารเพื่อความแน่ใจว่าทหารกอบกู้ชาติจะมีอาวุธสู้กับพวกซามะแล้วพบกับอาวุธมากมาย เพราะซามะคงยังไม่เอาไปทำอะไร ซาโอะกระหยิ่มยิ้มย่อง แล้วเผ่นไปยังคุกที่โควตะเขียนผังจวนเจ้าเมืองให้ทันที แม้โควตะจะไม่ต้องการทำอย่างนี้ แต่นี้คือการรบ การทำอะไรก็ตามไม่ผิดกติกายกเว้นการละสัจจะ ผู้คุมเกือบสิบคนเมาแอ๋อยู่ เหลือแค่คนเดียวที่เฝ้าคุก คนๆนั้นบ่นหงุมหงิมแล้วถูแขนตัวเองแก้หนาว ก่อนที่จะตรวจตราความเรียบร้อยต่อไป ซาโอะถนัดอยู่แล้วเรื่องปิดปาก เขาใช้แรงแขนเพียงเดียวปิดปากผู้คุมคนนั้นแล้วตีที่ท้ายทอยจนสลบ นายทหารกู้ชาติได้ยินเสียง ก็ชะเง้อตามอง บางคนร้องเรียกชื่อซาโอะ บางคนนั่งเอ๋อเพราะไม่รู้จัก แต่ก็ดีใจ ซาโอะรีบทำสัญญาณให้เงียบ นายทหารจอมปากมากเงียบกริบไปทันทีโดยอัตโนมัติ มาคุที่ได้ยินเสียงลุกขึ้นมามองเห็นซาโอะ เขาก็เข้าใจทันที เป็นแผนที่เสี่ยงมาก
โควตะแกล้งยอมแพ้เพื่อที่จะได้เข้ามาอยู่ในตัวเมือง ซึ่งหากจะบุกก็บุกง่ายกว่าข้างนอกเสียอีก และให้ซาโอะที่เป็นมือขโมยเก่ามาช่วยทหาร และยังคะเนไว้ว่าทหารเมืองไรโบเซ็นจะต้องชะล่าใจ มาคุนึกชมโควตะ นายทหารที่หลุดออกได้กว่าพันคนแล้วจัดการล็อคคอผู้คุม ซาโอะรีบปล่อยทหารที่เหลือแล้วพาไปที่คลังเก็บอาวุธทันที เขาฉุดมาคุขึ้นมาเป็นคนสุดท้าย นายทหารแก่มองหน้าคนรุ่นลูกอย่างชื่นชม
"ข้าพอจะรู้แล้วว่า ท่านคุยอะไรกับท่านโควตะ แต่ก่อนอื่นขอชมว่า ท่านสะเดาะกุญแจได้เยี่ยมจริงๆ" มาคุลูบข้อมือ ซาโอะยิ้มรับ
"มืออาชีพเสียอย่าง!!" เขาอวด ก่อนที่จะพาทหารไปยังคลังเก็บอาวุธ แล้วจากนั้นไม่ถึงชั่วโมง ทั้งจวนก็กึกก้องด้วยเสียงโห่ร้องของทหาร ที่บุกเข้าไปในจวนทั่วทุกห้อง ซาโอะไม่จำเป็นต้องสั่งการแล้ว มาคุจัดการได้ ทหารที่เป็นเชลยเมื่ออาทิตย์สาดแสงบัดนี้กลายเป็นผู้บุกรุกยามวิกาล และพยายามพังประตูเมือง สิ่งที่เขาต้องทำคือ เอาทวนไปให้โควตะ และปล่อยชายผู้นั้นออกมา ก่อนหน้านั้น ซาโอะวิ่งอย่างรวดเร็วไปยังกำแพงเมือง แล้วยิงพลุสีแดงฉานขึ้น เป็นสัญญาณให้บุกเข้ามาได้ ทหารห้าพันตะลุยเข้ามาดุจพญาเสือหิว ซาโอะยืนมองแล้วยิ้ม ก่อนที่จะตามหาโควตะต่อไป โควตะอยู่ที่ไหน? เขานึก น่าจะอยู่ในคุกลับ เพราะคุกที่มีในแผนที่เขาดูทุกที่แล้วไม่เจอแม้แต่เงา สุดท้ายเขาวิ่งวนไปในคุกอีกครั้งให้แน่ใจ ครั้งนี้เขาเจอกับ
"ช้าก่อน!!!" เสียงตะโกนบอกให้หยุด น้ำเสียงมีอำนาจแหบห้าว ซาโอะหันไปดู
"เจ้าเป็นทหารของโควตะใช่ไหม?" ชายชราถาม ภายในยังมีคนหนุ่มอีก 4 คน ล้อมเข้ามาดู ซาโอะตบหน้าผาก เดี๋ยวน่ะ!!! โควตะเล่าว่าเจ้าเมืองถูกจับขัง
. ใช่!!! ถ้าเจ้าเมืองต้องรู้แน่ว่าที่นี่มีคุกลับหรือไม่ ที่ไหน?
"ท่านคือ
"
"วารางิ เจ้าเมือง ทุกสิ่งข้าไม่ได้ทำ มันเป็นฝีมือของ
"
"ซามะ!!! พวกท่านถูกยึดอำนาจ เอาล่ะไม่เป็นไร ข้ารู้แล้ว ข้ามีเรื่องอยากถามท่านด่วนนะว่าที่นี่มีคุกลับไหม?" บุรุษในห้องขังมองหน้ากัน เป็นเชิงถามว่าจะเอาไง
"ทำไม?"
"เอาเป็นว่าโควตะยอมแพ้ต่อซามะเพื่อช่วยนัตสึกิ และพวกเรามาช่วยโควตะอีกที เข้าใจ?" ทั้งหมดพยักหน้า
"โควตะเป็นคนดี.."
"ข้ารู้!!!" ชายร่างยักษ์คนหนึ่งพูดขัดขึ้น
"มันอยู่ที่คุกด้านตะวันออกห้องขังสุดท้าย ใต้พื้นมีกลไก ที่เปิดอยู่ที่ที่นั่งผู้คุมขัง ด้านซ้ายสุด มันเป็นคันโยกเล็กๆโยกซ้ายน่ะ เอาล่ะ!!! ปล่อยพวกเราไปที" ชายร่างยักษ์ขอร้อง ซาโอะยืนนิ่ง
"ขอบคุณท่านมาก แต่คงยังไม่ได้"
"ทำไมล่ะ!!!"
"เพราะทหารยังไม่รู้เรื่อง ยังคงคิดว่าท่านเป็นศัตรู ทางที่ดีอยู่ในนี้ดีที่สุดแล้ว" ซาโอะพูดเท่านั้นก็วิ่งปรูดไปยังคุกด้านตะวันออก ไม่รอให้ใครพูดอะไรอีก ตีนแมวชั้นเซียนอย่างเขา ใช้เวลาเพียงครึ่งหนึ่งของคนทั่วไปก็มาถึงคุกด้านตะวันออก แต่ด้วยความรีบร้อนเขาไม่ได้สังเกตสิ่งรอตัว ได้แต่วิ่งอย่างรวดเร็วไปยังห้องสุดท้ายทันที นั้นทำให้
.
*คริ๊ก!! * เสียงดาบเย็นวาบจ่อที่ลูกคอของเขา ซาโอะหัวใจโลดไปอยู่ที่ขมับ เขาตั้งสติได้ก็เหลือบไปมองเจ้าของดาบ
"ซามะ!!!" ซาโอะสะอึกเอื๊อก ผู้ถือดาบยิ้มเย้ย พลางชูดาบเข้าใกล้ไปอีกซาโอะอีก
"กระบี่ไม่มีตา คอหอยไม่มีขา เอาดาบออกไปหน่อยก็ได้!!!" ซาโอะหัวเราะเห่ยๆ ผิดกับซามะที่ทำหน้าบึ้งตึง
"ข้ากะแล้วว่าเจ้าจะต้องมาที่นี่!!!" เขาเอ่ย
"แต่อย่าหวังเลยว่าจะเอาตัวโควตะออกไป ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย แล้วค่อยไปฆ่าโควตะ" ซามะพูด
"มิโดริติดสินบนเจ้าด้วยอะไร!!! ซามะ!!! เจ้าถึงได้ภักดีกับนางขนาดนี้ ร่างกายหรือเงินทอง?" ซาโอะถามอย่างเหยียดหยาม ซามะกระตุกยิ้ม
"ข้าต้องการทั้งสองอย่าง" เขาตอบ
"แต่ก็ยังไม่ได้ใช่ไหมล่ะ? น่าสารสง น่าสงสาร!!!" ซาโอะอดกวนประสาทไม่ได้
"เจ้า!!!" ซามะตวาด
"ข้าอยากรู้นักว่าลูกคอเจ้ามันทำมาจากเหล็กรึไง? ถึงได้ไม่กลัวดาบ" เขาถาม ซาโอะตั้งท่าถอยร่น ซามะจี้ดาบมาจนแทบแทงคอหอยเขา
"ตายเสีย!!! เจ้าเด็กขโมย ข้าจะไม่ฝากลาลุงโทงาริของเจ้า!!!" ซามะขู่กรรโชกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะจ้วงดาบลงมาที่ซาโอะ แต่ซาโอะที่ตั้งท่าเผ่นอยู่แล้วหลบอย่างรวดเร็ว ด้วยนิสัยเซียนตีนแมวเก่า เขาวิ่งหลบไปทั่ว ซามะก็ยังใช้ดาบตามแทง ซาโอะไต่ลูกกรงห้องขังเพื่อหนี แต่ซามะนั้นมีฝีมือดาบสูงส่งพอตัว เขาใช้ดาบฟันบริเวณสีข้างของชายหนุ่ม ซาโอะร่วงจากลูกกรงมาหล่นอยู่กับพื้น อีกฝ่ายไล่ใช้ดาบแทงต่อ แต่ตีนแมวหนุ่มยังตีลังกาหลบไปได้ โดยไม่ปล่อยบาดแผลเป็นจุดอ่อน เขาถอยเข้าไปจนชิดมุมห้องขังห้องหนึ่งพลางกุมแผลที่สีข้าง เลือดออกมาเสียจนไม่สามารถหลบต่อไปได้
"ตาย!!!" ซามะตวาด แล้วใช้ดาบฟันลงมาที่ซาโอะอย่างแรงแต่ชายหนุ่มใช้ทวนของโควตะรับไว้ทัน แล้วเพียงชั่วพริบตาของการเคลื่อนที่ ซามะยังไม่ทันตั้งสติไว้ได้ทันก็
.
*กริ๊ก!!! *
ไม่ใช่เสียงดาบ แต่เป็นเสียงโซ่ที่กดเข้าล็อค ซาโอะใช้จังหวะที่ซามะจ้วงดาบขึ้น ขว้างโซ่เข้าไปพันธนาการอย่างแม่นยำ แต่ก็ต้องแลกด้วยแผลยาวที่ไหล่ขวา เสียงสะบัดตัวอย่างรุนแรงเพื่อหลุดออกจากพันธนาการ ซาโอะรีบออกจากรัศมีดาบ พลางกุมแผล คว้าทวนได้แล้วจึงรีบวิ่งออกไป
"ถูกผูกอยู่นี่ก่อนล่ะ!!! เดี๋ยวข้าจะให้โควตะมาจัดการเจ้า!!!" ซาโอะขบฟัน เสียงสบถด่าดังลั่นอยู่ข้างหลัง ซาโอะไม่สนใจ เขาลงมือค้นที่ที่นั่งนักโทษทันที ซ้ายสุด
. เขาพบแล้วคันโยกสีแดง โยกไปทางซ้าย เกิดช่องว่างที่พื้นขึ้น เป็นทางมืดสามารถลงไปได้ ซาโอะรีบวิ่งลงไปทันที
โควตะยังนั่งนิ่งอยู่ในห้องขัง โซ่ตรวนพันรอบข้อมือแต่มือก็ยังโอบกอดหญิงสาวที่หลับพร้อมคราบน้ำตา นัตสึกิไม่ได้หลับสนิท เธอยังหวังให้คืนนี้ยาวนานออกไปอีก โควตะใช้มืออีกข้างปัดไรผมออกจากใบหน้าหญิงสาว แล้วมองลงมาอย่างรักใคร่ อีกใจก็นึกกังวลว่าซาโอะจะทำสำเร็จหรือไม่? สามีทางใจหรือ? นัตสึกิก็มีใจให้เขาเหมือนกัน หากเธอรู้ว่าเขามีแผนแกล้งยอมแพ้แต่เริ่มคงโกรธเขาน่าดูที่ปล่อยให้เธอร้องห่มร้องไห้ตั้งนาน โควตะเหม่อมองหญิงสาวเสียนานจนมีเสียงร้องทักขึ้น
"โธ่เอ๋ย!!! ไอ้ข้าก็ลำบากแทบตาย แต่ท่านแม่ทัพให้สาวหนุนตัก สบายใจเฉิม" เสียงเหน็บ อวดดีไร้ความเคารพ จะมีใครได้อีกนอกเสียจากซาโอะ โควตะทำสัญญาณให้เงียบแต่สายไปแล้วนัตสึกิลุกขึ้นเสียแล้ว เธอขยี้ตาแกมอายอย่างน่าเอ็นดู
"ลงมือสะเดาะกุญแจได้เลย ซาโอะ"
"ทำอยู่ขอรับ พ่อแม่ทัพเจ้าประคุณทูนหัว" เสียงเยาะดังกลับมา โควตะกอดนัตสึกิที่มีทีท่างงๆ
"เรารอดแล้วขอรับ บอกแล้วว่าข้าจะไม่ตาย" โควตะประคองให้นัตสึกิยืนขึ้น ซาโอะสะเดาะกุญแจอย่างรวดเร็ว ไม่นานประตูก็เปิดอ้าออก เจ้าตีนแมวเข้ามาสะเดาะกุญแจให้โควตะในความมืด
"ขอบใจมาก อ๊ะ!!! เจ้าบาดเจ็บนี้" โควตะฉุดแขนซาโอะที่ทรุดลงไปเมื่อออกมาจากห้องขัง นัตสึกิอุทานเบาๆ
"ข้าสู้กับซามะมานะ มันถูกข้าจับใส่ตรวนอยู่ข้างบน ไปจัดการมันที" ซาโอะยังยิ้มอย่างอวดดี เขาไม่ต้องการให้ใครเป็นห่วง แม้ใจสู้ ทว่าร่างกายทนไม่ไหว เลือดที่ซึมออกมาเรื่อย สร้างความเจ็บปวดให้เจ้าของร่างเหลือแสน
"เอาล่ะ!!! ข้าคงใกล้ตายแล้ว ขอพูดอะไรหน่อยอย่าขัดล่ะ" ซาโอะชูนิ้วห้ามโควตะที่จะพูดอะไร
"อย่างแรกข้าดีใจที่ตายเพื่อชาติ ในหน้าที่ ข้าเป็นวีรบุรุษ สองรักกันนานๆล่ะ ข้าลุ้นมากรู้ไหม? แต่งงานกันให้ได้ล
.เลย แฮ่กๆ!! สามฝากบอกท่านลุงด้วยว่าข้า ร
รัก
ท่าน
มาก " เสียงเริ่มเบาลงเพราะเสียเลือด ร่างนั้นทรุดลงช้าๆ โควตะประคองร่างนั้นเอาไว้
"ส
สุดท้าย ก
ก็ ค
โควตะ ไอ้แม่
ทัพ
เฮงซวย" คนด่ายิ้มร่า โควตะไม่รอช้ารีบหาผ้าออกมาพันแผลให้ พลางกร่นด่า
"ไอ้ใจเสาะ!!! โดนแค่นี้ไม่ตายหรอกว่ะ อีกอย่างเจ้าต้องมางานแต่งข้าให้ได้ ไม่อย่างนั้นข้าไม่ให้เจ้าตายหรอก ไอ้เด็กอวดดี!!! แกยังต้องอยู่รับกรรมอีกนาน" แม่ทัพใหญ่ออกแรงอุ้มร่างซาโอะแล้ววิ่งไป นัตสึกิวิ่งตามโควตะอย่างเป็นห่วง
"แรงเยอะเว้ย!!!" คนที่ถูกอุ้มอุทาน แต่ก็ถูกโควตะเอ็ด
"อยากตายเองหรือให้ข้าฆ่า!!! ถ้าอยากตายเองก็หุบปาก!!!" คนที่อุ้มย่างก้าวอย่างรวดเร็ว พาร่างคนเจ็บขึ้นชั้นไปทันที ซามะที่พยายามสลัดตรวนหันขวับกลับมาเมื่อได้ยินเสียง เขาแสยะยิ้มอย่างสะใจเมื่อเห็นซาโอะปางตาย
"มันต้องตาย!!!" ซามะหัวเราะอย่างเหี้ยมเกรียม โควตะหันมาแทงซามะด้วยสายตา
"เงียบไปซะ!!! ซามะ ข้ากลับมาฆ่าเจ้าแน่ รอให้ซาโอะปลอดภัยก่อนเถอะ" คนเอ่ยย่างร่างออกไป โดยมีหญิงสาววิ่งตามไปติดๆ
"ท่านโควตะ!!!" นายทหารผู้หนึ่งวิ่งเข้ามาหา
"ไปตามมาคุมาด่วนเลย!!!" โควตะสั่งอย่างรีบเร่ง นายทหารรับคำสั่งแล้วทำท่าจะวิ่งออกไปแต่มาคุเดินมาพอดี
"ท่านโควตะ ซาโอะ!!!"
"ถูกทำร้าย พากลับค่ายก่อน ไม่!!! ไม่ทัน!! หรือยังไงก็ต้องรักษาที่นี่ก่อน ท่านนัตสึกิ
" โควตะหันไปหานัตสึกิ นัตสึกิพยักหน้าอย่างเข้าใจ
"ทางนี้!!!" เธอบอกแล้ววิ่งนำหน้าไป โควตะรีบวิ่งตามไปทันที มาคุรีบตามไป นัตสึกิพาพวกเขาไปที่ห้องที่เป็นห้องปรุงยา กลิ่นสมุนไพรฟุ้งไปทั่ว เธอกระชากผ้าแพรที่ปิดเตียง เตียงหนึ่งเอาไว้
"ที่นี่แหละ สมุนไพรพวกนี้มีฤทธิ์ห้ามเลือด ฆ่าเชื้อโรค ห้องนี้สะอาดเป็นพิเศษ" นัตสึกิเอ่ย โควตะฟังแล้วมองชุดตัวเอง แต่ก็ตัดใจวางซาโอะลงบนเตียง ฝ่ายนัตสึกิพามาคุไปอีกส่วนหนึ่ง นัตสึกินั้นมีวิชาการแพทย์ติดตัวเช่นเดียวกับมาคุ เธอศึกษาจนสร้างห้องๆนี้ขึ้นมา เธอให้มาคุล้างมือในน้ำร้อน
"รำคาญจริงเชียว!!!" นัตสึกิติง เมื่อเธอเกือบสะดุดชายเสื้อตัวเอง เธอตัดใจฉีกมันออก มาคุมองอย่างตกใจ กล้าทำลายชุดตัวเอง ใจกล้าดีแฮะ!!! นัตสึกิเหลือบมองมาคุสักครู่ก่อนที่จะหยิบมีดผ่าตัดที่ผ่านการฆ่าเชื้อแล้วขนาดต่างๆออกมา ยังไม่รวมถึงผ้าที่นึ่งแล้วด้วย
"
." เธอให้สัญญาณตรงมาที่เตียง ทั้งคู่เริ่มจากการสำรวจดูแผลคนเจ็บ
"แผลสีข้างไม่ลึกนัก ไม่มีปัญหาเรื่องเครื่องใน แค่เสียเลือดมากเกินไป ไล่เลือดเสียออกก็น่าจะพอแล้วเย็บ" มาคุคะเน นัตสึกิกลับเหความสนใจไปที่แผลยาวที่ไหล่ขวา
"แผลตรงนี้หนักไปนิด เกือบฟันโดนบริเวณข้อต่อ เอ็นได้รับบาดเจ็บ อาจใช้แขนขวาไม่ได้อีก" นัตสึกิ พลิกแขนซาโอะอย่างเบามือ ขณะที่คนเจ็บโอดโอย
"แล้วต้องทำยังไงล่ะขอรับ?" มาคุเอ่ยถาม ขณะที่นัตสึกิพินิจพิเคราะห์แผลอย่างเบามือ แล้วกัดริมฝีปาก
"เอาอย่างนี้" เธอตัดสินใจ
"มาคุทำแผลที่สีข้าง ส่วนข้าจะจัดการแผลที่เอ็นให้ดีที่สุดได้ไหม?" นัตสึกิมองมาคุเป็นเชิงถาม มาคุพยักหน้าเป็นเชิงตกลง ทั้งสองต่างคนต่างทำแผลให้ซาโอะ สมุนไพรที่มีฤทธิ์กล่อมประสาทถูกนำมาใช้ แผลบริเวณสีข้างถูกเย็บแล้วใส่ยา พันแผลอย่างชำนาญด้วยฝีมือมาคุ แต่เมื่อเขาทำแผลเสร็จ แผลที่ไหล่ขวาก็ยังคืบหน้าไม่ถึงครึ่ง มาคุมองนัตสึกิเป็นเชิงขอออกไปก่อน นัตสึกิพยักหน้าแล้วหันไปสนใจแผลต่อไป เอ็นนั้นเป็นส่วนสำคัญของข้อต่อ ศิลปะการแพทย์ที่ตนเองพอจะรู้ถูกนำออกมาใช้จนหมด เหงื่อไหลโทรมเต็มตัว สวรรค์ขอแขนขวาชายผู้นี้ให้ข้าเถอะ
.
โควตะที่ก็เครียดไม่แพ้กันเขาได้รับข่าวจากการรายงานแล้วว่า ฝ่ายของพวกเขาได้รับชัยชนะอย่างราบคาบ โควตะได้ปลดปล่อยเจ้าเมือง และจัดการกับซามะ เขาไม่ทำอะไรมาก เพียงแต่ยืนจ้องซามะอยู่อย่างนั้น สายตาบอกเขาถึงทุกสิ่งทุกอย่าง ซามะยังคงมองโควตะ แต่ก็เพียงชั่วครู่ เขาเม้มริมฝีปากที่แห้งไปแล้วเพราะการออกแรงตะโกนและแช่งด่าพวกทหาร สุดท้ายซามะก็ทรุดตัวเองลงกับพื้น สายตาของเขาก้มต่ำลงจนทำให้ศรีษะหลุบลง ข้อต่อคอไม่มีแรง สุดท้ายซามะก็ร้องขอชีวิต โควตะไม่ได้ตัดสินอะไร เขานั่งนิ่งจนน่ากลัว สายตากดอย่างดูถูกรุนแรง เพียงแต่ขอร้องให้วารางิจัดการเรื่องต่างๆเสียเอง วารางินั้นเพียงแต่พยักหน้า ก่อนที่จะสั่งให้ทหารพาตัวชายผู้นี้ไปกักขังไว้เสียก่อน
ซันจิและโชนิถูกนำมาในสภาพสะบักสะบอม พวกเขาแทบวิ่งเข้ามาหาโควตะในทันที แล้วก็ร้องไห้ไปด้วย มีทหารหลายสิบคนในที่นี่ถูกฆ่าตายอย่างทารุณ เด็กๆทั้งคู่ถูกขังไว้ในคุกนั้น นั้นเอง ทุกอย่างจบลงด้วยดี สิ่งที่โควตะเสี่ยงครั้งสุดท้ายคือ ซาโอะ!!! เกรงว่าเขาจะต้องเดินวนไปมาที่หน้าห้องนั้นเป็นนานสองนาน นัตสึกิเดินออกมากับเหงื่อโทรมตัว
"ท่านนัตสึกิ" โควตะคว้าแขนเธอเอาไว้ นัตสึกิหันกลับมายิ้มเศร้าๆ
"นัตสึกิค่ะ"
"อ้อ!!!ใช่
นัตสึกิ" โควตะแก้ นัตสึกิยิ้ม ชุดสวยงามของเธอตอนนี้ฉีกขาด เครื่องสำอางก็เลือนไปหมด
"อาจสำเร็จค่ะ
ต้องรอให้คนไข้ฟื้นเสียก่อน" เธอตอบนิ่มๆ โควตะก็ไม่พูดอะไรอีก และไม่แน่ใจว่าซาโอะจะปากพล่อยแค่ไหนเมื่อตื่นขึ้น เขาน่าจะบอกให้นัตสึกิตัดลิ้นเจ้าหมอนี้ออกด้วย
|