|
โควตะไม่ค่อยเชื่อว่า ปากคนนั้นยาวยิ่งกว่าปากกา แต่
บัดนี้
เขาเชื่อแล้ว เพียงชั่วข้ามคืน คำที่เขาพูดกับนัตสึกิก็ขจรกระจายไปทั่วกองทัพ โควตะนึกค่อนว่า เจ้าพวกนี้เป็นผู้ชายแท้ๆ ลือเก่งเสียยิ่งกว่านางกำนัลในวังเสียอีก น่าจะเอาเวลาไปทำอย่างอื่นที่เป็นประโยชน์กว่านี้เสียหน่อย
..
โควตะแต่งตัวเสร็จแล้ว วันนี้เขายังจะต้องฝึกกองทัพอีก นัตสึกิคงยังหลับอยู่ในกระโจมอีกหลัง เขาได้ขู่พวกทหารทั้งกองทัพไว้ว่า ใครบังอาจลักหลับนัตสึกิล่ะก็..เขาจะปลิดชีพมันด้วยตัวเขาเอง!!! แล้วขู่สำทับไว้อีกว่า ตอนกลางคืนนัตสึกิจะกลายเป็นปีศาจ เขาทำได้เพียงล่ามโซ่เอาไว้ไม่ให้ออกมา แต่ถ้าใครเข้าไปในกระโจม ระวังจะถูกเธอจับกิน วิธีนี้ได้ผลพอสมควร มาคุหัวเราะอย่างขบขันสุดชีวิตเมื่อโควตะพูดเช่นนี้ นายทหารแต่ละคน แม้จะไม่แสดงออกมา แต่โควตะรู้ว่าหลายคนคงสงสัยว่าทำไมโควตะถึงได้รักกับปีศาจ เขาจึงได้บอกไปว่า เขาได้คิดค้นยาที่จะทำให้เธอเป็นคนธรรมดา แม้ตอนนี้เธอยังเป็นปีศาจอยู่ แต่เมื่อยาวิเศษที่เขาคิดค้นสำเร็จ เธอจะกลายคนเป็นธรรมดาแน่นอน ในอีกไม่ช้าไม่นาน สรุปว่าการพูดครั้งนี้ ทำให้โควตะได้ข่าวลือมาอีกข่าวคือ โควตะเป็นหมอผี???
นัตสึกินั่งจมอยู่บนเก้าอี้ ใช้ช้อนเล่นอาหารเช้า ไม่ยอมทานเสียที นายทหารรับใช้คนหนึ่งมองดูหน้ากระโจมที่พัก
"ไม่สบายหรือขอรับ? คุณหนูทำไมไม่ทาน" นายทหารถาม นัตสึกิทำหน้าบึ้ง แล้วเลียริมฝีปากตัวเองก่อนที่จะวางช้อนจึงตอบ
"พวกเจ้าต้องกินอาหารอย่างนี้ทุกวันเลยหรือ?" นัตสึกิถามนิ่มๆ นายทหารพยักหน้า นัตสึกิลุกขึ้น
"อาหารเป็นสิ่งสำคัญในการดำเนินชีวิตนะ แล้วก็เป็นสิ่งจรรโลงใจของมนุษย์ในเวลาสงครามด้วย" นัตสึกิหันกลับมา
"ห้องครัวอยู่ไหน?"
. . . . . .
ตะวันใกล้ตรงหัว การฝึกตอนเช้าที่ดังกระหึ่มเสียงเริ่มเบาลง นายทหารนั่งพักกันเกลื่อนกลาดก่อนที่จะไปรับประทานอาหารกลางวัน โควตะนั้นไม่ได้นั่งเฉยๆ เขาใช้เวลาช่วงเช้าในการตรวจตรากองทัพ และเวลาในช่วงสายอ่านพิชัยสงคราม ก่อนที่เมื่อใกล้เวลาเที่ยง เขาจึงออกไปดูกองทัพอีกที แสงแดดที่ส่องลงมาเปรี้ยงๆ นายทหารบางคนบ่นกระปอดกระแปดแล้วปาดเหงื่อออก หลังที่เลิกแถวพวกทหารต่างตรงดิ่งไปที่โรงอาหารทันที โควตะนึกถอนใจให้กับพวกผู้ชายที่เห็นแก่กินรองจากสรรหาข่าวลือพวกนี้
"อ้าว!!!
ท่านนัตสึกิไปไหน?" โควตะอุทานอย่างตกใจเมื่อมาหานัตสึกิก่อนที่จะไปทานอาหารกลางวันแล้วเขาพบว่านัตสึกิหายไปจากกระโจม ชายหนุ่มเดินตามหารอบๆก็ไม่พบ โควตะรู้สึกร้อนใจมาก ไม่คิดเลยว่านัตสึกิจะหนีเขาไป
"ทำไมหรือขอรับ?" มาคุที่เดินตามมาทีหลังถามขึ้น โควตะหันมามองก่อนที่จะชี้ให้ดูในกระโจม มาคุชะเง้อเข้าไปก็พบแต่กระโจมว่างเปล่า เขาก้มหน้าใคร่ครวญ
"ท่านนัตสึกิไม่น่าหนีน่ะขอรับ!!! ไม่น่าหนี" เขาพึมพำ
"หนีน่ะไม่น่าหรอก ถ้าหนีก็ไม่ว่าด้วย แต่หนีไปมันอันตรายนะสิ" โควตะเปรยอย่างเป็นห่วง นายทหารผู้หนึ่ง ซึ่งโควตะมอบหมายให้เป็นผู้ค่อยดูแลนัตสึกิเดินผ่านมาพอดี
"เฮ้ย!!! เจ้าน่ะ คนดูแลนัตสึกิใช่ไหม?" โควตะตะโกนถาม
"ข..ขอรับ"
"ไปไหน? ข้าให้เจ้าดูแลท่านนัตสึกิอยู่ไม่ใช่หรือ?" โควตะคาดโทษ นายทหารผู้นั้นยกมือขึ้น มือข้างหนึ่งถือมีดอยู่ โควตะคิดไปเองว่าทหารคนนี้ฆ่านัตสึกิ
"ท่านนัตสึกิบอกว่าอาหารที่พ่อครัวทำไม่อร่อย นางเลยลงมือเข้าครัวทำอาหารเที่ยงเองขอรับ!!!" นายทหารผู้นั้นตอบ โควตะอ้าปากเข้าใจ ในใจโควตะเริ่มคิดเห็นแก่ตัว นึกหวงฝีมือนัตสึกิ ไม่อยากให้ใครได้กินอาหารฝีมือนัตสึกินนอกจากเขา
"แล้วเจ้าจะไปไหน?" โควตะหันเล่นงานทหารผู้นั้นต่อ
"ก
ก็ ท่านนัตสึกิสั่งให้ข้าไปเก็บเครื่องเทศมาใส่อาหารนะขอรับ" นายทหารผู้นั้นกล่าวแล้วก้มหัวทำความเคารพก่อนที่จะเดินจากไป หายไปที่ชายป่า โควตะพ่นลมหายใจอย่างภาคภูมิปนระอา พลางเดินฉับๆไปยังโรงอาหารทันที เสียงอึกทึกดังกว่าวันอื่นๆที่เขาเคยมา คงเป็นเพราะอาหารอร่อยกว่าเดิมหลายเท่านั้นเอง ในเมื่อนัตสึกิลงมือเข้าครัวเองแล้วพวกทหารก็ออกปากชมกันไม่ขาด กลิ่นหอมของอาหารโชยมาไกล
"ท่านแม่ทัพ!!!" นายกองทั้งหลายร้องทัก ขณะที่อาหารยังเต็มปาก
"ใจเย็นๆขอรับ คุณหนูทำไว้เยอะขอรับ" ทหารคนหนึ่งที่ยกอาหารมาใหม่ล้อเลียน พอจานอาหารมาถึงโต๊ะ เหล่าทหารก็คว้าอาหารเกือบหายไปในทันที
"อร่อยมากเลยขอรับ ท่านแม่ทัพ!!! ถ้าจบศึกเมื่อไหร่สงสัยข้าต้องไปเยี่ยมท่านแม่ทัพบ่อยๆเสียแล้ว ทำอาหารอร่อยอย่างนี้อย่าปล่อยให้หลุดมือล่ะขอรับ" นายกองล้อเลียน โควตะอดยิ้มกว้างไม่ได้
"เฮอะ!!!
ไปเยี่ยมท่านเจ้าเมืองดีกว่ามั้ง ข้ากลัวว่าจะขอไม่ได้" โควตะพูดเหย้าแหย่
"โชคร้ายที่ข้ามีแม่เสืออยู่ที่บ้านคนหนึ่งแล้วนะขอรับ ไม่อย่างนั้น
ถึงเป็นคนที่ท่านแม่ทัพหมายตาไว้ก็เถอะ" นายกองอาวุโสอีกคนพูดทีเล่นทีจริง ทหารหลายคนพยักหน้าเห็นด้วย
"ถ้าท่านแม่ทัพไม่จริงจัง ข้ายินดีรับช่วงต่อนะขอรับ!!" แม่ทัพตาคมคนหนึ่งโพล่งขึ้นมาเรียบๆ โควตะหันไปมองอย่างขุ่นเคืองใจ ในสายตาเขานัตสึกิไม่ใช่ของเล่นที่จะยกให้ใครต่อใครได้
"เสียใจ!!! ซาโอะ ข้าจริงจัง จริงจังมากด้วย!!!" โควตะพูดด้วยเสียงโทนต่ำๆ แม่ทัพผู้นั้นยังลอยหน้าลอยตา คงทรนงว่าตัวเองเป็นหลานของอำมาตย์โทงาริ
"อันภรรยาเหมือนเสื้อผ้า ใส่ได้ไม่นานก็เบื่อต้องหาตัวใหม่มาเปลี่ยน ไม่ก็คับ!!! ท่านโควตะคงต้องหาตัวใหม่ เมื่อนั้นข้ายินดีรับช่วงต่อ" เขาว่า โควตะขบฟัน
"ภรรยาเหมือนเสื้อผ้า มันมีหลายประเภท ทั้งชั้นดีและชั้นเลว เสื้อผ้าของข้าชุดนี้เป็นผ้าชั้นดี เนื้อดี ข้าต้องชอบและถนุถนอมเสื้อผ้าของข้าชุดนี้ ใส่ไปจนวันวันตายแน่!!!" โควตะโต้ บรรยากาศรอบๆทั้งสองเริ่มอึมครึม เหล่านายทหารรีบเก็บอาหารอย่างรวดเร็ว เพราะมีแนวโน้มของการล้มโต๊ะเร็วๆนี้ ถึงโควตะจะเป็นแม่ทัพที่ไม่ค่อยจริงจังกับชีวิตมากนัก เล่นหัวกับทหารได้โดยไม่ถือตัว แต่เขาก็ไม่ชอบให้ใครมาลามปามเขาจนเกินควร หรือแม้กระทั่ง หลบหลู่คนที่เขารัก อย่างเช่น การเปรียบนัตสึกิเหมือนเสื้อผ้า มาคุรีบฉุดแขนโควตะไว้ข้างหนึ่งเป็นเชิงห้าม เพราะถ้าโควตะโมโหขึ้นมา ไม่แน่ว่าโรงอาหารนี้อาจมีลักษณะกลายเป็นพื้นผิวระนาบ(หรือพูดง่ายๆคือเตียนล้างทุ่งนั้นเอง) ซาโอะเองก็ดูท่าจะรู้ตนเองเป็นอย่างดี เขาไม่เอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงกับการเป็นอัมพาต และยอมถอยออกมา แต่ก็ยังอุตส่าห์ทิ้งประโยคไว้ให้โควตะเจ็บใจเล่น
"ก่อนจะถึงวันนั้น
ท่านอาจจะเบื่อก็ได้ ข้าก็คงเปลี่ยนใจ ไม่มีอะไรแน่นอนหรอกขอรับ" แล้วซาโอะก็ถอยออกไปร่วมวงกินอาหารกับพวกทหาร ที่เริ่มทยอยเข้ามาเมื่อเห็นว่าการล้มโต๊ะจะไม่เกิดขึ้น โควตะรีบเดินออกจากโรงอาหารไปยังห้องครัว กลิ่นอาหารที่โชยหอมเข้ามาหา เขามองหานัตสึกิในครัวที่มีควันฟุ้ง เมื่อเดินผ่านจานอาหารก็อดแอบหยิบกินไม่ได้ โควตะแอบกัดเนื้อไก่ที่ยุ่ยทันทีเมื่อเข้าไปอยู่ในปาก พลางสอดส่ายสายตาหานัตสึกิ ในครัวมีลูกมือหลายสิบคนช่วยกันทำอาหารอยู่ ในที่สุดเขาก็เจอนัตสึกิ เธอโพกหัวด้วยผ้าพันคอ ใบหน้ามัน และรู้สึกว่านัตสึกิจะไม่ได้สังเกตเลยว่า โควตะเดินเข้ามา
"ออ
เจ้าว่างใช่ไหม? ช่วยไปหยิบเนื้อมาเพิ่มให้ข้าหน่อยสิ
" นัตสึกิหันมาหาคนที่เธอสั่ง แล้วก็อึ้งไปชั่วครู่
"แม่ทัพโควตะ
" นัตสึกิพูดเสียงอ่อยๆ ยังรู้สึกเขินอายกับเรื่องที่เกิดเมื่อวาน โควตะเพิ่งสารภาพรักเธอไปเอง จากนั้นทั้งคู่ ก็ไม่มีโอกาสได้คุยกันอีก วันนี้ทั้งวันก็ยังไม่เจอกัน
"ท่านนัตสึกิทำอะไรขอรับ? เรื่องแบบนี้ให้พ่อครัวทำก็ได้นี่ขอรับ" โควตะพูดดุๆ นัตสึกิส่งกระทะให้ลูกมืออีกคนที่ว่างอยู่ แล้วชี้แจงวิธีทำให้ จากนั้นเขาก็เริ่มทำอาหารไป นัตสึกิละมือจากเตาไฟเป็นครั้งแรกของเช้านี้
"ไปคุยข้างนอกเถอะ" นัตสึกิหรี่ตา แล้วเดินแหวกฝูงชนไปข้างนอก โควตะเดินตามออกไป
"ท่านนัตสึกิ!!! คิดยังไงกันขอรับ?" โควตะดุ นัตสึกิตักน้ำขึ้นมาล้างมืออย่างไม่ยี่หระคำพูดของชายหนุ่ม
"ช่วยไม่ได้!!! อยากให้พ่อครัวของท่านทำอาหารไม่อร่อยเองทำไมกันล่ะ" เธอทำแก้มป่อง
"อาหารถ้าไม่อร่อยใครจะอยากกินใช่ไหมล่ะ?" นัตสึกิสวน โควตะพยักหน้าอย่างจนมุม ท้องของเขาร้องโครกครากอย่างไม่ได้ตั้งใจ โควตะใช้มือกุมท้องอายๆ ก็เขาเล่นเดินตามหานัตสึกิตั้งนาน จนบัดนี้ก็ยังไม่ได้ทานอาหารเที่ยงเลย นัตสึกิหัวเราะอย่างเด็กสาว เธอแทบละทิ้งความสง่างามอย่างแม่พระไปทั้งหมดเมื่ออยู่ต่อหน้าโควตะ หญิงสาวเลียริมฝีปาก ก่อนที่จะพูดต่อ
"กลับไปที่กระโจมของก่อน เดี๋ยวจะเอาอาหารไปให้!!!" นัตสึกิเอ่ยด้วยเสียงใสๆ แล้ววิ่งออกไป โควตะมองตามแล้วถอนใจอย่างมีความสุข ก่อนที่จะเดินกลับกระโจม ตามคำสั่งของนัตสึกิ
เขานั่งลงช้าๆบนเก้าอี้ เกือบลืมไปแล้วว่าเขาบาดเจ็บอยู่ ถ้ามันไม่เกิดเจ็บขึ้นมาล่ะก็
โควตะวางดาบไว้ข้างลำตัว แล้วก็หยิบมันขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงเดินเข้ามา แต่แล้วโควตะก็ถอนใจอย่างโล่งอก เมื่อพบว่านัตสึกิเป็นคนยกถาดอาหารเข้ามา ชายหนุ่มเผลอจินตนาการไปว่านัตสึกิเป็นภรรยาที่ยกถาดอาหารมาให้ในตอนเช้า แล้วนึกต่อไปเรื่อยๆ ถ้าเขาได้แต่งงานกับเธอเมื่อไร!!! ถ้านัตสึกิยกถาดอาหารมาให้เขาในตอนเช้าล่ะก็!!! เขาจะกอดเธอไว้ในอ้อมอกแล้วบอกว่า เขาอยากกินนัตสึกิเป็นอาหารมากกว่าเป็นไหนๆ!!! นัตสึกิคงอายจนหน้าแดง ต้องน่ารักมากแน่ๆ
"ท่านแม่ทัพ!!!" นัตสึกิเอนหัวลงมาดู เธอวางถาดอาหารไว้บนโต๊ะ แล้วคดข้าวลงชามให้ ก่อนที่จะยื่นให้โควตะ
"ทำไม? ท่านนัตสึกิไม่เรียกข้าเหมือนเดิมล่ะขอรับ?" โควตะถาม ยังไม่รับชามข้าวที่นัตสึกิยื่นมาให้ นัตสึกิอ้ำอึ้งไปสักครู่ก่อนที่จะตอบ
"ก็ข้าเป็นผู้มาอาศัย
ไม่ใช่หรือ?" เธอก้มหน้าเศร้าๆ ใบหน้าเปื้อนเขม่าขี้เถ้ายังไม่ได้ล้างออก
"อีกอย่างข้าก็ไม่ใช่นายของท่านแล้วด้วย
ส่วน..ท่านก็เป็นถึงแม่ทัพโควตะ" นัตสึกิวางชามข้าวลงบนโต๊ะ โควตะชะโงกออกไปนอกกระโจมเพื่อสังเกตว่าไม่มีใครแอบฟังแล้วจับมือเล็กๆของนัตสึกิขึ้นมาลูบอย่างถนุถนอม
"ไม่หรอกขอรับ!!! ท่านนัตสึกิเป็นอาคันตุกะคนสำคัญของข้า แล้วก็ยังเป็นเจ้านายหัวใจของข้าด้วยขอรับ" โควตะจุมพิตมือของนัตสึกิอย่างนิ่มนวล นัตสึกิหลบตาชายหนุ่ม โควตะแอบยิ้มน้อยๆ ก่อนที่จะเอ่ยคำหวานต่อไป
"เจ็บแผลจังขอรับ!!! ยกชามข้าวไม่ไหว ท่านนัตสึกิป้อนหน่อยสิขอรับ" โควตะอ้อนเหมือนเป็นเด็กตัวเล็กๆ เขาคงต้องอายไปอีกนานหากมีใครมาเห็นเขาทำอย่างนี้ นัตสึกิกัดปากอย่างหมั่นไส้แม่ทัพขี้อ้อน
"ไม่!!!" นัตสึกิปฏิเสธ โควตะมีทีท่าผิดหวังมาก
"ท่านนัตสึกิใจร้าย" โควตะงอน
"อะไรกัน!!! แผลท่านมันอยู่ที่ขาไม่ใช่หรือ? แล้วเกี่ยวอะไรกับถือชามอาหารด้วยล่ะ" นัตสึกิเถียง โควตะสลัดขาเล็กน้อย
"ก็แผลมันเจ็บนี่ขอรับ แล้วก็ปวดใจด้วย!!! ท่านนัตสึกิไม่รักข้า เจ็บใจมากเลยขอรับ อย่างนี้ท่านนัตสึกิต้องไถ่โทษโดยการป้อนข้าวข้านะขอรับ" โควตะอิดออด นัตสึกิสะบัดหน้า
"งั้น!!! ถ้าไม่กินก็หิวตายไปเลย ข้าไม่เอาด้วยล่ะ" นัตสึกิกล่าวถือถาดทำท่าจะเดินออกไป โควตะกอดอก
"ถ้าท่านนัตสึกิไม่ป้อน ข้าก็ไม่กิน ให้มันหิวตายไปเลย!!! ท่านนัตสึกิไม่รักข้าก็ไม่อยากอยู่" โควตะทำท่าขึงขังแล้วทำท่าจะปัดถาดอาหารทิ้ง นัตสึกิรีบเข้ามาจับมือไว้
"ไม่กินไม่ได้นะ เดี๋ยวแผลก็ไม่หายหรอก!!!" นัตสึกิเอ็ดอย่างเดือดร้อน โควตะหันมายิ้มกับนัตสึกิ
"แต่ท่านนัตสึกิต้องป้อนน่ะขอรับ" โควตะพูดอย่างถือไพ่เหนือกว่า นัตสึกิลังเลสักครู่ก่อนที่จะตอบ
"ก็ได้!!!" นัตสึกิตอบ โควตะดีใจเป็นที่สุดรีบฉวยมือนัตสึกิขึ้นมาจับอย่างรวดเร็วก่อนที่หญิงสาวจะดึงหนีได้ทัน แล้วจูบมืออย่างนุ่มนวล
"ยอมกินแล้วขอรับ
ข้ารักท่านนัตสึกิที่สุดเลย
" โควตะเอ่ยอย่างปลาบปลื้ม นัตสึกิรีบดึงมือของตัวเองออก
"แค่ครั้งเดียวนะ" เธอถอยออกมาแล้วจัดแจงตักกับข้าวให้ โควตะนั่งรอให้หญิงสาวป้อนข้าวป้อนน้ำให้อย่างมีความสุข
.
. . . . . . .
ณ เมืองไรโบเซ็น เจ้าเมืองและเหล่าแม่ทัพกำลังระสับระส่ายเกี่ยวกับเรื่องของนัตสึกิ 2วันแล้วที่เธอหายไป เป็นตายร้ายดีอย่างไรไม่มีใครรู้
วารางิเดินวนไปวนมาหลายสิบเที่ยวในห้อง
อังโคขุนั่งเหลาลูกดอกธนูอย่างเป็นกังวล
มิฮาโอะนั้น เดินเตะหินจนเท้าบวมเพื่อรอข่าว
ยามาดะนั้นนั่งทุบโต๊ะอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง
ส่วนจิโฮ
.เขาขี่ม้าไปรอหน้าเมือง แม้รู้ว่ามันอันตรายมากก็ตาม
เหล่าชาวเมืองนั้นก็เงียบไปถนัด ข่าวคุณหนูใหญ่หายไปแพร่กระจายไปทั่วเมือง
ในที่สุดเมื่อพระอาทิตย์ตรงหัว ม้าเร็วตัวหนึ่งก็ตะบึงเข้ามา จิโฮขยี้ตาหลายรอบให้รู้ว่าไม่ตาฝาด เพราะวันนี้เขาตาฝาดเห็นม้าเร็วหลายรอบเหลือเกิน
"ท
ท่านจิโฮ" ม้าเร็วคนนั้นหอบแล้วก้มหัวทำความเคารพ จิโฮพยักหน้ารับแล้วถามขึ้นอย่างรวดเร็ว
"เจ้าเอาข่าวนัตสึกิมาหรือเปล่า!!!" จิโฮถามอย่างรีบร้อน ม้าเร็วพยักหน้า
"นัตสึกิเป็นไงบ้าง เป็นไงบ้าง?" จิโฮเขย่าไหล่ม้าเร็วผู้นั้นอย่างร้อนใจ ม้าเร็วผู้นั้นจับมือจิโฮออกก่อน
"ไปเล่าให้เจ้าเมืองฟังทีเดียวเลยขอรับ!!!" ม้าเร็วบอกแล้วกระโดดขึ้นม้า จิโฮก็ขึ้นม้าตามอย่างรวดเร็ว ทั้งสองควบฝุ่นตลบเข้าไปในเมือง เสียงโกลาหลดังขึ้น ยามาดะเห็นจิโฮแวบๆก็วิ่งออกมาดูที่หน้าร้านอาหาร
"ม้าเร็วมาแล้ว!!!" เขาอุทานก่อนที่จะโยนเงินลงบนโต๊ะแล้วขึ้นม้าควบตามไป
"ขอบคุณ นายท่าน!!!" เสียงเถ้าแก่ดังไล่หลังมา ยามาดะไม่ได้สนใจ สิ่งที่เขาอยากรู้คือข่าวที่ม้าเร็วเอามา ม้าที่ควบกันฝุ่นตลบ 3 ตัวมาถึงจวนเจ้าเมือง ม้าเร็ววิ่งไปยังจวนเจ้าเมือง มิฮาโอะที่นั่งกุมเท้าอยู่ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นทั้งสามเดินเข้ามา
"ข่าวล่ะ?" เขาถาม แล้วเดินตาม
"ฟังพร้อมท่านเจ้าเมือง!!!" 2 คนหันมาตอบพร้อมกัน ม้าเร็วและ 3 แม่ทัพเดินตามอย่างเร็วมาหน้าห้องของเจ้าเมือง อังโคขุที่นั่งเล็งธนูอยู่ลุกขึ้นแล้วถาม
"นัตสึกิเป็นไงบ้าง?" เขาถาม ทั้งหมดไม่มีใครตอบเดินผ่านอังโคขุที่มองตามอย่างรวดเร็วเข้าไปในห้อง มิฮาโอะดันประตูไว้ก่อนที่จะหันกลับมา
"ตามเข้ามา มาฟังพร้อมท่านเจ้าเมือง!!!" เขาบอก อังโคขุเดินตามเข้าไป ขณะนั้นเขาเห็นม้าเร็วคุกเข่าอยู่หน้าท่านเจ้าเมืองและท่านเจ้าเมืองกำลังรีบไตร่ถามอย่างร้อนใจเกี่ยวกับนัตสึกิ ม้าเร็วรอจนท่านเจ้าเมืองสงบลงแล้วจึงตอบ
"ท่านนัตสึกิตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่ขอรับ" ม้าเร็วตอบ
"งั้นก็ดีหน่อย" ยามาดะว่า
"อ้าว!!! แล้วอยู่ไหนล่ะ อย่าบอกนะว่าไม่รู้" จิโฮขบเขี้ยวฟัน แทบกระชากม้าเร็วมารีดข้อมูลให้รู้แล้วรู้รอด
"เออ
ที่อยู่นั่นน่ะหรือ
" ม้าเร็วอ้ำอึ้ง
"ไม่รู้หรือแก!!! ฮึ่ม!!!" จิโฮกระชากคอม้าเร็วไปแขวนกับกำแพง
"รู้ขอรับ!!!" ม้าเร็วรีบตะโกนก่อนที่จะถูกหักคอ
"ที่ไหน?" เจ้าเมืองถามขณะฉุดมือของจิโฮที่ใหญ่เป็น 2 เท่าของตัวเองออกจากคอม้าเร็ว
"ค่ายทหาร ข..ขอรับ
ค่ายทหารของกองทัพแม่ทัพโควตะข..ขอรับ" ม้าเร็วตอบ
"!!!!?!!!!" เจ้าเมืองเบิกตา จิโฮถลึงตาอย่างตกใจ แม่ทัพอีก 3 คนต่างมองหน้ากัน
"ล
แล้ว ปลอดภัยดีหรือเปล่า?" เจ้าเมืองถามอย่างตื่นตกใจ ภาวนาให้ธิดาปลอดภัย
"ขอรับ
แต่
" ม้าเร็วอ้ำอึ้ง
"อะไร!!!" จิโฮตะคอก
"แม่ทัพโควตะประกาศว่าท่านนัตสึกิเป็นผู้หญิงของเขาน่ะขอรับ!!!" เพียงประโยคนี้ ท่านเจ้าเมืองก็แทบเป็นลมล้มหงายหลังไป เดือดร้อนแม่ทัพอีก 3 คนรีบพยุงขึ้นมาประคบน้ำเย็น จิโฮกระแทกม้าเร็วเข้ากับกำแพง
"ข่าวมีมูลแค่ไหน!!!" จิโฮตวาด
"ลือกันให้แซ่ดทั้งค่ายนะขอรับ แถมยังมีข่าวอีกว่าตอนกลางคืนแม่ทัพโควตะจะล่ามโซ่ท่านนัตสึกิเอาไว้อีก แถมวันนี้ยังให้ทำอาหารเลี้ยงทหารทั้งค่ายอีก" ม้าเร็วบอกตามที่ตนได้ยินมา จิโฮทุ่มม้าเร็วออกไปนอกประตู
"ไป!!!" เขาตะคอก แล้วกระแทกหลังเข้ากับกำแพง
"โธ่!!! นัตสึกิ พ่อไม่น่าให้เจ้าไปรบเลย ถูกเจ้าแม่ทัพนั้นฉุดไปเป็นเมียเสียแล้ว
" เจ้าเมืองคร่ำครวญ
"เพราะเจ้าซามะแท้ๆ!!!~ ข้าจะฆ่ามัน จะฆ่ามัน!!!" จิโฮเดินพรวดออกไปนอกประตู แต่ถูกมิฮาโอะดึงตัวเอาไว้ก่อน
"เจ้าฆ่าคนของทางการไม่ได้ ใครๆก็รู้" มิฮาโอะติง
"ต้องฆ่า ข้าไม่สน ต่อให้ถูกสั่งประหารก็เถอะ!!!" จิโฮร้องเร้าๆ ขบฟันแล้วกำมือตั้งหมัด มิฮาโอะร่างเล็กเริ่มเอาคนร่างยักษ์ไม่อยู่ ยามาดะผละออกมาช่วยดึง ต่างช่วยกล่อมให้จิโฮผู้มีอารมณ์อ่อนไหวให้ใจเย็น
"ปล่อยซีโว้ย!!!"
"เราวางแผนกันก่อน ค่อยๆยึดอำนาจออกมาก็ได้"
"ไม่ๆ!! ข้า-จะ-ฆ่า-มัน" เสียงคำรามดังกระหึ่ม
"เย็นไว้ ข้าก็แค้นมันเหมือนกัน พวกเราก็รักนัตสึกิเหมือนกันทุกคนนั้นแหละ"
"ไม่โว้ย!!! ข้าจะไปฆ่ามันตอนนี้เลย ตอนนี้แหละ!!!" จิโฮทั้งตะโกนและตวาด มิฮาโอะและยามาดะก็ทั้งฉุดและดึง เสียงโกลาหลดังออกไปถึงข้างนอกจวน
"วิวาทอะไรกันหรือ? พวกท่าน" เสียงหนึ่งดังขึ้นมา สามารถห้ามจิโฮได้ชั่วครู่ แต่เมื่อเพียงจิโฮเห็นว่าใครเป็นคนพูดเขาก็ดิ้นรนยิ่งกว่าเดิม
"ซามะ!!!" จิโฮคำรามเหมือนพญาราชสีห์ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ชายร่างเล็กหวาดหวั่นแต่อย่างใด เขายังยิ้มกริ่มอย่างไม่ชอบมาพากล
"ท่านวางาริ!!!" ซามะก้มหัวให้ แต่คราวนี้ ท่านเจ้าเมืองไม่อดทนอีกต่อไป
"ท่านซามะ ท่านทำให้ลูกสาวข้าเป็นยังไงรู้ไหม!!! ท่านทำให้นางถูกฉุดไปเป็นเมียแม่ทัพโควตะแล้วตอนนี้!!! ท่านจะรับผิดชอบยังไง?" เจ้าเมืองกระหืบกระหอบ เสียงสะอื้นแทบเล็ดลอดออกมาตามมาในคำสั่ง ผู้ใช้ชีวิตครึ่งค่อนบนสนามรบ จนเดี๋ยวนี้เพิ่งได้นั่งเฉยๆบนตำแหน่งเจ้าเมือง แทบหลั่งน้ำตา ลูกสาวที่เขาไม่เคยได้สนใจมาตั้งแต่เด็ก แต่สุดท้ายคนที่คอยดูแลสุขภาพและเอาใจใส่เรื่องการงานกลับเป็นหญิงผู้นี้ ยอมสละตนเองครองตัวเป็นพรหมจารีเพื่อดูแลบิดาที่แก่ชรา ใครจะซึ้งใจเท่าบิดาผู้ชราภาพผู้นี้อีก
"ข้าก็มาแล้วไง!!! ข้ามาที่นี่เพื่อรับผิดชอบ" ซามะกล่าวเรียบๆ
"เจ้าจะรับผิดอย่างไร อ้ายระยำ!!!" จิโฮตวาดอย่างเสียไม่ได้ ซามะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"จับกุมเอาไว้!!! ทุกคนเลย" ซามะกล่าว แล้วทหารหลายสิบนายก็วิ่งเข้ามา รวบมือเจ้าเมืองและนายทัพทั้ง 4 เอาไว้ เจ้าเมืองและแม่ทัพยกเว้นจิโฮถูกรวบตัวและจ่อคอด้วยดาบแทบในทันที จิโฮขวางและทุ่มทหารเหล่านั้น เขาสามารถประติดประต่อเรื่องได้ว่า พวกเขาถูกยึดอำนาจเสียแล้ว จิโฮไม่ได้สนบาดแผลที่จ้วงแทงเข้ามา เขาทำร้ายทหารไปเกือบ 20 คนแล้วก็หยุดหอบ และสุดท้ายก็ต้องยอมจำนนเมื่อเจ้านายและเพื่อนทั้ง 3 ถูกจับเป็นตัวประกัน
"เจ้าทำอะไร!!! ซามะ" จิโฮตะคอก เมื่อถูกทหารเอาดาบจ่อคอเขา
"เพื่อราชินีมิโดริ ขอพระนางทรงพระเจริญ!!!" เขายิ้มแล้วเดินจากไป ปล่อยให้บุรุษทั้ง 5 ยืนประติดประต่อเรื่องราว พวกเขากำลังทำงานให้กับคนทรยศต่อนากิ!!!!
|